ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2410

อู๋เป่ย: “เงินสองล้านห้าแสนยังไม่ต้องจ่าย พรุ่งนี้ผมจะไปเอาที่บ้านตระกูลหม่าเอง”

หม่าเส่าเวยชะงัก ยังไม่เข้าใจว่าอู๋เป่ยหมายความว่าอะไร

อู๋เป่ยพูดเสียงเรียบ: “ไปให้พ้นได้แล้ว”

หม่าเส่าเวยรีบพาคนของเขาออกไป พอลงไปถึงข้างล่าง เขาจ้องรถออฟโรดที่ถูกทุบจนเละด้วยสายตาเคียดแค้น แล้วฮึมฮำว่า: “กลับ! เอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อฉัน!”

ชั้นบน อู๋ต้าซิงกับภรรยายังเหมือนฝันไป นั่งเหม่ออยู่ถึงตอนนี้

“เสี่ยวเป่ย ทำไมเก่งขนาดนี้ แค่ไม่กี่ทีก็เล่นงานเขาจนราบคาบ” อู๋ต้าซิงถามลูกชาย

อู๋เป่ยยิ้ม: “ผมแอบฝึกตนมาตลอดนะครับ เรื่องต่อสู้ผมไม่ธรรมดาหรอก”

หยางกุ้ยจือกลับกังวลว่าเหม่เส่าเวยจะมาเอาคืน จึงพูดว่า: “เสี่ยวเป่ย เราอย่าไปปะทะกับเขาเลยนะ ยังไงเขาก็ทั้งรวยทั้งมีอิทธิพล ช่วงนี้ไปหลบอยู่บ้านกูกูก่อนสักสองสามวันเถอะ”

พอเอ่ยถึงกูกู หัวใจอู๋เป่ยก็อุ่นวาบ ตั้งแต่บ้านเจอเรื่องหนักหนา กูกูคนนี้แหละที่วิ่งเต้นสารพัด แม้แต่บ้านหลังนี้ก็เป็นกูกูให้ยืมอยู่ พอขึ้นมัธยมปลาย กูกูก็ยังคอยให้เงินกินขนมเป็นระยะๆ รองเท้าผ้าใบคู่นี้ที่เท้าเขาราคาห้าพันกว่าบาท ก็เป็นกูกูซื้อให้

อู๋เป่ย: “แม่ ไม่เป็นไรหรอก”

เขาดูนาฬิกา: “พ่อ บ่ายนี้เราไปดูบ้านกัน แล้วค่อยไปเยี่ยมกูกูด้วยกัน”

อู๋ต้าซิงมองเงินสดยี่สิบห้าล้านบาทกองอยู่กับพื้น ยังไม่ค่อยเชื่อสายตาตัวเอง พูดว่า: “เงินนี่ ตระกูลหม่าคงไม่ยอมให้เราง่ายๆ หรอก”

อู๋เป่ย: “ไม่ต้องไปสนใจ ตอนนี้ซื้อบ้านก่อน”

ไม่ไกลจากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง มีหมู่บ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง เป็นอาคารสูงขนาดย่อมเจ็ดชั้น บรรยากาศดีมาก อู๋เป่ยหานายหน้า แล้วเลือกกับอู๋ต้าซิงได้ห้องมือสองขนาด 160 ตารางเมตร แบบ 3 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ มีห้องรับแขกและพื้นที่ทานข้าว ผังแบบทางเดินยาวกลางบ้าน ห้องแยกซ้ายขวา

บ้านเพิ่งตกแต่งได้ปีเดียว เดิมตั้งใจจะใช้เป็นเรือนหอ แต่คู่หนุ่มสาวย้ายไปทำงานที่เมืองหลวง กะจะซื้อบ้านที่นั่น จึงอยากขายบ้านที่จงโจวหลังนี้

เครื่องใช้ไฟฟ้าและเฟอร์นิเจอร์ในบ้านยังไม่เคยใช้ อู๋เป่ยกับอู๋ต้าซิงดูแล้วถูกใจทั้งคู่ จึงตัดสินใจซื้อทันที บ้านราคา 22,500,000 บาท ใช้เงิน 25,000,000 บาทที่มีอยู่ซื้อได้สบาย

นอกจากนี้ อู๋เป่ยยังจ่ายอีก 1,200,000 บาท ซื้อที่จอดรถสองช่อง รวมเป็น 23,700,000 บาท

เซ็นสัญญาซื้อบ้านเสร็จ เพิ่งบ่ายสี่โมง สองพ่อลูกก็ซื้อผลไม้นิดหน่อยไปบ้านกูกูของอู๋เป่ย

กูกูอู๋หยวี่ชิว เปิดร้านอาหารอยู่ ร้านทำมาดีทีเดียว รายได้ปีหนึ่งราวๆ 1,500,000–2,000,000 บาท

พอพวกเขามาถึงร้าน ก็เห็นหญิงวัยสี่สิบต้นๆ นั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์กำลังเช็กบัญชี เวลานี้ลูกค้าในร้านไม่ค่อยมี มีเพียงคนงานสารพัดประโยชน์คนหนึ่งกำลังทำความสะอาด

“กูกู!”

ได้ยินเสียงเรียก อู๋หยวี่ชิวเงยหน้าขึ้น ดวงตาเปื้อนยิ้มทันที: “เสี่ยวเป่ย พี่ มาแล้วเหรอ?”

เธอลุกขึ้นรับผลไม้จากมืออู๋เป่ย แล้วยิ้มพูดว่า: “เราไปนั่งข้างในกันนะ เสี่ยวเป่ยหิวไหม เดี๋ยวฉันให้ครัวทำของอร่อยให้”

อู๋เป่ยยิ้ม: “กูกู ผมไม่หิวครับ แล้วลุงเขยล่ะ?”

อู๋หยวี่ชิว: “ไปรับของเข้าร้าน”

คุยกันไป พลางพากันเข้าไปห้องเล็กๆ ด้านใน พื้นที่ไม่ใหญ่ แต่สะอาดเอี่ยม

อู๋หยวี่ชิวหยิบของกินเล่นให้อู๋เป่ย แล้วชงชาให้พี่ชายแก้วหนึ่ง พูดว่า: “พี่ วันนี้ไม่ออกวิ่งรถเหรอ?”

อู๋ต้าซิงเกาศีรษะ: “วันนี้พัก เลยชวนเสี่ยวเป่ยมาหาหน่อย ช่วงนี้ร้านเป็นไงบ้าง?”