ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2616

เวลานี้กำลังรบของทั้งสองฝ่ายกำลังติดตายอยู่บนที่สูงนั้น เนื่องจากบนยอดเขาเป็นป่าดึกดำบรรพ์หนาทึบ พื้นที่ซับซ้อน ฝ่ายไหนก็ขับไล่อีกฝ่ายไม่ออก ท่านจอมทัพหม่าซึ่งเป็นแม่ทัพคนก่อนของกองทัพที่เจ็ดก็ล้มตายเพราะที่สูงลูกนี้นี่เอง

อู๋เป่ยถามว่า “ที่สูงลูกนี้ รบยื้อมานานแค่ไหนแล้ว?”

นายทหารฝ่ายเสนาธิการตอบว่า “เรียนท่านแม่ทัพกองพล รบกันมากว่าครึ่งเดือนแล้ว ฝ่ายเราตายบาดเจ็บไปกว่าสามพันนาย”

อู๋เป่ยมองแผนที่ยุทธการแล้วพูดว่า “ที่สูงลูกนี้น่าจะกว้างอย่างน้อยร้อยตารางกิโลเมตร เอาทหารแสนคนลงไปก็ยังแน่นไม่พอใช้”

เขาเดินไปมาสองสามก้าวแล้วว่า “ส่งคำสั่งของข้า ให้ทุกหน่วยถอนกำลังทั้งหมด”

ทุกคนถึงกับตะลึง ร้องพร้อมกันว่า “ท่านแม่ทัพกองพล ทำอย่างนั้นไม่ได้!”

สีหน้าอู๋เป่ยมืดลง “ยังไง พวกเจ้าคิดจะขัดคำสั่งอย่างนั้นหรือ? ผลที่ตามมาทั้งหมด ข้ารับไว้เอง ออกคำสั่งเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนจนปัญญา ทำได้เพียงส่งคำสั่งถอนกำลังไปยังทหารที่กำลังรบติดพันอยู่บนที่สูง

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ทุกกองรบก็ถอนลงจากที่สูงหมด ฝ่ายทู่น่ากั๋วดีใจจนออกนอกหน้า รีบส่งทหารขึ้นไปเพิ่มกว่าหมื่นนาย เตรียมสร้างแนวป้องกันบนที่สูงเพื่อยึดครองที่สูงสามสามห้าให้เด็ดขาด

ตอนนี้อู๋เป่ยเปลี่ยนเป็นเครื่องแบบนายทหารของแม่ทัพกองพลแล้ว จากนั้นก็ขึ้นที่สูงสามสามห้าเพียงลำพัง เขามีพลังยุทธ์สูง จึงไม่กลัวการปะทะกับข้าศึก

เขาเพียงเดินตรวจรอบหนึ่ง จากนั้นก็ร่ายคัมภีร์ฝันใหญ่ซวนเทียน ทันใดนั้นหมอกลวงตาก็ลอยขึ้นคลุมทั้งภูเขา ปกคลุมทุกผืนดิน

สิ่งมีชีวิตทุกอย่างที่อยู่ในหมอก พอสูดเอาหมอกเข้าไปก็จะหลุดเข้าสู่ดินแดนแห่งภาพมายา จากนั้นก็ถูกดึงเข้าไปในโลกแห่งความฝันซวนเทียนของอู๋เป่ยโดยไม่อาจขัดขืน

ในโลกแห่งความฝันที่อู๋เป่ยสร้างขึ้น พวกทหารที่สู้รบอย่างเหนื่อยมานานกว่าครึ่งเดือนเหล่านั้นถูกส่งเข้าไปในแดนสุขสบาย ที่นั่นมีหญิงงามไม่ถ้วน มีอาหารเลิศรส และยังมีเตียงอ่อนนุ่ม พวกเขาก็เลยกินดื่มกันอย่างเต็มที่ ระเบิดพลังออกมาจนหมดสภาพ สุดท้ายก็ล้มลงบนเตียงแล้วนอนกรนสนั่น

เพียงครึ่งชั่วโมง ทหารศัตรูบนภูเขาทั้งหมดก็จมลงสู่ห้วงหลับลึก แม้แต่แมลงพิษกัดต่อยก็ยังปลุกพวกเขาไม่ตื่น

เมื่อเห็นว่าเวลาเหมาะสมแล้ว อู๋เป่ยก็กลับมายังกองบัญชาการ ออกคำสั่งว่า “ทุกหน่วยบุกขึ้นที่สูงสามสามห้า จับกุมศัตรูให้หมด!”

คราวนี้ทุกคนยิ่งไม่เต็มใจ รองผู้บัญชาการตะโกนว่า “ท่านแม่ทัพกองพล! ตอนนี้ศัตรูต้องสร้างแนวป้องกันเตรียมรับมือเรียบร้อยแล้ว เราจะชิงที่สูงกลับคืนมา เกรงว่าจะเป็นไปไม่ได้แล้ว!”

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น “เป็นไปไม่ได้? แต่ข้าว่าง่ายอย่างกับปอกกล้วย! เลิกพูดไร้สาระ รีบปฏิบัติตามคำสั่งเดี๋ยวนี้!”

ในกองทัพ คำสั่งของผู้บังคับบัญชาต้องปฏิบัติตามเสมอ แม้ทุกคนจะไม่เต็มใจถึงหมื่นครั้ง แต่ก็ยังจำต้องเริ่มระดมพลมุ่งหน้าสู่ที่สูงสามสามห้า

ที่สูงสามสามห้ามีเพียงทางดินขดเลียบริมเขาลูกเดียวที่รถผ่านได้ ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงต้องเดินเท้าขึ้นภูเขา ส่วนอู๋เป่ยพาหยางกั๋วหาวกับพวกไม่กี่คนขึ้นรถบัญชาการ มุ่งหน้าสู่ยอดเขาโดยตรง

พอทุกคนเห็นแม้แต่ท่านแม่ทัพกองพลยังนำหน้าเอง พวกเขาก็หมดข้ออ้างอื่นใด จำต้องกัดฟันเร่งรุดขึ้นไป

สิ่งที่ทำให้ทุกคนตะลึงก็คือ พอขึ้นภูเขาไปก็พบกับทหารศัตรูกำลังนอนกรนหลับสนิทอยู่ตรงหน้า จึงรีบเข้าไปยึดอาวุธในมือ แล้วจับมัดเอาไว้ทันที

เรื่องที่ทำให้พวกเขาแปลกใจยิ่งกว่านั้นยังรออยู่ข้างหน้า เพราะตั้งแต่นั้นไป ทหารศัตรูที่พบทุกกลุ่มล้วนหลับสนิททั้งสิ้น จับมัดได้อย่างง่ายดายทุกคน

หนึ่งชั่วโมงให้หลัง กองทัพที่เจ็ดก็ยึดครองที่สูงสามสามห้าได้อย่างเบ็ดเสร็จ พร้อมจับเชลยทหารทู่น่ากั๋วกว่าสิบสามพันนาย!

เมื่อข่าวไปถึงองค์ชายหก พระองค์ทั้งตกพระทัยทั้งปลาบปลื้ม เสด็จมายังกองบัญชาการด้วยพระองค์เองเพื่อจัดงานฉลองชัยให้กองทัพที่เจ็ด

เหล่าทหารนายกองก็ล้วนยินดีปรีดา เพราะการยึดที่สูงสามสามห้าได้ถือเป็นผลงานยิ่งใหญ่ เพียงแต่ทุกคนก็ยังงงงวยอยู่ ว่าทำไมทหารศัตรูถึงได้พร้อมใจกันนอนหลับหมดทั้งภูเขา?

ในกองบัญชาการ องค์ชายหกตรัสปลอบใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ให้ผู้อื่นถอยออกไป สีพระพักตร์กลับจริงจังขึ้น

“แม่ทัพอู๋ ท่านใช้วิธีของผู้ฝึกตนแดนลับใช่ไหม?”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน