ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2608

อู๋เป่ยว่า “อืม รวมแล้วทั้งหมดสิบเอ็ดคน”

มือปืนกลเบิกตาโพลง “หัวหน้าหมวด นายโคตรเทพเลย! ในพวกมันมีอยู่หลายคนยิงแม่นฉิบหาย ผมเกือบโดนมันยิงตายแล้ว!”

อู๋เป่ยไม่เสียเวลาพูดมาก “ไป หาไอ้มืองสไนเปอร์กัน”

มือปืนกลพยักหน้า แบกกระสุนกับระเบิดมือติดหลัง แล้วตามอู๋เป่ยมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลกลาง

ทั้งคู่เพิ่งออกจากโรงงานมาได้ไม่ไกลก็ได้ยินเสียงปืนดังถี่รัวมาจากด้านหน้า อู๋เป่ยรีบปีนขึ้นไปชั้นห้า มองออกไปแล้วพบว่าตรงข้ามกันเป็นจุดปะทะระหว่างฝ่ายเราและฝ่ายศัตรู ฝ่ายเรามีกำลังแค่หนึ่งหมวดสิบเอ็ดนาย ส่วนฝ่ายตรงข้ามมีกองร้อยราวห้าสิบถึงหกสิบคน ฝ่ายศัตรูมีจำนวนมากกว่าขึ้นนำอย่างท่วมท้น

เห็นฉากตรงหน้า มือปืนกลกลั้นปากไม่อยู่ “จบเห่แน่ ล้อมสามด้าน ข้างหลังก็เป็นทุ่งโล่งเห็นชัดแจ๋ว”

อู๋เป่ยพูดว่า “เราปล่อยให้เขาตายต่อหน้าต่อตาไม่ได้”

มือปืนกลรีบแย้ง “หัวหน้าหมวด แต่เรามีแค่สองคนเองนะ ถ้าโดนจับตำแหน่งได้ ฝั่งโน้นเอาปืนใหญ่ยิงระเบิดมาถล่มเราตายแหง!”

แต่อู๋เป่ยกลับว่า “นายอยู่ตรงนี้ฟังคำสั่งฉัน ฉันสั่งให้ยิงค่อยยิง เดี๋ยวฉันขึ้นไปชั้นดาดฟ้า คอยซุ่มยิงมันเอง”

มือปืนกลไม่เห็นด้วยกับแผนของอู๋เป่ยเลย แต่เขาเป็นแค่ทหาร อู๋เป่ยเป็นผู้บังคับบัญชา ทำได้แค่จำใจทำตาม

หลังจากนั้นอู๋เป่ยก็ขึ้นไปด้านบน มือปืนกลคนนี้อดไม่ได้ ถอดหมวกนิรภัยออกชั่วคราว หันไปพูดกับเพื่อนร่วมทีมรอบ ๆ ว่า “เมื่อกี้ยังคิดว่าเขายิงแม่น ยิงเก่งอยู่เลย ตอนนี้ดูท่าแล้ว ก็แค่ไอ้เด็กใจร้อนคนนึง ผมว่าเดี๋ยวก็ได้ออกจากระบบแน่”

“เฮ้อ มือใหม่ไม่เป็นกันแบบนี้เหรอ ชอบทำตัวเป็นฮีโร่เดี่ยว ๆ พวกนี้มักจะตายก่อนคนอื่นทุกที”

อีกไม่นาน มือปืนกลก็กลับมาออนไลน์ ส่วนอู๋เป่ยก็ไปถึงดาดฟ้าเรียบร้อยแล้ว ในมือเขามีปืนซุ่มยิงที่เก็บได้มาจากศัตรู ติดกล้องเลนส์แปดเท่า พร้อมกระสุนห้าสิบสามนัด

เขาปรับปืนจนเข้ามือแล้วเล็งออกไปในช่องกล้อง เป้าหมายแรกที่โผล่มาในศูนย์เล็งคือพลปืนใหญ่ของอีกฝ่าย

ปัง!

เสียงปืนดังนัดเดียว พลปืนใหญ่ถูกยิงตายคาที่ จากนั้นกระสุนนัดที่สองก็ลั่นออกไป เป้าหมายคือตรงชนวนระเบิดของกระสุนปืนใหญ่ที่วางอยู่บนพื้น

ตูม!

เสียงระเบิดสนั่นหวั่นไหว ทหารฝ่ายศัตรูเจ็ดแปดนายถูกแรงระเบิดซัดปลิวเกลื่อน ที่เกิดเหตุกลายเป็นสนามเพลี้ยงพล้ำทันที

หัวหน้าหมวดที่ถูกล้อมอยู่เป็นผู้หญิง เธอมองความวุ่นวายฝั่งศัตรูอย่างตะลึงแล้วถามว่า “ใครยิง?”

บรรดามือสไนเปอร์ของฝั่งเธอต่างก็รีบปฏิเสธว่าไม่ใช่พวกเขา ที่จังหวะนั้นเอง เครื่องสื่อสารของเธอก็มีสัญญาณขอเชื่อมสายเข้ามา

หัวหน้าหมวดหญิงกดรับสาย อู๋เป่ยหัวเราะ “ผมเป็นหัวหน้าหมวดของหน่วยเหล็กหมายเลขห้า ตอนนี้ผมซุ่มยิงศัตรูอยู่บนดาดฟ้าด้านหลังพวกคุณ รีบฉวยโอกาสนี้ถอยเลย!”

พอได้ยินข่าวนี้ ดวงตาของหัวหน้าหมวดหญิงก็เป็นประกาย “ขอบใจมากพี่ชาย! เราคือหมวดกล้าหาญที่สอง ฉันเป็นหัวหน้าหมวด”

อู๋เป่ยว่า “หวัดดีหัวหน้าหมวดสอง คุณเป็นผู้หญิงเหรอ?”

หัวหน้าหมวดหญิงเลิกคิ้ว “ทำไมล่ะ ดูถูกทหารหญิงงั้นสิ?”

อู๋เป่ยรีบตอบ “เปล่าเลย”

พูดจบเขาก็เหนี่ยวไกอีกนัด นัดที่สามนี้ ฝ่ายศัตรูกำลังชุลมุนอยู่ นายหัวหน้ากองร้อยที่คอยชี้นิ้วสั่งการอยู่ด้านหลังก็ถูกเขายิงเข้ากลางหัว ตายเรียบในนัดเดียว

“เวรเอ๊ย! หัวหน้ากองร้อยฝั่งโน้นโดนนายเก็บจริงดิ?” หัวหน้าหมวดหญิงร้องลั่นด้วยความตกใจ

อู๋เป่ยว่า “เขาคิดว่าหลบอยู่หลังพลทหารตัวกระจ้อยแล้วผมจะยิงไม่โดน ช่างไร้เดียงสา”

หัวหน้าหมวดหญิงว่า “หัวหน้าหมวดห้าของหน่วยเหล็กนี่โคตรขลัง! พวกเรา ถอย!”

อู๋เป่ยยิงต่อเนื่องไม่หยุด อีกฝั่งมีคนล้มตายเพิ่มอีกหลายศพ โดยเฉพาะสองมือปืนกลที่โดนยิงตายไป ทำให้กำลังยิงของฝ่ายศัตรูอ่อนแรงลงอย่างเห็นได้ชัด หมวดกล้าหาญที่สองจึงฉวยจังหวะนี้ถอนตัวออกมาได้สำเร็จ

ฝีมือซุ่มยิงของอู๋เป่ยราวกับเทพ คนไหนโผล่หัวขึ้นมาก็ถูกเขายิงสอยทันที จนทุกคนฝั่งโน้นต้องหลบซ่อนอยู่หลังที่กำบัง ทำได้เพียงยิงปืนใหญ่ยิงระเบิดใส่มาแบบสะเปะสะปะเท่านั้น

ผ่านไปสองนาที หมวดกล้าหาญที่สองก็ถอนกำลังเข้ามาในอาคารเดียวกับที่อู๋เป่ยอยู่ครบทั้งหมวด และเริ่มกระจายกำลังประจำการตามแต่ละชั้น

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน