ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2528

เหนียนเฟิงสือมองอู๋เป่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่รู้สึกลมปราณของเขาจะแกร่งสักเท่าไหร่ แถมพลังยุทธ์ก็เหมือนไม่เหนือกว่าตัวเอง เขาเลยหัวเราะพูดว่า “พี่อู๋ บอกว่าตัวเองเป็นศิษย์ชั้นสูง มีหลักฐานไหม?”

อู๋เป่ยขี้เกียจพูดมาก จึงว่า “ผมมีเหรียญตราอยู่ แต่คนอย่างแกสมควรได้เห็นรึเปล่า?”

คำนี้แทงใจดำเข้าเต็มๆ หน้าของเหนียนเฟิงสือมืดลง พูดเย็นชา “อย่าอวดเบ่งนัก!”

อู๋เป่ยว่า “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแก ไสหัวไปให้พ้น ผมจะคุยกับหวงเหยียนหลาง”

เหนียนเฟิงสือยิ่งคิดว่าอู๋เป่ยกำลังคุยโว เขาไม่ใช่ศิษย์ชั้นสูงอะไรหรอก แค่เอาสถานะนั้นมาขู่คนเท่านั้น คิดได้ดังนี้ เขาก็หัวเราะหยัน “เพื่อน ผู้นำเมืองถิ่น หวงเหยียนหลาง เป็นสหายของผม นายคิดจะทำอะไรเขา ต้องถามผมก่อนว่าผมเห็นด้วยไหม!”

อู๋เป่ยหัวเราะ “คิดว่าตัวเองสำคัญนักหรือไง”

เหนียนเฟิงสือเย้ยกลับ “แกนี่ประเมินตัวเองสูงไป”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆ เขาเพียงยืนเฉยๆ แต่เหนียนเฟิงสือกลับตกลงไปในดินแดนแห่งภาพมายาทันที ดวงตาเหม่อลอย โยกตัวไปมาเหมือนกำลังหลบอะไรสักอย่าง แววตาค่อยๆ แสดงความหวาดผวาออกมา

หวงเหยียนหลางอึ้ง ถาม “นายทำอะไรเขา?”

อู๋เป่ยว่า “เขาแค่ติดอยู่ในดินแดนแห่งภาพมายา ผมจะให้เขาออกมาเมื่อไหร่ก็ได้”

พูดจบ เขานั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามหวงเหยียนหลาง ส่วนเหยียนเหลิ่งสือยืนอยู่ด้านหลัง จ้องหวงเหยียนหลางด้วยใบหน้าไร้แวว

เหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผากของหวงเหยียนหลาง แม้ได้รู้จากหวงซางว่าอู๋เป่ยมีฐานะเป็นท่านหัวหน้าค่ายองครักษ์ แต่เพราะอยู่คนละสังกัด เขาเลยไม่ได้เกรงนัก

ทว่าตอนนี้สถานการณ์ต่างไปโดยสิ้นเชิง คนผู้นี้ดันอ้างว่าตัวเองเป็นศิษย์สำนักใหญ่ แถมยังเป็นศิษย์ชั้นสูง และฝีมือชั้นเชิงน่าเกรงขาม เหนียนเฟิงสือซึ่งเป็นศิษย์หัวกะทิของสำนักระดับสอง ยังไปไม่เป็นต่อหน้าเขา

“ท่านหัวหน้าหน่วยอู๋ เรามีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า?”

“เข้าใจผิด?” อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “คุณส่งคนไปจับแฟนของผม ไปเข้าร่วมการคัดเลือกสาวงาม แล้วจะให้ไปเป็นสาวใช้ให้ไอ้คนโง่คนนี้ คุณนี่เก่งเรื่องประจบเอาใจจริงๆ”

หวงเหยียนหลางรีบพูด “เป็นเรื่องเข้าใจผิด ลูกน้องทำงานไม่เป็น ทำให้คุณชายขุ่นเคือง ผมขอกราบขอขมา!” ว่าแล้วก็ยกมือคำนับซ้ำๆ

อู๋เป่ยฮึดฮัด “เลิกใช้มุกนี้กับผม เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วมันแก้ไม่ได้ ถ้าคำขอโทษช่วยได้ บนโลกนี้ก็คงไม่มีใครตายแล้ว”

เหยียนเหลิ่งสือพูดทันที “นายท่าน คนอย่างหวงเหยียนหลางเก็บไว้ก็คือภัย ผมว่ากำจัดเขาซะ แล้วหาใครที่เชื่อฟังมาทำหน้าที่ผู้นำเมืองถิ่นแทน”

อู๋เป่ยพยักหน้า “พูดมีเหตุผล”

หวงเหยียนหลางตกใจจนฉี่เล็ด เขาทรุดฮวบคุกเข่าลงกับพื้น น้ำตาน้ำมูกไหลพราก “ท่านหัวหน้าหน่วย โปรดไว้ชีวิต! ผมรู้ว่าผมผิด ต่อไปผมจะปรับปรุง เชื่อฟังท่าน ท่านสั่งให้ผมทำอะไร ผมก็จะทำ!”

เหยียนเหลิ่งสือจึงว่า “นายท่าน ผมว่าท่านหวงก็พอเข้าใจเรื่อง ไม่สู้จะปล่อยเขาไปสักครั้ง?”

อู๋เป่ยว่า “ก่อนหน้านี้เขายังคิดเล่นงานแฟนของผม ผมจะปล่อยเขาได้ยังไง?”

เหยียนเหลิ่งสือว่า “คนเราย่อมพลาดกันได้ อีกอย่างคุณหนูหานก็ไม่ได้รับผลกระทบอะไร ผมว่าควรยกโทษให้สักครั้ง ให้โอกาสชดใช้ด้วยความดี”

อู๋เป่ยว่า “งั้นก็ต้องดูว่าเขาจะทำความดีอะไรได้บ้าง”

หวงเหยียนหลางย่อมรู้ความหมายที่แฝงในคำของอู๋เป่ย เขารีบพูด “ท่านหัวหน้าหน่วย มีอะไรสั่งได้เลย ผมจะทุ่มสุดชีวิต ไม่เกี่ยงงาน!”

อู๋เป่ยรับคำเบาๆ “ก็ไม่ได้มีอะไรมาก ต่อไปนายเป็นลูกน้องคนสนิทของเหยียนเหลิ่งสือ เขาสั่งอะไร ก็ทำตามให้หมด แน่นอน ตามผมแล้วนายไม่เสียเปรียบ”

ดวงตาหวงเหยียนหลางเป็นประกาย รีบพูด “ครับ ผมเข้าใจ ผมจะเชื่อฟัง!”

อู๋เป่ยว่า “นายขึ้นมาเป็นผู้นำเมืองถิ่นได้ คงมีเส้นสายอยู่เบื้องหลัง ที่พึ่งของนายเป็นใคร?”

หวงเหยียนหลางไม่กล้าปิดบัง “คนหนุนหลังผมคือเฉียนรุ่นในมณฑลเจียงหนาน เขาเป็นหัวหน้าผู้นำเมือง”

เหยียนเหลิ่งสือแปลกใจ “นายเป็นคนของเฉียนรุ่นงั้นหรือ ซ่อนตัวแนบเนียนดีนี่!”

อู๋เป่ยถาม “ทำไมถึงว่าอย่างนั้น?”

เหยียนเหลิ่งสือตอบ “นายท่านอาจไม่ทราบ ต่อสายตาคนอื่น หวงเหยียนหลางถูกเฉียนรุ่นกดดันอยู่ตลอด และคนอื่นต่างก็คิดว่าเขาเป็นคนของคู่ปรับของเฉียนรุ่นคือหม่าเซี่ยงเฟิง”

อู๋เป่ยหัวเราะ “อย่างนี้นี่เอง”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน