ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2469

“เป็นนิกายชั้นหนึ่ง” อู๋เป่ยกล่าว “ต่อให้ผมอัดคุณตาย กรมสอบสวนของพวกคุณจะทำอะไรผมได้?”

ชายคนนั้นหน้าถอดสีทันที รีบว่า “ขอโทษ! ข้าน้อยตาไม่ถึง ไม่รู้ว่าท่านเป็นผู้บำเพ็ญจากสรวงสวรรค์ ขอโปรดเมตตาปล่อยข้าไปเถอะ!”

อู๋เป่ยมองเขาเขม็งแล้วถาม “ใครสั่งให้ออกหน้ามา?”

เขาจะกล้าปิดบังได้ยังไง รีบตอบทันที “มีอยู่หลายกลุ่ม วันนี้เสียเงินไปมาก พวกเขาเลยอยากให้ข้าออกมาสืบดู”

อู๋เป่ยว่า “งั้นกลับไปบอกพวกเขา คืนนี้ผมจะรอที่ชั้นบนสุดของโรงยิม”

“ได้ๆ ข้าจะไปบอกเดี๋ยวนี้!” เขาตอบรับทันที

“ไสหัวไป!” อู๋เป่ยเตะส่งทีเดียวปลิว

เห็นอู๋เป่ยไล่คนของกรมสอบสวนไปได้ เฉียวจวิ้นไฉ่คุณชายก็เดินมาชูนิ้วโป้ง “พี่อู๋สุดยอด! กรมสอบสวนพวกนี้มันชอบใช้อำนาจรังแกชาวบ้าน กร่างไปทั่ว มันควรมีคนสั่งสอนตั้งนานแล้ว!”

อู๋เป่ยไม่ค่อยรู้เรื่องกรมสอบสวนเท่าไร จึงถามว่า “กรมสอบสวนมันดูแลเรื่องอะไร?”

เฉียวจวิ้นไฉ่คุณชายว่า “ทุกเรื่อง! อำนาจล้นมือเลยล่ะ จริงๆ ก็เป็นหูเป็นตาให้ศาลาว่าการ รับใช้พวกผู้ปกครองในนั้นนั่นแหละ”

การแข่งขันที่เหลือต่อจากนั้นไม่มีอะไรน่าติดตาม อู๋เป่ยเลยออกจากโรงยิมก่อน กลับโรงแรมไปพัก

พ่อแม่ออกไปเที่ยวกันหมด เขาเล่นมือถืออยู่พักหนึ่ง แล้วก็ได้รับสายจากหานปิงเหยียน

“พี่เป่ย ฉันมาถึงนครซีไห่แล้ว พี่อยู่ที่ไหน?”

อู๋เป่ยยิ้ม “ผมห้ามเธอมานี่นา”

หานปิงเหยียนว่า “ฉันลาหยุดสองวัน มาช่วยให้กำลังใจพี่”

อู๋เป่ยจึงส่งที่อยู่โรงแรมให้ ราวสี่สิบนาทีเศษ หานปิงเหยียนก็โผล่มาที่ห้องที่อู๋เป่ยพัก

พอรู้ว่าโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งจงโจวชนะมาแล้วหนึ่งนัด หานปิงเหยียนดีใจมาก ยิ้มว่า “พี่เป่ย ฉันก็ว่าพวกเราต้องชนะ!”

อู๋เป่ยว่า “พรุ่งนี้ต้องเจอกับโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งแห่งเซินตู ศึกหนักแน่”

หานปิงเหยียน “ฉันเชื่อมั่นในพวกพี่!”

ยังไม่ทันมืด อู๋เป่ยเอ่ยว่า “ปิงเหยียน ถ้าเธอไม่เหนื่อย เราออกไปเดินเล่นกันไหม”

หานปิงเหยียนรีบตอบ “เอาสิ ฉันหลับบนเครื่องไปสองชั่วโมง ตอนนี้สดชื่นสุดๆ!”

อู๋เป่ยว่า “เดี๋ยวผมพาไปเที่ยวซีไห่”

ซีไห่คือทะเลสาบ ชื่อทะเลสาบซีไห่ พื้นที่กว่าสี่ร้อยตารางกิโลเมตร ทิวทัศน์งดงาม มีเกาะมากมาย หลายเกาะพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยว และรอบๆ ทะเลสาบซีไห่เป็นถนนการค้ารอบทะเลสาบ คึกคักมาก

“ดีเลย ฉันอยากไปซีไห่มานานแล้ว ได้ยินว่ามีเหตุการณ์ลี้ลับเยอะ ทั้งภาพวาดราชาเซียน รูปปั้นราชินีสวรรค์ เป็นจุดเช็กอินดังๆ ทั้งนั้น”

อู๋เป่ยว่า “เก็บของหน่อย เดี๋ยวออกเดินทางกัน”

พอสองคนก้าวออกจากห้อง คนขับรถของเฉียวจวิ้นไฉ่คุณชายก็ตามมาส่งพวกเขามุ่งหน้าสู่ซีไห่

ทั้งคู่ไปถึงถนนการค้าของซีไห่ก่อน ที่นั่นมีทั้งร้านขายของหรูและอาหารอร่อย นักท่องเที่ยวคับคั่ง

มาซีไห่ทั้งที ถ้าไม่ล่องทะเลสาบซีไห่ก็เหมือนมาเสียเที่ยว อู๋เป่ยจึงเช่าเรือประมงลำเล็ก พากันล่องเรือในทะเลสาบ

ขณะนั้นไม่ไกลออกไป มีคนชูกล้องส่องทางไกลคอยจับตาท่าทีของอู๋เป่ย เขารายงานว่า “นายน้อย เป้าหมายลงเรือเข้าไปกลางทะเลสาบแล้ว”

อู๋เป่ยหยิบอุปกรณ์ตกปลา ตกปลากับหานปิงเหยียน

จังหวะนั้นมีเรือลำหนึ่งแล่นมาด้วยความเร็ว ชายสวมชุดกีฬายืนอยู่บนเรือ ลำนั้นไม่มีเครื่องยนต์ แต่กลับแล่นไปบนผิวน้ำเอง

ชายคนนั้นอายุไล่เลี่ยกับอู๋เป่ย ผิวขาว สูงราวหนึ่งเมตรเจ็ดสิบห้า บนใบหน้ามีรอยยิ้มบางๆ

พอเรือเข้ามาใกล้ เขาพูดว่า “พี่อู๋ วันนี้ทำเงินไปไม่น้อยสินะ?”

อู๋เป่ยมองเขาแวบหนึ่ง ถามว่า “นายรู้จักผม?”

ฝ่ายนั้นยิ้ม “ผมชื่อหยวนเฉิน ก่อนหน้านี้เจอคุณที่โรงยิม คุณเล่นบาสเกตบอลได้โหดมาก”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน