ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2615

อู๋เป่ยมองชายผู้นั้นแล้วถามว่า “นายเป็นใคร?”

อีกฝ่ายตอบเรียบ ๆ ว่า “นายไม่ต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร”

อู๋เป่ยเบือนหน้าไปอีกทาง พูดเสียงเย็นว่า “ไปให้ไกลหน่อย”

อีกฝ่ายขมวดคิ้ว “นายรู้ไหมว่าวันนี้มีคนใหญ่คนโตคนหนึ่งมาหน้าแนวรบเพื่อมาสร้างผลงานใส่ตัว? เขาอุตส่าห์ได้รางวัลชั้นสองมาอย่างยากลำบาก แต่นายกลับได้รางวัลชั้นหนึ่ง นายทำแบบนี้ ไม่เท่ากับตบหน้าคนใหญ่คนโตเขาเหรอ?”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ “คนใหญ่คนโตตัวจริงไม่ต้องมาสร้างผลงาน ถ้าต้องสร้างผลงานก็ไม่เรียกว่าคนใหญ่คนโตแล้ว”

ชายผู้นั้นส่ายหัว “จะเชื่อไม่เชื่อก็เรื่องของนาย”

อู๋เป่ยถามต่อ “ฉันกับนายไม่เคยรู้จักกันมาก่อน อยู่ดี ๆ โผล่มาพูดเรื่องนี้ให้ฉันฟัง จุดประสงค์คืออะไรกัน? อย่าบอกนะว่ามาด้วยน้ำใจล้วน ๆ?”

อีกฝ่ายว่า “นายเป็นคนฉลาด งั้นฉันจะพูดตรง ๆ เลย ถ้านายยอมยกรางวัลชั้นหนึ่งให้คนใหญ่คนโตคนนั้น วันนี้เรื่องทั้งหมดก็จบ ๆ ไป”

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ “รางวัลชั้นหนึ่งที่ฉันหามาเอง ทำไมต้องยกให้คนอื่น?”

อีกฝ่ายขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม “ฉันบอกแล้ว เขาเป็นคนใหญ่คนโตนะ!”

อู๋เป่ยว่า “งั้นก็พูดชื่อพูดฐานะออกมาให้ชัด ๆ อย่ามัวปิด ๆ บัง ๆ”

ชายคนนั้นนิ่งไปสองสามวินาที ก่อนจะพูดว่า “เป็นฝ่าบาทองค์ชายหก!”

อู๋เป่ยว่า “องค์ชายหก? รัชทายาทในราชวงศ์ ยังต้องพึ่งรางวัลชั้นหนึ่งมาปั้นแต่งตัวเองอีกเหรอ?”

ชายผู้นั้นเริ่มหงุดหงิด “ฐานะฉันก็บอกไปแล้ว ว่าจะยกรางวัลชั้นหนึ่งให้ไหม นายก็ดูเอาเองละกัน!”

อู๋เป่ยว่า “อยากได้รางวัลชั้นหนึ่งของฉันก็ได้หรอก แต่ให้องค์ชายหกเสด็จมาหาฉันเอง ให้พระองค์พูดเองต่อหน้าดีกว่า”

ชายผู้นั้นโกรธจัด “กล้านักนะ!”

อู๋เป่ยพูดเรียบ ๆ ว่า “ฉันกล้ามาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว”

อีกฝ่ายฮึดฮัดอย่างแรงครั้งหนึ่ง ก่อนหมุนตัวเดินจากไป

หยางกั๋วหาวรีบพูดขึ้นว่า “หัวหน้า ถ้าอีกฝ่ายเป็นองค์ชายหกจริง ๆ พวกเราคงไม่ควรไปมีเรื่องด้วยนะ”

อู๋เป่ยย้อนถามหยางกั๋วหาว “องค์ชายหกมีอำนาจมากไหม?”

หยางกั๋วหาวตอบทันที “โคตรมากแน่นอน”

“งั้นนายว่าคนที่มีอำนาจใหญ่โตขนาดนั้น มีฐานะสูงขนาดนั้น จะต้องมาง้อรางวัลชั้นหนึ่งแค่นี้ไหม?”

หยางกั๋วหาวส่ายหัว “ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่แค่รางวัลชั้นหนึ่งหรอก ต่อให้เป็นรางวัลพิเศษก็ไม่เห็นจะน่าสนใจอะไรสำหรับเขา”

อู๋เป่ยว่า “นั่นแหละ เพราะงั้นคนเมื่อกี้อย่างน้อยก็ต้องเป็นพวกมิจฉาชีพสักอย่าง หรือไม่ก็แปลว่าสงครามวันนี้ มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เห็น”

ผ่านไปสิบกว่านาที ชายวัยสามสิบกว่าในชุดครุยเหลืองคนหนึ่งเดินเข้ามา ข้างหลังเขามีข้ารับใช้ตามมาสองคน อู๋เป่ยรู้สึกได้ว่าข้ารับใช้ทั้งสองล้วนเป็นผู้เชี่ยวชาญขั้นลี้ลับตอนปลาย ลมปราณของแต่ละคนรุนแรงมาก!

ชายผู้นั้นรูปหน้าคมสวย ดวงตายาวเรียว เวลาเขายิ้มตาจะหรี่เป็นเส้น เขาพูดว่า “อู๋เป่ย ได้ยินว่าต้องการพบองค์ชายอย่างข้า?”

อู๋เป่ยเห็นสายรัดหยกตรงเอว และตราสัญลักษณ์ราชวงศ์บนชุดของเขา จึงลุกขึ้นประสานมือคำนับ “ข้าน้อยถวายบังคมฝ่าบาท”

“อืม” ชายคนนั้นกวาดตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า “ได้ยินมาว่าวิทยาลัยการทหารต้าซามีเด็กใหม่ฝีมือร้ายกาจอยู่คนหนึ่ง เป็นศิษย์ชั้นสูงจากสำนักชั้นหนึ่ง นั่นคือเจ้าใช่ไหม?”

อู๋เป่ยค่อนข้างแปลกใจ “ฝ่าบาททรงรู้จักข้าน้อยด้วยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ชายที่มาหาอู๋เป่ยก่อนหน้านั้นก็เดินตามเข้ามาด้วย เขาฮึดฮัดเบา ๆ “องค์ชายหกทรงกุมหนึ่งในสามหน่วยข่าวกรองใหญ่ของต้าซานั่นคือ ‘หน่วยสืบราชการลับเทียน’ จะทรงไม่รู้ฐานะของเจ้าก็แปลกแล้ว”

อู๋เป่ยว่า “ฝ่าบาทหาเรื่องข้าน้อย เพียงเพราะรางวัลชั้นหนึ่งแค่นี้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

องค์ชายหกยิ้ม “แน่นอนว่าไม่ใช่ รางวัลชั้นหนึ่งของเจ้าไม่มีประโยชน์อะไรกับข้ามากนัก สิ่งที่ข้าต้องการจริง ๆ คือผลการรบทั้งแนวซีหนานทั้งหมดต่างหาก วันนี้เจ้าฉีกแนวรบเปิดช่องไว้หนึ่งจุด ตอนนี้กองทัพใหญ่ของแผ่นดินเรากำลังบุกทะลวงยาวเข้าไป ชิงยึดพื้นที่แถบนี้”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน