ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2437

หวังชวนจงกลอกตา แล้วรีบเอ่ยว่า “สหายอู๋ ค่อยๆ คุยกันเถอะ! หวังเจียของผมมีอิทธิพลล้นฟ้าในจงโจว เป็นเพื่อนกับหวังเจียของผมมีแต่ได้ไม่มีเสีย!”

แต่อู๋เป่ยไม่เสียเวลาฟังคำเพ้อเจ้อ เข้าประชิดคว้าคออีกฝ่ายไว้ แล้วจี้จุดรัวๆ กว่าสิบครั้ง ลงผนึกต้องห้ามอย่างรุนแรง

หวังชวนจงรู้ทันทีว่าตนคงต้องลงเอยเหมือนน้องสอง ต้องทนรับความทรมานเกินมนุษย์ทุกวัน ใบหน้าซีดเผือด ตัวสั่นเทิ้ม

ท่านรองหวังทิ้งตัวคุกเข่าลงกับพื้นตุบ! น้ำมูกน้ำตาไหลพราก “ผมผิดไปแล้ว ปล่อยผมเถอะ! สองวันนี้ผมทรมานยิ่งกว่าตาย ขอร้องล่ะ ยกโทษให้ผมสักครั้ง ผมสัญญาจะตอบแทนท่านอย่างงาม!”

อู๋เป่ยกล่าวเย็นชา “ฝ่ายผิดคือหวังเจียของพวกแก อยากให้ผมปลดผนึกต้องห้ามก็ง่าย หวังเจียนับจากนี้ต้องเชื่อฟังผมทุกอย่าง ยอมรับผมเป็นนายเหนือหัว!”

“อย่าหวัง!” หวังชวนจงตวาดเสียงกร้าว “รากฐานของหวังเจียของผมลึกล้ำกว่าที่แกรู้มากนัก แกรอดูได้เลย!”

อู๋เป่ยยิ้มบางๆ “ได้ งั้นผมจะรอดู!”

หวังฉวนเฟิงแห่งกลุ่มหวังเต้าก็อยู่ด้วย เขารีบก้าวออกมา เอ่ยว่า “พี่สาม ที่จริงสองฝ่ายไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกันมากขนาดนั้น ไม่จำเป็นต้องกลายเป็นศัตรูกัน”

เขาประสานมือคารวะต่ออู๋เป่ย “สหายอู๋ หวังเจียของพวกผมไม่ใช่ใครจะมารังแกได้ เงื่อนไขก่อนหน้านี้ของคุณเกินไป พวกเราไม่มีทางรับได้ ผมว่าเอาอย่างนี้เถอะ หวังเจียของพวกผมยอมชดใช้ขอโทษ ท่านก็ใจกว้าง ไม่เอาความกันทั้งสองฝ่าย ท่านว่าอย่างไรครับ?”

ได้ยินดังนั้น เหยียนเหลิ่งสือเอ่ยทันที “นายท่าน กระผมเห็นว่า ถ้าหวังเจียยอมชดใช้ ปล่อยเขาไปสักครั้งก็ไม่เป็นไรครับ”

เหยียนเหลิ่งสือมีเหตุผลของเขา เพราะหวังเจียมีเส้นสายหนุนหลังจริง หากแตกหักกันถึงที่สุด ตอนหลังต้องเจอการโต้กลับอย่างรุนแรงจากคนอื่นๆ ของหวังเจีย

อู๋เป่ยรับคำ “อืม” แล้วว่า “ก็ต้องดูก่อนว่าหวังเจียยอมชดใช้ได้มากน้อยแค่ไหน”

เหยียนเหลิ่งสือว่า “นายท่าน ที่ทำเงินสุดๆ ในจงโจวของหวังเจียมีสองอย่าง หนึ่งคือสิทธิ์ประกอบกิจการยาสูบ อีกอย่างคือบริษัทแท็กซี่ที่ใหญ่สุดทั้งเมือง นอกนั้นยังมีกิจการอื่นๆ อีกมาก เช่น ห้างร้าน เหมืองทอง กลุ่มหวังเต้า ฯลฯ”

พอได้ยินว่าหวังเจียก็มีบริษัทแท็กซี่ อู๋เป่ยถามว่า “บริษัทแท็กซี่ของหวังเจีย มีรถกี่คัน?”

เหยียนเหลิ่งสือตอบ “ใหญ่กว่าของผมมาก รวมแล้วมีแท็กซี่สามสิบห้าล้านคัน”

อู๋เป่ยประหลาดใจเล็กน้อย ถ้าอย่างนั้น แค่บริษัทแท็กซี่อย่างเดียว รายได้ต่อปีก็เกือบ 1 หมื่นล้านบาท!

เหยียนเหลิ่งสือว่า “นายท่าน ผมว่าให้หวังเจียโอนบริษัทแท็กซี่กับสิทธิ์ประกอบกิจการยาสูบมาก็พอครับ”

อู๋เป่ยมองเหยียนเหลิ่งสือแว่บหนึ่ง ถามว่า “ธุรกิจยาสูบนี่ทำเงินไหม?”

เหยียนเหลิ่งสือตอบ “ปีที่แล้วทั้งเมืองขายยาสูบไปมูลค่า 135,000 ล้านบาท โดยครึ่งหนึ่งเป็นภาษีส่งรัฐ ต้นทุนจริงๆ มีแค่ราว 5% อีก 15% เป็นการส่งผ่านผลประโยชน์สารพัดรูปแบบ ที่เหลือ 30% คือกำไรสุทธิ”

อู๋เป่ยหรี่ตา “ยอดขาย 135,000 ล้าน กำไร 30% ก็เท่ากับ 40,500 ล้านบาท!”

เหยียนเหลิ่งสือพยักหน้า “ถูกต้องครับ!”

อู๋เป่ยหันไปทางหวังชวนจง “หวังชวนจง ได้ยินแล้วนะ ถ้าหวังเจียยอมปล่อยสิทธิ์ประกอบกิจการยาสูบกับบริษัทแท็กซี่ ผมจะปล่อยคุณไป!”

หวังชวนจงหัวเราะเย็น “ไม่มีวัน!”

หวังฉวนเฟิงก็ขมวดคิ้วแน่น เอ่ยว่า “สหายอู๋ ท่านพี่เหยียน เงื่อนไขที่พวกคุณยื่นมามันเกินไป หวังเจียของพวกผมรับไม่ได้!”

อู๋เป่ยกล่าวอย่างเรียบเฉย “ไม่รับก็ไม่เป็นไร ไว้เจอกันใหม่” พอพูดจบ เขาไม่ต่อความ เรียกเหยียนเหลิ่งสือแล้วพากันออกจากที่เกิดเหตุ

หลังสองคนไปแล้ว หวังชวนจงโมโหจนทุบพื้นฮึ่ม “งัด ‘ตราฆ่าเซียน’ ออกมา เชิญท่านเซียนออกมาจัดการ!”

หวังฉวนเฟิงถอนใจแผ่ว “นายท่าน เมื่อตอนนั้นท่านเซียนให้ตราฆ่าเซียนเรามาเพียงหนึ่งอัน ให้หวังเจียเก็บไว้เป็นไพ่ตาย ไว้ใช้ยามคับขัน ถ้าไม่ถึงคราวคอขาดบาดตาย อย่าใช้จะดีกว่าครับ!”

ดวงตาหวังชวนจงแดงก่ำ “ตอนนี้มันไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายหรือไง? เขากล้าจะเอาทั้งบริษัทแท็กซี่กับสิทธิ์ประกอบกิจการยาสูบ มันข่มเหงกันเกินทนแล้ว! ถ้าหวังเจียไม่โต้กลับ ต่อไปใครๆ ก็จะมารังแกเรา!”