ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2470

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “หมายความว่าการประลองระหว่างผมกับหลินจุน คือจุดเริ่มของความเปลี่ยนแปลงทั้งมวลที่เกิดขึ้นภายหลังงั้นเหรอ?”

หยวนเฉินพยักหน้า “จะเข้าใจแบบนั้นก็ได้”

“แล้วต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้น นายรู้ทั้งหมดหรือเปล่า?” เขาถาม

หยวนเฉินส่ายหัว “ไม่รู้หรอก ที่ผมรู้ก็แค่คร่าวๆ”

อู๋เป่ย “อืม ขอบใจที่บอกผมนะ”

หยวนเฉินประสานมือคารวะ “ขอให้พี่อู๋สำเร็จสมดังใจ ผมไม่รบกวนแล้ว!”

ว่าแล้วเขาก็ยืนอยู่บนเรือแจว ค่อยๆ ล่องออกไป

“เขาคุยอะไรกันน่ะ ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย” หานปิงเหยียนงงเป็นไก่ตาแตก

อู๋เป่ยยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอก ปิงเหยียน เกาะข้างหน้ามีภาพวาดราชาเซียน ไปดูกันเถอะ”

ไม่ไกลนัก มีโขดหินโผล่พ้นผิวน้ำ บนหินนั้นมีภาพเขียน เซียนราชานั่งขัดสมาธิแสดงธรรม ด้านหน้ามีศิษย์เจ็ดสิบสองคนคุกเข่านั่ง กล่าวกันว่า ภาพนี้ถูกวาดโดยจิตรกรนิรนามเมื่อหนึ่งพันห้าร้อยปีก่อน อาบไล้ด้วยกลิ่นอายเซียน ผู้คนรุ่นหลังจึงเรียกมันว่า “ภาพวาดราชาเซียน”

เรือแล่นเข้าใกล้ อู๋เป่ยมองรูปเซียนราชาบนโขดหิน ใจเต้นวูบ ได้ยินเสียงแสดงธรรมแว่วมา

เขาชะงักน้อยๆ นึกว่าหูแว่ว แต่พอเพ่งมองดีๆ ก็เหมือนมีคนกำลังแสดงธรรมอยู่จริง!

ขณะนั้นมีเรือแจวอีกสองลำผ่านมา แต่รอบโขดหินเกิดน้ำวน เรือทั้งสองพอเข้าใกล้ก็หมุนคว้าง คนบนเรือทำอะไรไม่ได้ นอกจากชะเง้อมองผ่านๆ ไม่กี่ทีแล้วถอยหนีไป

เป็นอยู่อย่างนั้น ผู้คนพายเรือเวียนมาแล้วก็ไป มองได้แค่ครู่เดียวก็ต้องถอย มีเพียงเรือของอู๋เป่ยที่หยุดนิ่งอยู่อย่างสงบ เขาเองก็จ้องภาพวาดราชาเซียนอย่างเหม่อลอย

เสียงแสดงธรรมในหูของอู๋เป่ยยิ่งชัดขึ้นเรื่อยๆ จนท้ายที่สุด ในสายตาเขา ภาพนั้นเหมือนกลับมีชีวิตขึ้นมา เขาเห็นเซียนราชาผู้เปี่ยมด้วยอำนาจและเมตตาไร้ประมาณ กำลังแสดงธรรมแก่เหล่าศิษย์ คำแล้วคำเล่า ดังกังวานประหนึ่งระฆังย่ำรุ่งกลองย่ำค่ำ สั่นสะเทือนจิตใจและจุดประกายปัญญาในใจเขา

พอฟังธรรมจบรอบหนึ่ง ทุกอย่างก็จางหาย โขดหินก็ยังเป็นโขดหิน ภาพก็ยังเป็นภาพ เขาออกจะงุนงง—เมื่อครู่เป็นภาพลวงตาหรือเปล่า?

“พี่เป่ย เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” เวลานั้นหานปิงเหยียนถาม

อู๋เป่ยว่า “มีอะไรหรือ ปิงเหยียน?”

หานปิงเหยียนยิ้มเจื่อน “พี่จ้องภาพวาดราชาเซียนเหม่อๆ อยู่ตั้งชั่วโมงกว่า ฉันรอจนตัวชาเลยค่ะ”

อู๋เป่ยสะดุ้ง “ชั่วโมงกว่าแล้วเหรอ!”

เขารีบจ้วงพาย แล้วว่า “ขึ้นฝั่งไปหาอะไรกินกัน”

หลังจากอู๋เป่ยกับหานปิงเหยียนไปได้ไม่นาน ก็มีเรือแจวลำหนึ่งแล่นสวนมา บนเรือมีสองคน คนหนึ่งพาย อีกคนยืนอยู่ คนที่ยืน—อู๋เป่ยรู้จักดี—ก็คือหลินจุน จากโรงเรียนมัธยมอันดับหนึ่งแห่งเซินตู

ทั้งสองสวนกันไป สบตากัน แล้วต่างฝ่ายต่างพยักหน้าเบาๆ

เรือของอีกฝ่ายก็มาจอดหน้าภาพวาดราชาเซียนเช่นกัน รอบโขดหินเกิดน้ำวนใหญ่ เรือแทบหยุดนิ่งไม่ได้ คนพายจึงต้องพายไม่หยุดเพื่อประคองเรือให้ทรงตัว

“คุณชาย ภาพวาดราชาเซียนนี่มันมีอะไรให้น่าดูงั้นหรือ” คนพายเอ่ย

หลินจุนเพ่งมองภาพวาดราชาเซียนอยู่สองสามนาที ก่อนแสดงสีหน้าผิดหวัง “ได้ยินว่าคนที่มีญาณปัญญา จะได้ยินเสียงเซียนราชาในภาพกำลังแสดงธรรม แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอะไรเลย หรือว่าญาณปัญญาของฉันยังไม่พอ?”

คนพายหัวเราะ “คุณชาย พรสวรรค์ท่านล้ำฟ้า จะญาณปัญญาไม่พอได้อย่างไร เรื่องพวกนี้คงเป็นแค่คำเล่าลือ อย่าได้ถือสา”

หลินจุน “เล่าลือกันว่า เซียนราชาในภาพนี้คือภาพสะท้อนแห่งจิตของผู้ทรงพลังระดับขอบเขตแห่งความโกลาหล ภายในซ่อนเร้นวิชาไร้เทียมทานสูงสุดไว้ น่าเสียดาย…ฉันคงไม่มีวาสนากับวิชาไร้เทียมทานสูงสุดนี้!”

ไม่ไกลนั้นมีประภาคาร บนยอดมีชายวัยห้าสิบกว่าเฝ้าสังเกตความเคลื่อนไหวแถวภาพวาดราชาเซียน สายตาเขามองผ่านหลินจุนไปยังอู๋เป่ยที่กำลังจะจากไป

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน