ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2521

ไม่นานนัก เรือสินค้าก็มาถึงเกาะฮว่านคง จนกระทั่งเรือสินค้าเข้าใกล้เกาะฮว่านคงในระยะสิบลี้ อู๋เป่ยก็ยังมองไม่เห็นแม้เงาของเกาะ เพราะโดยรอบถูกหมอกลวงตาคลุมไว้ ต่อให้พลังจิตก็ยังทะลุทะลวงไม่ได้

เฉินจื่อซิวว่า: “พี่อู๋ รอบเกาะฮว่านคงลงเวทย์ฝุ่นลอยสามภพเอาไว้ ต่อให้เป็นยอดฝีมือระดับอาณาจักรแห่งความรอบรู้ ถ้าไม่มีคนนำทางก็หาเกาะไม่เจอครับ”

อู๋เป่ยถาม: “รองเจ้าของเกาะ เวทย์ฝุ่นลอยสามภพนี้เป็นของคนรุ่นก่อนทิ้งไว้หรือเปล่าครับ?”

เฉินจื่อซิวพยักหน้า: “เมื่อก่อน บรรพบุรุษเฉินของพวกผมนั่งเรือแล้วเจอพายุ เรืออับปาง ท่านโชคดีเกาะท่อนไม้ลอยจนมาถึงเกาะฮว่านคง แล้วได้รับสายสืบทอดบางอย่างบนเกาะ ต่อมาบรรพบุรุษแต่งงานมีลูก หลายชั่วอายุคน เฉินเจียของพวกผมก็สืบเชื้อสายตั้งรกรากบนเกาะฮว่านคงเรื่อยมาจนถึงวันนี้ครับ”

ฟังดังนั้น อู๋เป่ยก็ฉุกคิดขึ้นมาในใจ รู้สึกว่าเกาะฮว่านคงแห่งนี้ช่างซับซ้อนลึกล้ำกว่าที่เขาคิดไว้มาก!

เรือหันหัวเปลี่ยนทิศถึงสามครั้ง รอบๆ ปรากฏโขดหินใต้น้ำมากมาย ถ้าเป็นเรือคนนอกมาถึงที่นี่ มีโอกาสชนโขดหินจนจมทะเลได้ง่ายๆ และที่ทำให้อู๋เป่ยประหลาดใจกว่านั้น คือบริเวณรอบเกาะมีพลังคุ้มกันไม่ให้บินผ่าน หากฝ่าพื้นที่นั้นเข้าไปเมื่อใดก็จะตกลงมาทันที!

อ้อมอยู่นานนับชั่วโมง เรือสินค้าก็เทียบท่าที่อ่าวเทียบเรือแห่งหนึ่ง พอลงจากเรือแล้วทอดตามองไปรอบด้าน ก็ราวกับอยู่ในขอบเขตเซียน เต็มไปด้วยไม้ดอกไม้ประหลาด

อู๋เป่ยมองจนตะลึง อดปากไม่ได้เอ่ยว่า: “เกาะฮว่านคงนี่มันที่พำนักของเซียนเทพแท้ๆ!”

เฉินจื่อซิวพูดอย่างภูมิใจ: “ใช่ครับ บรรพบุรุษของตระกูลเคยบอกไว้ว่า เจ้าของเดิมของเกาะฮว่านคงเป็นผู้ทรงพลังมหาศาล”

เกาะฮว่านคงกว้างใหญ่มาก หลังลงเรือ พวกเขาก็นั่งรถม้าหรูหรา ขับไปตามถนนโบราณเข้าสู่เกาะด้านใน

สิบนาทีเศษ รถก็แล่นเข้าสู่ลานบ้านขนาดใหญ่ อู๋เป่ยนึกว่าเป็นคฤหาสน์ใหญ่ของเฉินเจีย จนรถม้าจอด เขาถึงรู้ว่าที่นี่เป็นเพียงคฤหาสน์รองของเฉินจื่อซิวเท่านั้น

ถึงจะเป็นคฤหาสน์รอง แต่ที่นี่มีคนรับใช้หลายร้อยชีวิต เหล่าสาวใช้ต่างก็สาวสวย แม้พวกที่อายุมากก็สง่างามสุขุม ไม่มีสักคนที่หน้าตาไม่น่ามอง

คฤหาสน์รองทั้งผืนกินพื้นที่กว่าสองร้อยไร่ ปลูกดอกไม้ต้นไม้ไว้มากมาย ยังเลี้ยงสัตว์อย่างนกกระเรียนสวรรค์ กวางลายจุด เป็นต้น

เฉินจื่อซิว: “เชิญพี่อู๋พักที่นี่ไปก่อน ผมขอกลับบ้านไปจัดการธุระบางอย่างก่อนนะครับ”

อย่างไรเสีย อู๋เป่ยก็เป็นคนนอกที่เฉินจื่อซิวพามา อีกทั้งยังเป็นอาวุธลับของเขา ดังนั้นชั่วคราวนี้เขาจึงยังไม่คิดเปิดเผยเรื่องอู๋เป่ยต่อผู้อื่น

พอเฉินจื่อซิวกลับไป อู๋เป่ยก็เดินชมไปรอบคฤหาสน์รอง พอมาถึงด้านทิศตะวันออกของคฤหาสน์รอง เขาเห็นทางเดินโรยกรวดเส้นหนึ่งทอดยาวตรงไปข้างหน้า ทว่าไปอีกหน่อย ทางก็ถูกหมอกลวงตาคลุมจนมองไม่เห็นว่าเบื้องหน้ามีอะไร

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น อู๋เป่ยจึงเดินตามทางนั้นไปเรื่อยๆ พอใกล้ถึงเขตหมอกลวงตา ก็มีเสือโคร่งตัวหนึ่งกระโจนออกมาจากข้างทาง มันคำรามลั่นหมายจะตะปบใส่อู๋เป่ย

เสือตัวนั้นลำตัวยาวกว่าสองเมตร อำนาจน่าเกรงขามท่วมท้น แต่อู๋เป่ยแค่ถลึงตามองใส่มัน ขนของเสือก็ลุกชันไปทั้งตัว แล้วหมอบราบลงกับพื้น หูทั้งสองข้างตกห้อย

มีเส้าเหนียนวัยราวสิบสามสิบสี่ปีกระโดดออกมาจากด้านข้าง เขามองเสือแวบหนึ่ง แล้วเหลือบตาใส่อู๋เป่ย ถามว่า: “ท่านเป็นใครครับ?”

อู๋เป่ย: “ผมเป็นแขกที่รองเจ้าของเกาะเชิญมา แล้วเจ้าเป็นใครล่ะครับ?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน