ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2413

เที่ยถังโล่งอก หันกลับมาโค้งลึก “ขอบคุณที่ออมมือไว้” พูดจบก็หันหลังเดินจากไป

คนตระกูลหม่าถึงกับตะลึง เที่ยถังแพ้แค่ท่าเดียวงั้นเหรอ?

อู๋เป่ยหันไปมองหม่่าเจิ้งอู่ ถามว่า “ถ้ายังจ้างยอดฝีมือคนอื่นมาอีก ก็เรียกเขาออกมาเดี๋ยวนี้”

หม่่าเจิ้งอู่กลืนน้ำลาย บีบยิ้มออกมา “น้องชาย พวกเราไม่ได้เชิญคนอื่น เรื่องนี้ วังเวยผิดจริงๆ เงิน 5,000,000 บาท ผมจะโอนให้เดี๋ยวนี้!”

อู๋เป่ยโบกมือเรียก หม่่าเส่าเวย ฝ่ายนั้นหดคอ ไม่กล้าเข้ามา

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “หม่่าเส่าเวย นายทำร้ายพ่อแม่ผม ตอนนี้ผมก็จะเล่นงานพ่อแม่ของนายบ้าง แบบนี้ถึงจะยุติธรรม นายมีอะไรจะค้านไหม?”

พอได้ยินแบบนี้ หม่่าเส่าเวยก็นิ่งไป เผลอหันไปมองหม่่าเจิ้งอู่

หม่่าเจิ้งอู่สะดุ้งโหยงในใจ รีบถีบหม่่าเส่าเวยหนึ่งที ตวาดว่า “ยังไม่รีบไปขอโทษน้องเขาอีก!”

หม่่าเส่าเวยทำหน้าซังกะตายเดินมาหาอู๋เป่ย อู๋เป่ยตบหน้าฉาดเดียว ส่งเขากระเด็นไปไกลหลายเมตร สลบเหมือดไปทันที จากนั้นเดินตามไป เหยียบจนหน้าแข้งหม่่าเส่าเวยหัก ความเจ็บทำให้เขาฟื้นขึ้นมากรีดร้องโหยหวนอย่างกับไม่ใช่คน

พวกหม่่าเจิ้งอู่ขนลุกซู่ แต่ไม่กล้าขยับ เพราะยังไงฝ่ายพวกเขาก็เป็นฝ่ายผิด อีกทั้งชายหนุ่มตรงหน้าฝีมือลึกล้ำเดายาก ไม่ใช่คนที่พวกเขาจะไปหาเรื่องได้

สั่งสอนหม่่าเส่าเวยเสร็จ อู๋เป่ยให้หม่่าเจิ้งอู่โอนเงิน 5,000,000 บาท พอเห็นแจ้งเตือนเงินเข้า เขาก็พูดเฉยๆ ว่า “ถือว่าเรื่องนี้จบกัน ถ้าหม่าเจียคิดจะเอาคืน กล้ามาหาเรื่องอีก ผมจะทำให้พวกคุณหายไปจากโลกนี้”

หม่่าเจิ้งอู่รีบว่า “ไม่กล้า เราไม่กล้าเด็ดขาด!”

อู๋เป่ยถาม “ตอนนั้นรถที่พ่อผมชนคือคันไหน?”

หม่่าเส่าเวยชี้ไปที่รถเก๋งคันหนึ่งที่จอดอยู่ไม่ไกล “คันนั้น”

อู๋เป่ยเดินไป เห็นว่ารถยังใหม่อยู่ ก็ชกฝากระโปรงหนึ่งหมัด ทันใดนั้นรถทั้งคันแตกกระจุย ชิ้นส่วนกลิ้งกระจาย ราวกับซากรถพังยับ

ทุบรถเสร็จ อู๋เป่ยก็ผละไปอย่างไม่ไยดี

ขึ้นรถแล้ว เขาดูนาฬิกา บอกคนขับว่า “กลับโรงเรียน”

จากจุดที่คนขับนั่งอยู่ พอจะมองเห็นเหตุการณ์ในลานเมื่อกี้ เขาแปลกใจอยู่บ้าง อดถามไม่ได้ว่า “คุณชายอู๋ ข้างในนั่นคือหม่่าเจิ้งอู่ใช่ไหม?”

อู๋เป่ยแปลกใจนิดๆ “คุณรู้จักเขา?”

คนขับพยักหน้า “คนนี้ชอบทำกร่าง เล่นใหญ่ เมื่อสองปีก่อนยังเคยไปหาเรื่องคุณหาน โชคดีที่ท้ายสุดก็ไม่มีอะไร”

อู๋เป่ย “อืม” เบาๆ แล้วว่า “ต่อไปเขาไม่กล้าแล้ว”

กลับถึงโรงเรียน นักเรียนๆ ก็ไปที่โรงยิมกันหมด โรงยิมของโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่ง เป็นอาคารที่ศิษย์เก่ามหาเศรษฐีบริจาคสร้าง รองรับผู้ชมได้ห้าพันกว่าคน ขนาดใหญ่ทีเดียว

ตอนนี้ในสนามแน่นขนัด ที่นั่งเต็มจนหลายคนต้องยืน

แถวหน้าสุด สวีเซียวกำลังช่วยอู๋เป่ยจองที่ ข้างๆ คือ หานปิงเหยียน

พออู๋เป่ยมาถึง สวีเซียวก็สละที่ให้ พูดว่า “พี่เป่ย เย็นนี้เลี้ยงผมปิ้งย่างนะ”

อู๋เป่ยยิ้ม “ไม่มีปัญหา”

หานปิงเหยียนถาม “พี่เป่ย จัดการเรื่องเสร็จแล้วเหรอ?”

อู๋เป่ย “อืม จบแล้ว แข่งจะเริ่มหรือยัง?”

หานปิงเหยียน “อีกสิบนาที แต่ว่าสถานการณ์ของทีมสำรองไม่ค่อยดี ชู้ตติ้งการ์ดเจ็บเท้าตอนซ้อม เขาเป็นคนทำแต้มสูงสุดของทีมโรงเรียน การ์ดไม่อยู่ เกมนี้เราคงชนะยาก”

อู๋เป่ย “ไม่มีตัวสำรองเหรอ?”

หานปิงเหยียน “ตัวสำรองฝีมือกลางๆ”

อู๋เป่ย “ซวยจริง”