ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2618

อู๋เป่ยตบหัวม้าศึกเบา ๆ ครั้งหนึ่ง ม้าศึกก็เลี้ยวซ้าย มุ่งหน้าไปด้านนั้น ไม่นานก็ถึงหน้าพระราชวังสีทองหลังหนึ่ง ทว่าหน้าพระราชวังกลับมีองครักษ์เกราะทองแปดนายยืนขวางอยู่ แต่ละนายสูงราวสิบกว่ามิเตอร์ มือถือดาบใหญ่ ใบตาวาววับพ่นเปลวไฟสีม่วงแดงออกมา กลิ่นอายสังหารพุ่งทะยานขึ้นฟ้า

ม้าศึกไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป ชะลอฝีเท้าแล้วหยุดอยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตร อู๋เป่ยจึงจำต้องพลิกตัวลงจากหลังม้า ชำเลืองมองซ้ายขวาเล็กน้อย จากนั้นก็เดินตรงไปทางประตูใหญ่ของพระราชวังสีทอง

ขณะนั้นเอง บนถนนแสงทองด้านหลัง มีม้าศึกสี่ตัวลากรถม้าคันหนึ่งแล่นฝ่าลมมาด้วยความเร็ว บนรถม้ามีชายสอง หญิงสองนั่งอยู่ ชายหนุ่มผมยาวชุดขาวคนหนึ่งหันมามองทางด้านซ้าย พอเห็นว่ามีคนกำลังจะเข้าไปในพระราชวัง เขาก็อดหัวเราะเยาะไม่ได้

“ไม่รู้โผล่มาจากซอกไหน เจ้าหนูนั่นกล้าเหิมเข้าไปวิหารจักรพรรดิอี้ หาเรื่องตายชัด ๆ!”

ข้างกายเขาเป็นสตรีโฉมสะคราญ แก้มปลั่งดั่งดอกท้อ สวมกระโปรงแดง ผมเกล้ามวยทรงตกม้า ปักปิ่นทองคำประดับระย้าดอกหนึ่ง แสงสีทองสะท้อนใบหน้าจนพร่างพราย

นางเอ่ยขึ้นมาทันทีว่า “หยุดรถ”

คนควบม้าเป็นหนุ่มชุดดำ เขารีบควบม้าให้ชิดข้างทางแล้วถามว่า “ศิษย์น้อง หยุดทำไม?”

สตรีนางนั้นตอบว่า “คนผู้นั้นดูท่าไม่รู้ความลึกตื้นของแดนจักรพรรดิ์มนุษย์ พวกเราจะปล่อยให้ไปตายต่อหน้าต่อตาได้อย่างไร ขับรถม้าไปหาเขาหน่อย ไปเตือนสักสองสามคำ”

หนุ่มชุดขาวหัวเราะ “ศิษย์น้อง คนที่ควรตาย ต่อให้พูดดีก็ห้ามไม่อยู่หรอก คำพูดของเจ้า เขาไม่แน่ว่าจะยอมฟัง”

สตรีในกระโปรงแดงยิ้มบาง “ลองดูก่อนแล้วกัน”

อู๋เป่ยเดินเข้าไปใกล้องครักษ์เกราะทองมากขึ้นเรื่อย ๆ พลันได้ยินเสียงล้อรถม้าดังมาจากด้านหลัง เขาหันกลับไปมอง เห็นม้าศึกสีทองสี่ตัวลากรถม้าคันหนึ่งวิ่งตรงมา ก่อนจะหยุดลงไม่ไกลจากด้านหน้าของเขา

บนรถม้ามีคนสองสามคนก้าวลงมา ผู้นำคือหญิงกระโปรงแดงวัยราวสิบหกสิบเจ็ดปี รูปร่างหน้าตางดงามอ่อนหวาน แม้แต่อู๋เป่ยที่เจอหญิงงามมานับไม่ถ้วน ยังไม่อยากละสายตาไปทันที

หญิงสาวเอ่ยว่า “คุณชาย ที่นี่คือวิหารจักรพรรดิอี้ อันตรายอย่างยิ่ง องครักษ์เกราะทองทั้งแปดหน้าประตูนั่น เวลาปะทะศัตรูจะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ เทียนเฉียวจำนวนมากล้มตายอยู่ใต้คมดาบของพวกมัน”

อู๋เป่ยว่า “ที่แท้ที่นี่คือวิหารจักรพรรดิอี้ ขอบคุณคุณหนูที่เตือน ข้ายังไม่ทราบว่าคุณหนูแซ่อะไร”

หนุ่มชุดขาวฮึดฮัดเย้ยหยัน “ชื่อศิษย์น้องข้า เจ้าไม่มีคุณสมบัติจะรู้”

หญิงสาวเหลือบมองหนุ่มชุดขาวแวบหนึ่ง แต่ก็ยังพูดกับอู๋เป่ยว่า “ข้าชื่อจื่อซี”

อู๋เป่ยถาม “คุณหนูจื่อ วิหารจักรพรรดิอี้เบื้องหน้านี่ เคยมีใครเข้าไปได้บ้างหรือไม่”

จื่อซีส่ายหน้า “จักรพรรดิอี้ตั้งเงื่อนไขต่อผู้สืบทอดไว้สูงลิบ จนบัดนี้ยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครเข้าไปในวิหารจักรพรรดิอี้ได้เลย”

อู๋เป่ยพยักหน้า “งั้นข้าอยากลองดูสักครั้ง”

หนุ่มชุดขาวหัวเราะขึ้นมา “ศิษย์น้อง ข้าเคยว่าอย่างไร คนจะตาย ต่อให้เตือนก็เตือนไม่ได้ มีแต่เปลืองน้ำใจเจ้าฟรี ๆ”

อู๋เป่ยมองหนุ่มชุดขาวแวบหนึ่งแล้วไม่ใส่ใจ เขายกมือค clasp กำหมัดโค้งคำนับจื่อซีหนึ่งครั้ง จากนั้นก็สาวเท้ายาว ๆ เดินตรงไปทางองครักษ์เกราะทอง

พอเขาเข้าใกล้ องครักษ์เกราะทองก็ขยับขึ้นมาทันที ดาบใหญ่ในมือตวัดฟาดมาอย่างกราดเกรี้ยว รวดเร็วดั่งสายฟ้า ทว่าดาบใหญ่กลับฟันทะลุผ่านร่างอู๋เป่ยไปทั้งคน ร่างของเขากลับหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย

แท้จริงแล้วอู๋เป่ยได้ใช้วิชาภาพเงาลึกลับ แฝงกายลงในเงา ตัวจริงแท้ ๆ แนบขนานไปกับพื้นเลื้อยทะยานมาถึงหน้าประตูใหญ่ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว!

เห็นอู๋เป่ยถูกดาบฟัน หญิงสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก กำลังจะร้องว่า “ระวัง—” ทว่าเพิ่งอ้าปาก ก็เห็นอู๋เป่ยโผล่ตัวขึ้นมาอย่างน่าพรั่นพรึงที่หน้าประตูวิหารจักรพรรดิอี้เสียแล้ว

ประตูวิหารจักรพรรดิอี้ก็เป็นสีทองเช่นกัน บานใหญ่โอ่อ่า บนบานประตูสลักอักขระยันต์แปลกพิสดารนับไม่ถ้วน

“อึ้ง เขากล้าผ่านด่านองครักษ์เกราะทองมาได้!” หนุ่มชุดขาวอุทานอย่างตกตะลึง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน