ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2442

อู๋เป่ย: อืม นายกลับไปก่อนเถอะ คืนนี้ฉันยังต้องไปกินข้าวกับกู้ชิงเหลียน ถ้ามีเวลา คืนนี้ฉันจะรีบกลับไป

เหยียนเหลิ่งสือหัวเราะแล้วว่า: นายท่านหากสนใจคุณหนูตระกูลกู้ ลุยก่อนย่อมได้เปรียบ

อู๋เป่ย: ไม่ต้องมายุ่ง

พอเหยียนเหลิ่งสือไปแล้ว อู๋เป่ยก็หาโรงน้ำชาสักแห่ง สั่งของกินเล่นมานิดหน่อย จิบชาไปดูละครไป ราวบ่ายสามโมงกว่าๆ เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเถาเฉิง

ในสาย เถาเฉิงว่า: อู๋เป่ย นายอยู่ไหน

เขารู้สึกได้ว่าน้ำเสียงของเถาเฉิงรีบร้อน เลยว่า: ฉันอยู่ในตัวเมืองจังหวัด

เถาเฉิง: ดีเลย นายอยู่ตรงไหน เดี๋ยวฉันไปหา

อู๋เป่ย: ฉันอยู่ที่โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง เกิดอะไรขึ้น นายดูรีบร้อนจัง

เถาเฉิง: เจอกันค่อยคุย ส่งโลเคชันมาให้ฉันก่อน

อู๋เป่ยก็ส่งที่อยู่ให้เถาเฉิง เขารออยู่ราวสี่สิบนาที เถาเฉิงก็รีบเร่งมาถึง เขาใส่แว่นกันแดดกับหมวก เหมือนตั้งใจจะไม่ให้ใครจำได้

พอเข้ามา เขาก้มหน้ามองพื้น พูดเสียงต่ำว่า: ทำไมนายก็มาอยู่ในตัวเมืองจังหวัดด้วย

อู๋เป่ย: ฉันมาทำธุระ นายเป็นอะไร ทำตัวลุกลี้ลุกลน

เถาเฉิง: อย่าพูดเลย ช่วงนี้ในหัวฉันดันโผล่วิชาศิลปะการต่อสู้เจ๋งๆ มาเพียบ ฉันเลยไปท้าทายสำนักศิลปะการต่อสู้แห่งหนึ่ง ชนะติดๆ กัน พอหลังๆ โผล่มาเป็นตาแก่คนนึง ผอมแห้งอย่างกับลิง แต่ฝีมือโคตรเก่ง แค่ไม่กี่กระบวนท่าก็อัดฉันปลิว ถ้าไม่เผ่นเร็ว มีหวังโดนเขาฆ่าตาย!

พลังยุทธ์ของเถาเฉิงถึงระดับสิบของการฝึกปราณแล้ว แข็งแกร่งไม่น้อย ยังโดนเล่นงานจนเจ็บได้ ดูท่าว่าแก่คนนั้นต้องมีฝีมือสุดแรงจริงๆ!

เขาหัวเราะ: นายถึงระดับสิบของการฝึกปราณแล้ว จะกลัวอะไร สู้มันไปเลยสิ

เถาเฉิง: ฉันตระเวนอยู่ในตัวเมืองจังหวัดเกือบครึ่งค่อนวัน หนีไปได้ไม่นานก็ถูกตาแก่นั่นไล่ทัน รำคาญจะตาย

อู๋เป่ย: ช่วงนี้ นายยังไม่ทะลุขั้นอีกเหรอ

เถาเฉิง: ยังหรอก ฉันคบแฟนสองคน เอาเวลาไปสานความสัมพันธ์กับพวกเธอทุกวัน จะเอาเวลาที่ไหนไปฝึกตน

อู๋เป่ยกลอกตาใส่: สมน้ำหน้า

เถาเฉิง: อู๋เป่ย นายเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่รู้ว่าฉันก็มีการบำเพ็ญเพียร นายต้องช่วยฉันนะ

อู๋เป่ยหยิบเมล็ดทานตะวันขึ้นมาเม็ดหนึ่ง เคี้ยวไปพลางเอื่อยๆ ว่า: ไม่เกี่ยวกับฉัน ปัญหาที่ก่อเอง ก็ไปจัดการเอง

เถาเฉิงร้อนใจ: เฮ้ เห็นแก่ความเป็นเพื่อนร่วมชั้น ช่วยกันหน่อยไม่ได้หรือไง

อู๋เป่ย: เลิกเล่นมุขนี้เถอะ ฝีมือพวกคุณคงไม่ต่างกันมาก ไม่งั้นนายตายไปนานแล้ว จะยังวิ่งมาหาฉันไหวเรอะ

เถาเฉิงถอนหายใจ: ฉันสู้ไม่ไหวจริงๆ ตาแก่คนนั้นร่างกายแข็งแกร่งดุจเหล็กกล้า เป็นยอดฝีมือขั้นเวทลับ!

ยังพูดไม่ทันจบประโยค อู๋เป่ยก็สัมผัสได้ถึงพลังปราณรุนแรงพุ่งมาอยู่หน้าร้าน เขารีบลุกขึ้นว่า: หนีเร็ว คนๆ นั้นมาแล้ว!

ทั้งสองวิ่งขึ้นไปบนดาดฟ้า กระโดดพรวดไปบนตึกอีกหลัง แล้วมุ่งหน้าไปทางสวนสาธารณะไม่ไกลนักพร้อมกัน

กลางวันแสกๆ สองคนนั้นเคลื่อนไหววูบไหวราวกับภูตผี ไม่น่าเชื่อว่าไม่มีใครเห็น สวนสาธารณะกว้างใหญ่ กินพื้นที่หลายสิบไร่ อากาศร้อน คนในสวนมีน้อยมาก

มาถึงป่าไม้ผืนหนึ่ง อู๋เป่ยมองซ้ายมองขวาไม่เห็นผู้คน จึงหยุด

เถาเฉิงร้อนใจ: ทำไมไม่ไปต่อล่ะ

อู๋เป่ย: จะหนีไปถึงเมื่อไหร่ ฉันช่วยไล่ตาแก่นี่ให้ก็ได้ แต่ต่อไปนายต้องมาเป็นลูกน้องฉัน

เถาเฉิงกระพริบตา แล้วพยักหน้าแรงๆ: ไม่มีปัญหา ต่อไปนายคือพี่ใหญ่ของฉัน!

อู๋เป่ยมองไปด้านข้าง ไม่กี่วินาที เงาสีเทาพุ่งลงมา เป็นตาแก่ผอมแห้งสูงสักเมตรหกกว่าๆ อายุราว 60ปี คิ้วเทายาว โหนกแก้มสูง ฟันขาวทั้งปาก แต่นัยน์ตาออกเหลืองหม่น

ตาแก่อ้าปากยิ้ม: ไอ้เด็กเปรต คิดไม่ถึงว่าจะมีพวกมาช่วย ดีล่ะ เดี๋ยวกูจะอัดพวกแกให้ตายทั้งคู่ ระบายแค้นแทนลูกศิษย์หลานศิษย์ของกู!

อู๋เป่ยหันมามองเถาเฉิง: นายเล่นอัดศิษย์ลูกศิษย์เขายกสำนักเลยหรือไง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน