ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2604

ตำแหน่งผู้บัญชาการ เทียบได้กับระดับผู้นำเมืองถิ่น อู๋เป่ยพอใจกับเรื่องนี้มาก เขายิ้มพูดว่า “ได้”

พอดีกับที่อาหารถูกยกมา อู๋เป่ยเพิ่งหยิบตะเกียบ夹肉ขึ้นมาชิ้นหนึ่ง หูพลันกระตุก คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

หลานจื่อหยูผู้ตรวจสอบสังเกตเห็นสีหน้าของเขา จึงถามว่า “เป็นอะไรเหรอ?”

อู๋เป่ยวางตะเกียบลง พูดว่า “พี่จื้อหยู รอผมสักไม่กี่นาทีนะ เดี๋ยวไปแล้วก็กลับมา”

พูดจบ เขาก็กระโดดพรวดลงจากเรือนไม้ไผ่ หายวับเข้าไปในความมืดของราตรีแทบจะทันที ในเวลาเดียวกัน ที่ป่าไผ่ไม่ไกลนักก็มีเงาร่างหลายสายพุ่งตามไป ตวัดตัวหายเข้าไปในความมืดราวกับเหยี่ยวทะยาน

สีหน้าหลานจื่อหยูเปลี่ยนเล็กน้อย พวกเขาเป็นใครกัน?

อู๋เป่ยเหาะออกไปไกลกว่าร้อยลี้อย่างรวดเร็ว แล้วจึงร่อนลงบนภูเขารกร้างลูกหนึ่ง หลังจากลงพื้นได้ไม่นาน ก็มีเงาสีเทาสองสายหล่นลงมาจากฟ้าอย่างไร้เสียง มายืนอยู่ไม่ไกลจากเขานัก

อู๋เป่ยมองพวกมันเขม็งแล้วถาม “ตามผมมานานขนาดนี้ ไม่เหนื่อยหรือไง?”

เงาสีเทาทางซ้ายยิ้มเย็น “ส่งดาบเจ็ดดาวหลงหยวนมา ฉันจะปล่อยเจ้าไปสักครั้ง!”

อู๋เป่ยว่า “ดาบเจ็ดดาวหลงหยวนวางอยู่ที่ร้านเครื่องเหล็กตลอด พวกนายทำไมไม่ไปเอาเองล่ะ?”

เงาสีเทาพูดว่า “นี่คือไม่รู้จริง ๆ หรือแกล้งโง่? ตลาดจักรพรรดิมีผู้พิทักษ์กฎหมายประจำอยู่ ใครกล้าไปขโมยดาบกัน?”

ตอนนี้เองอู๋เป่ยถึงได้รู้ว่าตลาดจักรพรรดิยังมีผู้พิทักษ์กฎหมายอยู่ด้วย เขาหัวเราะแล้วพูดว่า “ดังนั้นพวกนายถึงคิดจะปล้นดาบเจ็ดดาวหลงหยวนจากตัวผมนี่สิ?”

เงาสีเทาพูดว่า “ตามเจ้าเรื่อยมาตลอดทาง เดิมทีคิดจะลงมือก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่คิดว่าเจ้าจะเข้าไปในจวนเสนาบดี พวกเราก็เลยต้องหยุดไว้ก่อน”

อู๋เป่ยส่ายหัว “แค่พวกนายสองคน คิดจะเอาดาบเจ็ดดาวหลงหยวนไปจากมือผมเนี่ยนะ?”

เงาสีเทาทางซ้ายหัวเราะเย็น “แค่จัดการเจ้า ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย!”

สิ้นเสียง เขาตวัดมือขวา เชือกสีดำเส้นหนึ่งก็พุ่งวูบออกมา รัดตัวอู๋เป่ยไว้แน่นอย่างกับสายฟ้า พอถูกเชือกดำเส้นนี้พันตัว อู๋เป่ยก็หมดแรงทั้งตัว หน้ามืดตาลาย ไม่มีเรี่ยวแรงจะโต้กลับแม้แต่น้อย!

เงาสีเทานั้นหัวเราะเฮ ๆ “เชือกผูกเซียนเส้นนี้ของฉัน เป็นไงบ้าง?”

อู๋เป่ยจ้องเขา “มีสมบัติล้ำค่าขนาดนี้ ยังจะอยากปล้นดาบเจ็ดดาวหลงหยวนของผมอีก พวกนายไม่คิดว่าตัวเองโลภไปหน่อยเหรอ?”

เงาสีเทาเอ่ยเสียงเย็น “เดิมทีฉันยังคิดจะไว้ชีวิตเจ้า แต่ในเมื่อเจ้าไม่รู้จักถนอม ก็ไปตายซะ!”

เขาชักมีดเล่มหนึ่งออกมา เดินเข้ามาเตรียมจะฟันหัวอู๋เป่ย

ในชั่วขณะที่อู๋เป่ยถูกมัด เงาลึกลับก็จมลงใต้ดินไปแล้ว พอคนผู้นั้นเพิ่งเข้าใกล้อู๋เป่ย พื้นดินก็ยื่นมือสีดำสนิทขึ้นมาข้างหนึ่ง ในมือกำมีดกระดูกภัยพิบัติอยู่ ฟันวูบเบา ๆ ครั้งเดียว

เลือดพุ่งกระเซ็น เงาสีเทาตนนั้นถูกมีดกระดูกภัยพิบัติผ่าทแยงออกเป็นสองท่อน ร่างกายและจิตวิญญาณดับสิ้นคาที่ เชือกผูกเซียนที่ไร้การควบคุมของพลังจิต ก็คลายออกทันที ถูกอู๋เป่ยคว้าขึ้นมาถือไว้ในมือ

เงาสีเทาอีกคนสะดุ้งเฮือก ร้องว่า “ตาย!” จากนั้นก็ประสานฝ่ามือตบออกไปข้างหน้า แสงสังหารรูปแผ่น一道หมุนคว้างด้วยความเร็วสูงพุ่งมา เป้าหมายตรงมาที่หัวของอู๋เป่ย

ตอนนี้อู๋เป่ยเป็นอิสระแล้ว เขาหายวับไปจากที่เดิมในทันที เพียงพริบตาเดียว เงาสีเทาตนที่สองร่างก็แข็งทื่อ ถูกเงาหุ่นเชิดควบคุมไว้เรียบร้อย

อู๋เป่ยเดินมาหยุดตรงหน้าเขา ถามว่า “ใครสั่งพวกนายมา?”

อีกฝ่ายตอบ “ไม่มีใครสั่ง เราอยาก夺ดาบเจ็ดดาวหลงหยวน”

“พวกนายก็ไปตลาดจักรพรรดิมาเหมือนกัน?”

“ใช่ เราเห็นนายเอาดาบเจ็ดดาวหลงหยวนไป”

“พวกนายสังกัดองค์กรไหน?”

“โลกแห่งเซียน สำนักสมบัติวิเศษ”

ฉัวะ!

อู๋เป่ยไม่พูดอะไรอีก ฟันอีกฝ่ายขาดในดาบเดียว เก็บกวาดทุกอย่างให้เรียบร้อย แล้วก็กลับไปร้านอาหาร

หลานจื่อหยูรอไม่ถึงสิบนาที อู๋เป่ยก็กลับมา แล้วก็นั่งกินต่อ

นางถามว่า “เมื่อกี้มีคนตามนายออกไป เป็นพวกไหน?”

อู๋เป่ยว่า “พวกที่คิดจะปล้นของผม จัดการเรียบร้อยแล้ว”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน