ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2607

หลานจื่อหยูผู้ตรวจสอบพยักหน้าเบา ๆ “ได้ งั้นก็รบกวนครูฉาด้วยนะ”

มองส่งหลานจื่อหยูผู้ตรวจสอบเดินจากไปแล้ว รอยยิ้มบนหน้าฉาอิงเฉวียนก็หายวับ เขาหันมาพูดกับอู๋เป่ยว่า “เช้านี้ผมได้รับคำสั่งจากข้างบน ให้เธอจบพร้อมกับผู้เรียนชั้นเรียนขั้นสูงคนอื่น ๆ”

อู๋เป่ยว่า “ได้ จบให้เร็วหน่อยก็ดี”

ฉาอิงเฉวียนพูดเสียงเรียบ “ผมไม่สนว่าเธอมีเส้นสายหรือพื้นหลังแบบไหน แต่ผมฉาอิงเฉวียนทำงานยึดความยุติธรรมมาตลอด ผมจะประเมินเธอตามข้อกำหนดปกติ ถ้าผลงานเธอไม่ถึงมาตรฐาน ยังไงก็จบไม่ได้”

อู๋เป่ยกระพริบตา “ได้ งั้นก็ประเมินตามปกติเลย”

ฉาอิงเฉวียนมองเขาแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไรต่อ แค่ว่า “ตามผมมา”

เขาพาอู๋เป่ยมาถึงห้องฝึกซ้อมแห่งหนึ่ง ข้างในมีผู้เรียนสิบกว่าคนกำลังทำการจำลองการรบจริง ทุกคนสวมหมวกนิรภัยเสมือนจริง คุมการรบกันเหมือนกำลังเล่นเกม

ฉาอิงเฉวียนพอเดินเข้ามา ก็มีหญิงสาวอายุยี่สิบต้น ๆ คนหนึ่งรีบก้าวมาหา “ครูฉา คนนี้คือเพื่อนใหม่อู๋ใช่ไหมคะ”

ฉาอิงเฉวียนรับเบา ๆ “ให้เขาร่วมจำลองการรบจริงด้วย” พูดจบก็เดินจากไปเลย

หญิงสาวคนนั้นหน้าออกกลม ผมสั้น ดวงตาโต ยิ้มแล้วว่า “สวัสดีค่ะเพื่อนอู๋ ฉันชื่อสุเหวินเซียง เป็นหนึ่งในผู้ช่วยสอนของครูฉา”

อู๋เป่ยว่า “สวัสดีครับครูสุ”

สุเหวินเซียงพูดว่า “เพื่อน ๆ กำลังจำลองการรบจริงกันอยู่ เธอก็มาร่วมด้วยสิ จะได้ลองสัมผัสบรรยากาศสมรภูมิจริง ๆ”

อู๋เป่ยพยักหน้า “ครับ”

สุเหวินเซียงสอนวิธีใช้หมวกนิรภัยเสมือนจริงให้อู๋เป่ยแบบคร่าว ๆ แล้วก็อธิบตกติกาการจำลองการรบจริงให้อีกชุดหนึ่ง ในการจำลองครั้งนี้ อู๋เป่ยรับบทเป็นหัวหน้าหมวด ส่วนลูกน้องใต้บังคับบัญชาของเขาล้วนเป็นทหารจริง เพียงแต่พวกนั้นจำลองการรบจริงอยู่ในกองทัพ แล้วค่อยเชื่อมกับเขาผ่านเครือข่าย กลายเป็นหมวดเดียวกัน

พอสวมหมวกนิรภัย จิตสำนึกของอู๋เป่ยก็ถูกดึงเข้าสู่ห้วงเวลาเสมือนจริง ผลลัพธ์แม้จะสู้แคปซูลเกมที่เขาเคยเล่นไม่ได้ แต่ก็ถือว่าใช้ได้

เขาปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเมืองที่เสียงปืนใหญ่คำราม เมืองทั้งเมืองกลายเป็นซากปรักหักพัง กระสุนแหวกผ่านข้างหู เขารีบหาที่กำบังหลบเข้าไปทันที

ตอนนั้นเอง เสียงระบบก็ดังขึ้นข้างหูเขา “ผู้เข้าร่วมรายใหม่ โค้ดเนมของคุณคือ ‘หอกเหล็ก’ หัวหน้าหมวดหน่วยเหล็กหมายเลขห้า ตอนนี้คุณพลัดหลงกับลูกน้อง ภารกิจต่อจากนี้คือค้นหาพวกเขา รวบรวมกำลังให้เป็นหมวดอีกครั้ง แล้วร่วมมือกับหมวดพี่น้องอื่น ๆ ปกป้องเมืองแห่งนี้ไปด้วยกัน!”

อู๋เป่ยยังไม่รู้ว่าระบบนี้ฉลาดระดับไหน จึงถามว่า “มีศัตรูบุกเมืองนี้มากเท่าไหร่ แล้วฝ่ายเราเหลือกี่นาย”

ระบบตอบ “มีศัตรูบุกเข้ามาราวแปดหมื่นนาย กองกำลังฝ่ายป้องกันเมืองห้าหมื่นนาย แต่ส่วนใหญ่ถูกตีแตกกระจายแล้ว”

อู๋เป่ยถามต่อ “หมวดของผมขอเสบียงหรือเรียกกำลังสนับสนุนได้ไหม”

ระบบตอบ “ตอนนี้ยังไม่ได้เสบียง และยังเรียกกำลังสนับสนุนไม่ได้ชั่วคราว”

อู๋เป่ยว่า “เข้าใจแล้ว”

เขาก้มมองตัวเอง พบว่าตัวเองสวมเครื่องแบบทหารสีเทาอมฟ้า ด้านหลังสะพายปืนยาวหนึ่งกระบอก เอวเหน็บปืนพกหนึ่งกระบอก กระสุนติดตัวอีกสิบกว่านัด นอกจากนี้ยังมีเครื่องสื่อสารทหารราบอยู่เครื่องหนึ่ง

เขาถามระบบถึงวิธีใช้เครื่องสื่อสาร จากนั้นจึงเปิดช่องสัญญาณ เรียกลูกน้อง ไม่นานก็มีเสียงตอบกลับทีละคน

“หัวหน้าหมวด ผมเป็นมือสไนเปอร์ อยู่บนดาดฟ้าโรงพยาบาลกลาง กำลังค้นหาตำแหน่งหัวหน้าหมวดอยู่”

“หัวหน้าหมวด ฉันเป็นทหารลาดตระเวน อยู่ที่หน้าต่างชั้นสิบเจ็ดของอาคารสำนักงานสีแดง จากตรงนี้พอมองเห็นสถานการณ์ด้านหนึ่งได้ชัดค่ะ”

“หัวหน้าหมวด ผมเป็นทหารปืนกล อยู่ในซากโรงงาน มีศัตรูสองสามคนกำลังไล่ค้นหาอยู่ ผมยังหนีออกไปไม่ได้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน