ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2438

บอกกันว่าจะไปเปิดดูเนื้อหยกเจไดต์ แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้ไปที่โกดังเลย กลับนั่งกินผลไม้ ดูทีวีอยู่พักหนึ่ง แล้วหานปิงเหยียนก็มานั่งซบในอ้อมอกของอู๋เป่ย

ไม่นาน อารมณ์ของอู๋เป่ยก็ถูกกระตุ้นขึ้นมา ทั้งคู่พากันเข้าไปในห้องนอน

นี่เป็นครั้งแรกของหานปิงเหยียน จากความเก้ๆ กังๆ ในตอนต้น ค่อยๆ กลายเป็นความลื่นไหลและผ่อนคลาย อู๋เป่ยปลดปล่อยความต้องการอย่างเต็มที่ ทั้งคู่ดื่มด่ำอยู่ในโลกส่วนตัวของสองเราจนถอนตัวไม่ขึ้น

ยามโพล้เพล้ ทั้งสองจึงจำใจเดินออกจากห้อง เวลานี้หานปิงเหยียนเดินได้ไม่ค่อยถนัดนัก ท้ายที่สุด เธอก็เปลี่ยนจากเด็กสาวกลายเป็นผู้หญิงเต็มตัวแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา คุณหานจื้อเฉิงกับภรรยากลับมาถึงบ้าน ทั้งสองตระเวนทั้งวัน ต่างก็ล้าเต็มที

อู๋เป่ยจึงไม่รบกวนทั้งสองคน กินข้าวเย็นเสร็จก็ขอตัวกลับ

เช้าวันรุ่งขึ้น อู๋เป่ยกับเถาเฉิงมุ่งหน้าไปยังเมืองเอกของมณฑล เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันคณิตศาสตร์ของมณฑลเจียงหนาน

อู๋เป่ยทำได้ดี ส่งข้อสอบก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง ออกจากห้องสอบ เขาโบกมือลาเถาเฉิงกับครูคณิตศาสตร์ แล้วขึ้นรถของเหยียนเหลิ่งสือไปสนามบิน

หลังเครื่องบินทะยานขึ้น ใช้เวลากว่าชั่วโมงก็มาลงที่เมืองหลวง

เมืองหลวง หรือที่เรียกอีกชื่อว่า นครศักดิ์สิทธิ์ เป็นมหานครยักษ์ที่มีประชากรนับร้อยล้าน เศรษฐกิจรุ่งเรือง เหล่าขุนนาง เชื้อพระวงศ์ และมหาเศรษฐีต่างหลั่งไหลมาชุมนุมที่นี่

จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน ผู้คนเรียกว่า จักรพรรดิตียนเซิ่ง ครองราชย์มากว่าสามสิบปี ปรีชาทั้งบุ๋นและบู๊ เกรียงไกรจนทั่วสารทิศเกรงขาม

แม้ประเทศนี้จะปกครองโดยระบอบจักรพรรดิ แต่แนวทางการบริหารสมัยใหม่มาก คนธรรมดายังดูเหมือนจะพอมีสิทธิบางอย่างอยู่บ้าง แน่นอนว่า สิทธิพวกนั้น เมื่อเทียบกับเชื้อพระวงศ์และขุนนางแล้ว ก็แทบไม่เหลือค่าให้พูดถึง

ลงจากเครื่องก็มีรถมารับทั้งสองไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่

คฤหาสน์แห่งนี้กินพื้นที่ราวเจ็ดไร่ ตั้งอยู่กลางนครศักดิ์สิทธิ์ พื้นที่ที่นี่แพงยิ่งกว่าทอง คฤหาสน์ขนาดนี้มีมูลค่าไม่น้อยกว่า 10,000 ล้านบาท

พอเข้าไปในคฤหาสน์ ชายท่าทางเป็นพ่อบ้านเดินมาพูดพลางยิ้มว่า “คุณเหยียน คุณอู๋ นายท่านของพวกเรากำลังให้หมอหลวงตรวจรักษาอยู่ โปรดรอสักครู่”

เหยียนเหลิ่งสือรีบกล่าวว่า “ไม่เป็นไร พวกเรารอข้างนอกได้”

รออยู่นานกว่าชั่วโมง อู๋เป่ยเริ่มไม่ค่อยอดทน หลายคราหวิดจะผละไป เหยียนเหลิ่งสือต้องคอยปรามไว้

ในที่สุด พ่อบ้านก็กลับมาปรากฏตัวอีกครั้ง เอ่ยว่า “สองท่าน หลังการวินิจฉัย นายท่านของเราอาการไม่ค่อยดี เกรงว่าวันนี้คงไม่สามารถพบสองท่านได้ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาพบจะดีกว่าครับ”

อู๋เป่ยลุกขึ้น เอ่ยเรียบๆ ว่า “พรุ่งนี้ผมจะไม่มาอีก คนที่ใกล้ตาย ยังกล้าวางท่าต่อหน้าผม ดูท่าคงอยู่มาจนเบื่อชีวิตแล้ว”

พูดจบ เขาก็หันหลังจะไป พ่อบ้านด้านหลังหน้าถอดสี ตวาดว่า “ท่านช่างบังอาจ กล้าสาปแช่งนายท่านของเรา!”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “นายท่านของคุณไม่รอดคืนนี้หรอก ถ้าคืนนี้เขายังไม่ตาย พรุ่งนี้ผมจะตัดหัวเอาไปให้คุณ!”

วาจานั้นทำเอาเหยียนเหลิ่งสือตกใจไม่น้อย รีบเอ่ยว่า “นายท่าน ท่านทราบได้อย่างไร?”

อู๋เป่ยว่า “คนที่กำลังจะตาย จะปล่อยไอความตายออกมา ไอความตายนั่นของอีกฝ่าย แม้อยู่ห่างสิบลี้ ผมก็ยังสัมผัสได้! ยิ่งไปกว่านั้น หลังผ่านการรักษาจากหมอหลวงคนนั้น กลับทำให้ไอความตายข้นจัดยิ่งขึ้น”

พ่อบ้านโกรธจัด “อวดดีนัก! พวกเจ้า จับมัน!”

ยังไม่ทันที่พวกยามในลานบ้านจะลงมือ ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้น

“หยุด!”

พ่อบ้านรีบก้มศีรษะ แล้วหันไปรับผู้มา

“คุณชายใหญ่!”

บุรุษวัยราวสามสิบปีเดินก้าวฉับออกมา เขาไม่สนพ่อบ้าน เดินมาตรงหน้าอู๋เป่ย คารวะด้วยการประสานมือ “ข้าชื่อจางคุยซิง เมื่อครู่ท่านบอกว่า สัมผัสได้ถึงไอความตายหรือ?”

อู๋เป่ยว่า “ใช่ คนป่วยคือท่านพ่อของท่าน ไอความตายนั้นย่อมเป็นของเขา ฉะนั้นผมถึงบอกว่าเขาคงไม่รอดวันนี้”