ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2506

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร พวกเธอซ้อมชกต่อเถอะ โอกาสหน้าถ้ามีวาสนาคงได้เจอกันอีกครับ”

เห็นเขากำลังจะไป ลู่ชิงซวงรีบพูดว่า “พี่อู๋ ฝากเบอร์ไว้ได้ไหมคะ? บุญคุณของคุณ ตระกูลหลู่ของฉันจะตอบแทนอย่างงามแน่นอนค่ะ!”

อู๋เป่ยโบกมือ เขาเพิ่งเจอกับพี่น้องคู่นี้ครั้งแรก อนาคตอาจไม่มีโอกาสได้พบกันอีก จึงไม่จำเป็นต้องทิ้งเบอร์ไว้ พูดจบก็ผละไปอย่างพลิ้วๆ ลู่ชิงซวงรีบไล่ตาม แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว อู๋เป่ยก็หายลับตาไปแล้ว

ลู่เสี่ยวฟานเบิกตากว้าง อุทานว่า “พี่ครับ ศิลปะการต่อสู้ของพี่อู๋สุดยอดเลย! เขาไม่ใช่เทพเซียนเหรอครับ?”

พี่น้องคู่นี้เรียนศิลปะการต่อสู้มาแค่พื้นๆ ยังไม่มีวิชายุทธจริงจัง พอจะเรียกว่าอยู่ช่วงฝึกปราณเท่านั้น จึงเป็นธรรมดาที่ไม่อาจเข้าใจฝีมือของอู๋เป่ยได้

ลู่ชิงซวงตาลอยไปชั่วครู่ เธอพูดกับลู่เสี่ยวฟานว่า “เสี่ยวฟาน เธอกลับไปก่อนนะ ฉันจะไปตามพี่อู๋!”

ลู่เสี่ยวฟานร้อนใจ “พี่ครับ รอผมด้วย ผมไปด้วย!” แต่ลู่ชิงซวงก็พุ่งลงไปแล้ว เขาตามไม่ทันเอาเสียเลย

ไม่นานอู๋เป่ยก็มาถึงหุบเขา ในหุบเขามีคนมาพักผ่อนเล่นสนุกกันไม่น้อย บางคนเล่นจานร่อนกับสุนัข บางคนปิคนิค และยังมีคู่รักวัยรุ่นกอดกันแนบแน่นอยู่ในเต็นท์ บรรยากาศผ่อนคลายและครื้นเครงไปทั่ว

ในตอนนั้น รถออฟโรดสองคันขับทะยานเข้ามา เครื่องยนต์คำรามลั่น คนบนรถบีบแตรรัว แล้วตะโกนว่า “ไสหัวออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้! ใครไม่ไป เดี๋ยวจะได้เห็นดีกัน!”

หุบเขาแห่งนี้เป็นที่โปรดของชาวตัวเมือง ทั้งสภาพแวดล้อมดีและแทบไม่มีแมลงกัดต่อย พอถูกคนมาขับไล่ บรรดาคนที่มาพักผ่อนก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที

คู่รักวัยรุ่นคู่หนึ่งลุกขึ้น ฝ่ายชายสวมแว่น เขาถามเสียงกร้าวว่า “ที่นี่ไม่ใช่ที่ดินส่วนตัวนะ พวกคุณมีสิทธิ์อะไรมาไล่คน?”

คนบนรถพูดว่า “เจ้าหนู กล้าขัดคอฉันเหรอ?”

รถคันนั้นขับไปหยุดหน้าคู่รักคู่นั้น แล้วมีชายร่างใหญ่สี่คนลงมาจากรถ พอเข้ามาก็รุมผลักบุรุษคนนั้นทันที

บุรุษถูกผลักล้มลงกับพื้น เขาโกรธจัด “พวกแกเหิมเกริมไร้กฎหมาย!”

หัวล้านผิวคล้ำคนหนึ่งที่มีลายสักบนใบหน้า หัวเราะเย้ย “พวกกูนี่แหละใหญ่สุด กูนี่แหละคือกฎหมาย! ยังไม่ไสหัวไปอีก!”

คนรอบๆ เห็นพวกนั้นหน้าโหดเหมือนอันธพาล ก็พากันโมโหแต่ไม่กล้าเอ่ยปาก ก็พากันลุกเตรียมจะกลับกันแล้ว

อู๋เป่ยเดินเข้ามาพอดี เขาพูดเสียงเข้มว่า “พวกแกไม่มีสิทธิ์ไล่คนอื่น!”

เห็นมีคนมาขัด พวกมันก็ยังไม่เข็ด ชายร่างใหญ่หน้ามีลายสักคนเดิมยิ้มเยาะแล้วเดินตรงเข้ามา เอื้อมมือจะคว้าคออู๋เป่ย แต่พอมือยื่นไปก็ถูกอู๋เป่ยจับที่ข้อมือ แล้วบิดเบาๆ

ชายร่างใหญ่ร้องด้วยความเจ็บปวดทันที จากนั้นทรุดเข่าลงกับพื้น ร้องว่า “แขนจะหักแล้ว! ขอชีวิต! ขอชีวิต!”

อู๋เป่ยยิ้มเยาะ “เมื่อกี้ไม่แผลงฤทธิ์หรือไง? ทำไมไม่กร่างต่อไปล่ะ?”

เหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผากชายร่างใหญ่ เขาตะโกน “พี่ครับ ผมผิดไปแล้ว ผมผิดจริงๆ…”

อู๋เป่ยสะบัดมือทีเดียว เหวี่ยงชายร่างใหญ่กระเด็นไปไกลสิบกว่าเมตร ร่วงโครมลงกับพื้น

คนที่เหลือเห็นว่าอู๋เป่ยมีฝีมือ ก็ถอยกรูดไป แล้วชายชุดดำรูปร่างไม่สูงคนหนึ่งเดินออกมา เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้ และฝีมือก็แข็งแกร่ง

ชายชุดดำเดินตรงเข้าใส่อู๋เป่ย ไหล่กระเพื่อมไปมา รอบตัวมีเสียงดังเปรี๊ยะๆ รัวเหมือนกำลังคั่วถั่วอยู่ในกระทะ

แต่พอเข้าใกล้อู๋เป่ย ก็ถูกเตะกระเด็นไปทันที พอร่วงลงพื้น ชายชุดดำก็ฟูมปาก ตัวกระตุกทั้งตัว

อู๋เป่ยพูดอย่างดูแคลน “ไสหัวไปซะ!”

พวกนั้นเห็นหัวหน้าถูกอัดน่วม ก็ถอดใจทันที รีบหิ้วคนเจ็บขึ้นรถแล้วเผ่นออกจากหุบเขาอย่างรวดเร็ว

คนรอบๆ หลังจากเงียบไปชั่วครู่ ก็ระเบิดเสียงปรบมือดังกึกก้องขึ้นทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน