ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2418

หานปิงเหยียนดีใจกว่าอู๋เป่ยเสียอีก พูดว่า "พี่เป่ย รวยแล้วนะ!"

อู๋เป่ยใช้มีดแซะอัญมณีออก ขูดสิ่งสกปรกบนผิวออก จนมันส่องประกายแปลกตาใต้แสงไฟ

"ว้าว สวยจริงๆ!" หานปิงเหยียนอุทาน

อู๋เป่ยยิ้ม "ปิงเหยียน อัญมณีเม็ดนี้ผมให้เธอ เอาไปทำสร้อยคอไว้ใส่"

หานปิงเหยียนกระโดดด้วยความดีใจ "พี่เป่ย จะให้ฉันจริงๆ เหรอ?"

อู๋เป่ย "แน่นอนสิ"

"เยี่ยมเลย!" หานปิงเหยียนปลื้มสุดๆ เธอเติบโตมาในบ้านมั่งคั่ง ของมูลค่าหลายสิบล้านบาทยังไม่ค่อยใส่ใจนัก แต่เพราะนี่เป็นของที่อู๋เป่ยมอบให้ เธอจึงดีใจเป็นพิเศษ

คุณแม่หานยิ้มกล่าว "หนูอู๋ ของนี่ล้ำค่าเกินไปนะ"

อู๋เป่ยยิ้ม "ของเล็กๆ น้อยๆ แค่ปิงเหยียนชอบก็พอแล้ว"

คุณแม่หานพยักหน้าแล้วถาม "หนูอู๋ แล้วทองพวกนี้คิดจะจัดการยังไง?"

อู๋เป่ย "ขายทองตรงๆ เลยดีกว่า"

คุณแม่หานว่า "บ้านเราเปิดร้านเครื่องประดับทอง แล้วก็รับซื้อทองเป็นงานเสริมด้วย ทองพวกนี้ของเธอ ฉันรับซื้อให้ในราคาตลาด เอาแบบนั้นได้ไหม?"

อู๋เป่ยกำลังคิดไม่ตกว่าจะขายให้ใคร พอได้ยินก็รีบว่า "ดีเลย"

หานปิงเหยียน "แม่ ห้ามเอาเปรียบพี่เป่ยของฉันนะ ต้องให้ราคาดีๆ หน่อย"

คุณแม่หานได้แต่จนใจ "ดูสิ เข้าข้างคนนอกเชียว"

อู๋เป่ยนั่งคุยอีกครู่ ก็ทิ้งหนูทองคำไว้ ให้ตัวเองเอาอัญมณีอีกเม็ดติดตัวกลับไปเท่านั้น

ออกจากบ้านหาน เขาเดินมาอีกสักพัก ตั้งใจจะเรียกรถกลับบ้าน

ถึงหัวมุม ถนนอยู่ๆ รถตู้สีดำคันหนึ่งก็พุ่งมาหยุดกะทันหันข้างตัวเขา ประตูเปิดออก ชายร่างใหญ่สองคนกระชากกดอู๋เป่ย คลุมหัวด้วยถุงผ้าดำแล้วลากขึ้นรถ

อู๋เป่ยตัวเกร็งคิดจะขัดขืน แต่ก็ยั้งแรงไว้ ยอมให้พวกนั้นลากขึ้นรถไป

ที่เบาะหลัง เขาถูกสองคนกดไว้ มือถูกมัดด้วยสายรัด แล้วมีเสียงชายคนหนึ่งดังข้างหู

"เจ้าหนู อยู่นิ่งๆ ไว้ ไม่งั้นเดี๋ยวได้เจ็บตัว"

อู๋เป่ยเยือกเย็นถาม "พวกแกเป็นใคร?"

"ผัวะ!"

มีคนชกศีรษะเขาไปที แล้วกล่าวเย็นชา "ห้ามถาม!"

อู๋เป่ยจึงเงียบ

รถแล่นไปราวสิบกว่านาทีก็จอด จากนั้นเขาถูกดึงลงรถ พาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง

จังหวะนั้นมีคนเตะเข้าที่ข้อพับด้านหลังหวังจะบังคับให้คุกเข่า แต่อู๋เป่ยไม่ไหวติง เขาเพียงสะบัดเบาๆ สายรัดข้อมือก็ขาด แล้วดึงถุงคลุมหัวออก

ตอนนี้เขาอยู่ในโกดังแห่งหนึ่ง รอบตัวมีคนยืนเต็มไปหมด พอเห็นเขาสะบัดทีเดียวสายรัดก็ขาด ต่างก็พากันอึ้ง ชายเตี้ยอ้วนคนหนึ่งด่าลั่น "ทำงานกันยังไง มัดคนยังไม่เป็น พวกขยะ!"

อู๋เป่ยมองสำรวจพวกนั้น ถามอย่างสงบ "พวกแกจับผมมาทำไม?"

ชายอ้วนฮึดฮัด "เจ้าหนู รู้ไหมว่าพาแกมาทำไม?"

"ทำไม?" อู๋เป่ยถาม หน้าตาไม่สะทกสะท้าน

เห็นท่าทีเฉยชานั้น ชายอ้วนขัดใจ "ต่อไปให้อยู่ห่างหานปิงเหยียนไว้ ถ้ายังกล้าเข้าใกล้อีก ชีวิตแกไม่รอด!"

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น "ด้วยพวกขยะอย่างพวกแกเนี่ยนะ?"

ชายอ้วนเดือดปุด สะบัดมือสั่ง "เล่นงานมันให้พิการ!"

ชายสองคนรอบๆ คว้าท่อเหล็กกับมีดดาบพุ่งเข้าใส่อู๋เป่ย ฟาดฟันหมายเอาตาย

อู๋เป่ยเฉียงตัวหลบเพียงก้าวเดียว ก็คว้าท่อเหล็กแย่งมาได้ ฟาดกลับเพียงทีเดียว มีดดาบปลิว จากนั้นหวดท่อใส่จนสองคนนั้นกระเด็น

สองกระบวนท่าหนักหน่วง ไหล่ของลูกน้องสองคนนั้นแตกยับ สลบเพราะความเจ็บ