ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 242

อู๋เป่ยถาม：“หินผานกู่คืออะไร?”

เซียไท่หู่：“เป็นของมีค่าประจำตระกูลที่สืบทอดกันมาของตระกูลเซียครับ ก่อนหน้านี้บรรพบุรุษตระกูลผมคิดว่ามันเป็นหยกชิ้นหนึ่ง จากการศึกษาวิจัยอยู่หลายปี ผมคิดว่าหินผานกู่ไม่ใช่หินอัญมณีธรรมดาๆแน่ๆ ด้านในของมันจะต้องมีของอย่างอื่นอยู่”

อู๋เป่ย：“ของอย่างอื่น หมายถึงอะไร?”

เซียไท่หู่ส่ายหน้า：“ไม่แน่ใจครับ แต่มันเป็นแค่ความคิดของผม”

“ในเมื่อเป็นหินอัญมณี แกะออกก็รู้แล้วนี่?” อู๋เป่ยพูด

เซียไท่หู่ถอนหายใจ：“นี่เป็นของล้ำค่าของบรรพบุรุษผม ผมจะแกะออกง่ายๆได้ยังไงกันครับ? ในปีนั้นมีคนยอมจ่ายสามพันล้านเพื่อซื้อมัน ตาผมแทบไม่ได้กระพริบเลย”

อู๋เป่ยถามถึงสถานการณ์ของหินผานกู่ พอรู้ว่ามันหนักกี่ตัน จู่ๆก็พูดด้วยความประหลาดใจ：“ของหนักขนาดนี้ นายยังกลัวโดนขโมยอีก?”

เซียไท่หู่ยิ้มเจื่อน：“ท่านอู๋ไม่รู้ฤทธิ์เดชของโจรติงม่อน่ะสิครับ เขาเคยขโมยของที่หนักมาก หนักกว่าของมีค่าของตระกูลผมอีก ถ้าเขาบอกสามารถขโมยได้ ก็ขโมยได้แน่”

อู๋เป่ยเริ่มเกิดความสนใจเรื่องโจรติงม่อนี่ เลยถามขึ้นมา เซียไท่หู่บอกว่า โจรติงม่อ เป็นโจรในตำนานแห่งเมืองเจียงหู ว่ากันว่าไม่มีใครเคยเห็นหน้าตาที่แท้จริงของเขา ติงม่อมีชั้นเชิงในการขโมย ของที่เขาต้องการขโมย เขาจะประกาศบอกทุกคนก่อนแน่นอน หลังจากนั้นแม้ว่าจะมีการป้องกันการขโมยอย่างหนาแน่น เขาก็ยังสามารถขโมยของไปได้

โจรติงม่อมีมากว่าสิบปีแล้ว ยังไม่เคยรามือ สิ่งของที่ถูกเขาขโมยไปไม่ต่ำกว่าสามสิบครั้ง อีกทั้งทุกครั้งก็จะเป็นสิ่งของล้ำค่าราคาแพง เช่นดาบฉวนหลงตระกูลไป๋ ดาบต๋าโม๋ของวัดต้าฉาน วงแหวนมังกรคู่ของอู๋ตัง

ของที่มีอิทธิพลพวกนี้ กลับทำอะไรโจรติงม่อไม่ได้เลย เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร ยิ่งไม่รู้ว่าของที่เขาขโมยไปนั้นซ่อนอยู่ที่ไหน

ฟังจนถึงตอนนี้ อู๋เป่ยยิ้มออกมา：“นายควรจะดีใจถึงจะถูก ว่ากันตามวิธีการทำงานของโจรติงม่อ ถ้าไม่ใช่ของล้ำค่าเขาไม่มีทางขโมย นี่ก็หมายความว่า หินผานกู่ในมือของนายมูลค่าสูงมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่ดึงดูดความสนใจติงม่อได้ขนาดนี้”

เซียไท่หู่ถอนหายใจยาว：“แต่ต่อให้มีมูลค่ามากแค่ไหน มันก็ใกล้จะไม่ใช่ของผมแล้วล่ะครับ จะต้องถูกโจรติงม่อขโมยไปแน่”

อู๋เป่ย：“นายเคยบอก อีกฝ่ายสามารถขโมยของที่หนักมากได้ ทั้งยังไม่ถูกใครพบเห็น นายไม่รู้สึกว่า เรื่องนี้มันแปลกประหลาดบ้างเหรอ?”

เซียไท่หู่ยิ้มเจื่อน：“ไม่มีอะไรต้องแปลกประหลาดหรอกครับ ก็เพราะว่าไม่มีเรื่องไหนที่โจรติงม่อนั่นจะทำไม่สำเร็จ”

อู๋เป่ยจุดบุหรี่มวนหนึ่ง เขามองเซียไท่หู่แล้วพูด：“นายอยากให้ฉันช่วยนายรับมือกับโจรติงม่อ?”

เซียไท่หู่พยักหน้าอย่างรุนแรง：“ท่านอู๋มีฝีมือ จะต้องช่วยผมได้อย่างแน่นอน”

อู๋เป่ยทำเสียงเหอะ：“แม้แต่วัดต้าฉานกับตระกูลไป๋ยังหมดปัญญา ฉันจะไปช่วยอะไรนายได้? นายไปหาผู้มีฝีมือคนอื่นเถอะ”

เซียไท่หู่รีบพูด：“ท่านอู๋ ถ้าหากท่านรับมือกับโจรติงม่อไม่ไหว เช่นนั้นผมคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะครับ ผมถือโอกาสแกะหินผานกู่ออก แล้วเอาของด้านในไปขายซะดีกว่า”

อู๋เป่ยหัวเราะ：“เอาสิ ฉันอยากจะดูพอดี ว่าสรุปแล้วด้านในหินผานกู่มีสมบัติอะไรอยู่กันแน่”

เซียไท่หู่ถอนหายใจ：“ท่านอู๋ ความจริงผมยอมขายหินผานกู่ให้ท่านซะดีกว่า”

ในใจอู๋เป่ยสั่นไหว：“หืม ขายให้ฉัน? นายคิดจะขายเท่าไหร่?”

เซียไท่หู่ยื่นออกมาสามนิ้ว：“ตอนแรกมีคนยื่นราคาสามพันล้าน ผมไม่ได้ขายไป ท่านอู๋กับผมมีวาสนาต่อกัน หินผานกู่นี้ ผมขายสามพันล้านล่ะกันครับ!”

อู๋เป่ยพูดเสียงเรียบเฉย：“นายพาฉันไปดูหน่อยได้ไหมว่าหินผานกู่หน้าตาเป็นยังไง”