ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2507

อู๋เป่ยก้มตัวลง ใช้นิ้วหยิบดินสีดำขึ้นมาหน่อยหนึ่งแล้วพินิจดูอย่างละเอียด เขาพบว่าในดินดำมีผงละเอียดระยิบระยับปะปนอยู่ เขายกดินขึ้นไปใกล้จมูก สูดดม กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาแตะปลายจมูก

ลู่ชิงซวงถามว่า “พี่อู๋ ดินก้อนนี้มีปัญหาไหมคะ?”

ดวงตาอู๋เป่ยเป็นประกาย “ในดินนี้มีดินแห่งพลังวิญญาณปะปนอยู่ แถมยังมีส่วนประกอบของเซินทู่ในปริมาณเล็กน้อยด้วย!”

ลู่ชิงซวงถาม “พี่อู๋ ดินแห่งพลังวิญญาณคืออะไรคะ?”

“สรุปคือของดีแน่นอน” เขาพูดพลางเดินลึกเข้าไปอีก เดินผ่านเนินดินยาวสูงหลายเมตรหลายลูก ด้านหน้าก็ปรากฏเห็ดเรืองแสงกระจายประปราย มีทั้งใหญ่และเล็ก สีสันหลากหลาย

ลู่ชิงซวงยิ้ม “ดูสิ ก็พวกนี้แหละ!”

อู๋เป่ยพุ่งไปหยุดหน้าเห็ดดอกหนึ่งสูงราวสองนิ้ว เขาเด็ดขึ้นมา สูดดมก่อน จากนั้นกัดตรงขอบอย่างระมัดระวัง ไม่นาน ฤทธิ์ยาอ่อนๆ ก็แล่นไปทั่วร่างของเขา

ผ่านไปไม่กี่นาที เขาบอกลู่ชิงซวงว่า “คุณหนูลู่ ดอกนี้มีคุณสมบัติยารวมสิบสี่ชนิด ในจำนวนนั้นเก้าชนิดเป็นประโยชน์ต่อร่างกาย”

นัยน์ตาลู่ชิงซวงฉายแวว “พี่อู๋ หมายความว่าเห็ดเหล่านี้เป็นของดีทั้งนั้นเลยใช่ไหมคะ?”

อู๋เป่ยยิ้ม “เอามาเข้ายาได้ทั้งนั้น”

เขาเดินต่ออีกไม่กี่ก้าว เก็บเห็ดดอกที่สองมาชิม คราวนี้เขาพบคุณสมบัติยามากขึ้นรวมยี่สิบสามชนิด โดยมีสี่ชนิดซ้ำกับดอกก่อนหน้า ที่เหลือแตกต่างกันหมด

อู๋เป่ยหยิบถุงออกมาหลายใบ เริ่มเก็บเห็ดใส่ลงไป พอเก็บจนเต็มถุงใหญ่สิบถุง เขาจึงสังเกตเห็นว่าข้างหน้ามีคนลงต้องห้ามไว้ แม้แต่มิติก็ยังบิดเบี้ยว

ลู่ชิงซวงชี้ไปด้านหน้า “ถ้าลึกเข้าไปอีกจะเริ่มแปลก ฉันเพิ่งลองเข้าไปก็หลงทาง สุดท้ายกลับออกมาตรงจุดเดิมทุกที”

อู๋เป่ยพูดเรียบๆ “ตรงนี้มีต้องห้าม”

ลู่ชิงซวงถาม “ต้องห้ามเหรอคะ? พี่อู๋ งั้นเราจะเข้าไปต่อไหมคะ?”

“ไว้มีเวลาค่อยมาใหม่” อู๋เป่ยยิ้ม “ขึ้นไปข้างบนกันก่อนเถอะ คุณหนูลู่”

ทั้งสองกลับขึ้นสู่ผิวดิน อู๋เป่ยก็ผลักก้อนหินใหญ่กลับไปที่เดิม

ลู่ชิงซวงว่า “พี่อู๋ แถวนี้ห่างจากบ้านฉันไม่ไกล แวะไปบ้านฉันสักหน่อยเถอะค่ะ”

เห็นเธอเชิญอย่างจริงใจ อู๋เป่ยจึงพยักหน้า “ได้ งั้นขอรบกวนล่ะครับ”

ลงจากภูเขา เดินต่อไปอีกสองสามลี้ ก็ถึงหมู่บ้านภูเขาแห่งหนึ่ง หมู่บ้านมีเพียงไม่กี่สิบครัวเรือน แต่ทุกหลังผนังสีขาวกระเบื้องเขียว ดูโอ่อ่ามีสง่า ไม่เหมือนบ้านชาวไร่ชาวนาทั่วไป

หน้าหมู่บ้านไม่มีถนนปูไว้ มีแค่ทางเดินเล็กๆ ที่คนเหยียบจนเป็นร่อง ตรงปากทางเข้าหมู่บ้านมีก้อนหินใหญ่รูปร่างคล้ายวัวนอน ชายชราหนวดขาวคนหนึ่งนั่งอยู่บนก้อนหิน ข้างกายมีหมาดำตัวใหญ่หมอบอยู่

ลู่ชิงซวงเห็นเขาก็รีบเข้าไปทัก “ท่านปู่!”

ชายชราหัวเราะ “ชิงซวงกลับมาแล้ว นี่เพื่อนเจ้าหรือนี่?”

ลู่ชิงซวงพยักหน้า “ท่านปู่ นี่พี่อู๋ เขารักษาโรคของน้องชายฉันหายค่ะ”

ชายชราเพียงพยักหน้ายิ้ม “เจ้าหนุ่ม ขอบใจมากนะ”

อู๋เป่ยก็กล่าวทักทาย “สวัสดีครับคุณปู่ เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องพูดถึงครับ”

ชายชราว่า “ฮะฮะ ดี เชิญไปนั่งที่บ้านเถอะ”

อู๋เป่ยตามลู่ชิงซวงเข้าไปในหมู่บ้าน เขาถามว่า “คนในหมู่บ้านนี้แซ่ลู่กันหมดเลยหรือครับ?”

ลู่ชิงซวงยิ้ม “ใช่ คนในหมู่บ้านล้วนแซ่ลู่ทั้งนั้นค่ะ”

อู๋เป่ยว่า “ผมดูบ้านเหล่านี้ น่าจะสร้างมาอย่างน้อยหลายร้อยปีแล้วนะครับ?”

ลู่ชิงซวง “อืม ฟังคุณปู่ฉันเล่าว่าราวๆ สองร้อยกว่าปีค่ะ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน