ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2471

อู๋เป่ยถึงกับชะงัก แค่ฟังพระคัมภีร์สามบทก็กล้าสร้างสำนักราชาเซียน? ต้องรู้ด้วยว่า เขาจดจำพระคัมภีร์ได้ทั้งหมด กว่าสามร้อยบท!

เขาตั้งสติแล้วพูดว่า “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเจอกับคุณ คุณจะให้ผมไปเป็นเจ้าสำนักอะไรนั่น คงไม่เหมาะเท่าไร”

“เหมาะสิ! ถ้าท่านยินดี ตอนนี้ท่านก็เป็นเจ้าสำนักของสำนักราชาเซียนได้เลยครับ!”

เรื่องมันกะทันหันเกินไป อู๋เป่ยยังไม่ได้เตรียมตัว ย่อมไม่ตอบตกลงง่ายๆ ท้ายที่สุด เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสำนักราชาเซียนเป็นอย่างไร

“ขอโทษด้วย เราสองคนยังรู้จักกันไม่มากพอ” เขาพูดอย่างนุ่มนวล

เซี่ยงเจิ้นหมิงเข้าใจทันทีว่าอู๋เป่ยกังวลเรื่องอะไร เขารีบเอ่ยว่า “คุณชายอู๋ สำนักราชาเซียนของพวกเราในแวดวงผู้ฝึกตนฝั่งโลกฆราวาสถือว่ามีชื่อเสียงไม่น้อย เวลานี้ในสำนัก มีผู้ฝึกตนแดนลับเจ็ดคน ผู้ฝึกตนระดับเทพอาคมหนึ่งคน และผู้ฝึกตนระดับฝึกปราณเจ็ดสิบห้าคนครับ”

อู๋เป่ยแปลกใจเล็กน้อย ดูท่าพลังของสำนักราชาเซียนจะไม่ธรรมดา

เซี่ยงเจิ้นหมิงพูดต่อ “คุณชายอู๋ สำนักราชาเซียนอยู่ไม่ไกล ไม่ทราบว่าท่านจะสะดวกแวะไปที่สำนักของข้าพเจ้าสักหน่อยได้ไหมครับ”

อู๋เป่ยดูเวลาแล้วก็ค่ำเสียแล้ว จึงว่า “ไว้วันหลังเถอะ คืนนี้ผมนัดคนไว้ ต้องไปจัดการเรื่องเล็กน้อย”

ดวงตาเซี่ยงเจิ้นหมิงเป็นประกาย “คุณชายอู๋ เจอปัญหาหรือครับ?”

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบๆ “ไม่ถึงกับเป็นปัญหาอะไร ผมรับมือได้”

เซี่ยงเจิ้นหมิงว่า “ถ้าเช่นนั้นก็ได้ครับ หากคุณชายต้องการเมื่อใด ติดต่อสำนักราชาเซียนของเราได้ทุกเวลา” ว่าแล้วเขาสองมือยื่นนามบัตรใบหนึ่งให้

ชิมของอร่อยที่นี่เพิ่มอีกไม่กี่อย่าง อู๋เป่ยกับหานปิงเหยียนก็ลุกขึ้นขอตัวลากลับ

ส่งทั้งสองถึงหน้าประตูแล้ว เขาก็เอ่ยเสียงแผ่วว่า “เสวี่ยอู่!”

สตรีชุดดำคนหนึ่งปรากฏกายข้างกายเซี่ยงเจิ้นหมิง กลิ่นอายของนางเลือนลางราวกับเป็นเพียงเงาร่างพร่าๆ หากมีผู้เชี่ยวชาญอยู่ตรงนี้ ย่อมสัมผัสได้ทันทีว่านางคือผู้ฝึกตนแดนลับชั้นที่สี่!

เสวี่ยอู่: “อาจารย์!”

เซี่ยงเจิ้นหมิงว่า “เสวี่ยอู่ อาจารย์เลี้ยงดูและฝึกเจ้ามาสิบเก้าปี ก็เพื่อวันนี้ ตั้งแต่นี้ไป ข้าต้องการให้เจ้าพยายามเข้าใกล้คุณชายอู๋ให้มากที่สุด ดีที่สุดคือให้เขารับเจ้าไปเป็นคนของเขา!”

เสวี่ยอู่ชะงักนิ่งครึ่งจังหวะ แล้วว่า “ค่ะ!”

เซี่ยงเจิ้นหมิงมองนาง “เสวี่ยอู่ เจ้าพรสวรรค์ดีนัก เสียแต่ว่าอาจารย์ไม่มีวิชายุทธที่ดีกว่านี้ แต่คุณชายอู๋มี หากเขายอมช่วย เจ้าย่อมไปได้ไกลเกินกว่าที่เป็นอยู่มาก!”

เสวี่ยอู่: “อาจารย์ เขาเข้าใจพระคัมภีร์ได้ตั้งเจ็ดแปดบทจริงๆ หรือคะ เก่งกว่าอาจารย์ปู่เสียอีก?”

เซี่ยงเจิ้นหมิง: “ผู้นี้มีพื้นฐานการบำเพ็ญเพียรยอดเยี่ยม ข้าดูแล้วไม่เหมือนคนโกหก อีกทั้งที่ให้เจ้าเข้าใกล้เขา ก็เพื่อให้เจ้าสืบให้ชัดว่า แท้จริงเขาได้เรียนรู้อะไรมามากแค่ไหน!”

เสวี่ยอู่: “ค่ะ ศิษย์จะสืบให้กระจ่าง!”

อู๋เป่ยส่งหานปิงเหยียนไปที่โรงแรมก่อน แล้วราวหนึ่งทุ่ม เขาก็มาถึงดาดฟ้าของโรงยิม

ตอนนั้นบนดาดฟ้ามีคนยืนรออยู่แล้ว พอเห็นอู๋เป่ย เขาก็ตะโกนว่า “คุณชายอู๋ มาพอดีเลย!”

ทันใดนั้น เบื้องหลังเขาก็ปรากฏเงาร่างเพิ่มอีกห้า รวมเป็นหกคนยืนเรียงเป็นแถว

อู๋เป่ยหยุดยืนห่างออกไปราวสิบกว่าเมตร เขากวาดตามองคร่าวๆ แล้วเอ่ยเฉยๆ ว่า “พวกเจ้านี่ ใครเป็นหัวหน้า?”

ชายกลางคนสวมชุดสีเทาก้าวออกมา จ้องอู๋เป่ยพลางพูดเย็นชา “ได้ข่าวว่าเจ้ามีเหรียญตราอยู่หนึ่งชิ้น เป็นศิษย์สำนักใหญ่ใช่ไหม”

อู๋เป่ย: “แล้วไง เป็นก็แล้วไง ไม่เป็นก็แล้วไง”

ชายชุดเท่าแค่นเสียงหึ “ถ้าใช่ เราจะไม่ฆ่าเจ้า ถ้าไม่ใช่ วันนี้อย่าหวังว่าจะรอดออกไป!”

“มาขู่ผม? พวกแกคู่ควรด้วยเรอะ!” สีหน้าของอู๋เป่ยมืดลง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน