ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2619

พอศรสีม่วงได้รับพลังอันมหาศาล แม้แต่พื้นที่รอบ ๆ ก็เริ่มยุบตัว อู๋เป่ยเอียงตัวหลบ ก้าวเพียงก้าวเดียว ร่างก็หายไปโผล่อีกทีห่างออกไปหลายสิบเมตร

เหงื่อเย็นผุดเต็มหน้าผากอู๋เป่ย เขารู้สึกว่าตัวเองอาจถูกพลังสยดสยองนี้บดขยี้ได้ทุกเมื่อ จึงรีบเร่งกระตุ้นพลังลับแห่งสวรรค์ในกาย พลังลับแห่งสวรรค์นี้สามารถบงการสรรพวิชา เชื่อมโยงเข้ากับมหาธรรม พอปรากฏก็ข่มพลังน่าสะพรึงของศรสีม่วงลงได้ทันที

ไม่ถึงครึ่งวินาที ศรสีม่วงก็ทำเช่นเดียวกับศรน้ำเงิน แปรเป็นสายพลังสีม่วงหลอมเข้าร่างอู๋เป่ย แล้วควบแน่นเป็นอักขระยันต์ความลึกล้ำหนึ่งดวง

ได้ศรสองดอกติดกัน อู๋เป่ยกัดฟัน ยื่นมือคว้าไปยังศรทองดอกที่สามอีกครั้ง

ทันทีที่มือจับศรทอง พลังคมกริบหาที่เปรียบมิได้ก็แทงทะลุฝ่ามือ เลือดสดไหลพรั่งพรู เขารีบเร่งกระตุ้นพลังลับแห่งสวรรค์อีกครา บีบกดพลังคมกล้าสายนั้นลงด้วยกำลัง

ในเวลาเดียวกัน อักขระยันต์ที่ควบแน่นจากศรน้ำเงินกับศรสีม่วงในร่างเขาก็ส่องแสงขึ้นพร้อมกัน ร่วมมือกับพลังลับแห่งสวรรค์กดทับพลังดื้อรั้นดอกนี้ไว้

ราวหนึ่งนาทีถัดมา ศรทองก็แปรเปลี่ยนเป็นอักขระยันต์สีทองดวงหนึ่งเช่นกัน

เมื่อดูดซับศรทั้งสามเสร็จ อักขระยันต์ทั้งสามดวงสั่นสะเทือนพร้อมกัน ร่างเขาถูกยกขึ้นลอยกลางอากาศโดยไม่อาจควบคุม บนเพดานตำหนัก ค่ายกลเวทย์ขนาดยักษ์หนึ่งชุดถูกกระตุ้น แถบพลังจิตสายหนึ่งที่ทรงพลังกว่าใด แหลมคมเกินเปรียบ เทลงสู่ทะเลสำนึกของเขา

จิตของอู๋เป่ยสะท้าน พลังจิตของเขาถูกแบ่งแยกออกเป็นหน่วยจิตเล็กจิ๋วจำนวนหลายล้านหน่วย เรียงร้อยผสมกันตามโครงสร้างประหลาดเฉพาะตัว

ระหว่างกระบวนการนั้น อักขระยันต์ทั้งสามดวงค่อย ๆ แต้มสีลงบนหน่วยจิตเหล่านั้นทีละหน่วย เพียงแต่สัดส่วนที่ย้อมต่างกันไป บางส่วนเข้ม บางส่วนจาง

ขณะเขากำลังจดจ่อสัมผัสความเปลี่ยนแปลงของจิตอย่างสุดกำลัง ก็มีพลังสายหนึ่งผลักเขากระเด็นออกจากตำหนัก ประตูใหญ่ปิดผางลงแน่นสนิทในทันที

ตั้งแต่ก้าวเข้าไปจนถูกส่งออกมา เวลาที่อู๋เป่ยใช้กลับไม่นานเลย จนคนด้านนอกอย่างจื่อซีกับพวกต่างพากันคิดว่าเขาคงมือเปล่าออกมา

จื่อซีเอ่ยว่า “คุณชายอู๋ไม่ต้องเสียใจหรอก ที่ท่านยังมีชีวิตเดินออกมาได้ก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว”

อู๋เป่ยไม่คิดอธิบาย เพียงยิ้มแล้วว่า “ขอบคุณคุณหนูจื่อซีที่ปลอบใจ”

หนุ่มชุดขาวเห็นว่าอู๋เป่ยไม่ได้ประโยชน์อะไร ใจก็สบายขึ้นมาก เขาว่า “ศิษย์น้อง ไปกันต่อเถอะ”

จื่อซีหันมาถามอู๋เป่ยว่า “คุณชายจะเดินทางไปกับพวกเราด้วยไหม?”

หนุ่มชุดขาวรีบร้อนแทรกขึ้นว่า “ศิษย์น้อง เรากับเขาไม่คุ้นกันเลย จะให้ติดตัวไปด้วยมันไม่เหมาะนะ!”

จื่อซีว่า “คุณชายท่านนี้ดูปุ๊บก็รู้ว่าเป็นคนตรงไปตรงมา ข้าเชื่อใจได้หรอก ศิษย์พี่ ถ้าพี่กังวลนัก ก็แยกกันเดินทางก็ได้ ข้ากับคุณชายอู๋นั่งรถม้าคันเดียวกันเอง”

สีหน้าหนุ่มชุดขาวหม่นลง เขาถลึงตาใส่อู๋เป่ยแล้วพูดว่า “ไหน ๆ จะเดินไปด้วยกันแล้ว ก็หัดทำตัวให้ฉลาดหน่อยล่ะ!”

อู๋เป่ยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับแดนจักรพรรดิ์มนุษย์เลย หากได้ร่วมทางกับคนกลุ่มนี้ก็นับว่าเป็นตัวเลือกไม่เลว เขาจึงว่า “ขอบคุณคุณหนูจื่อซี”

“ไม่เป็นไร เดินทางด้วยกัน อย่างน้อยก็พอได้ดูแลกันบ้าง เอ่อ แล้วควรเรียกคุณชายว่าอะไรดี?”

อู๋เป่ยตอบว่า “ข้าชื่ออู๋เป่ย”

ทั้งกลุ่มขึ้นนั่งบนรถม้าแล้ว อู๋เป่ยก็หยิบข้อสงสัยในใจขึ้นมาถาม “บนถนนแสงทองนี่มีม้าสีทองอยู่มากมาย พวกมันมาจากที่ไหนกันหรือ?”

จื่อซีตอบว่า “คุณชายอู๋ ม้าเหล่านี้กำเนิดจากสระเทียนหม่า เดิมทีสระเทียนหม่าเคยเป็นสถานที่ที่เหล่าจักรพรรดิมนุษย์ทุกยุคใช้เพาะเลี้ยงม้าสวรรค์ ปัจจุบันก็ยังทำงานอยู่ไม่หยุด ยังคงเพาะพันธุ์ม้าสวรรค์ออกมาเรื่อย ๆ และเมื่อม้าสวรรค์เหล่านั้นเติบโต ก็จะเหยียบขึ้นถนนแสงทองสายนี้ มุ่งตรงไปยังทุ่งหญ้า”

อู๋เป่ยว่า “ถ้าเกิดม้าสวรรค์ออกมาเรื่อย ๆ อย่างนี้ ม้าสวรรค์บนทุ่งหญ้าก็น่าจะเยอะจนแทบนับไม่ถ้วนสิ”

จื่อซีว่า “ก็ไม่ถึงขนาดนั้น ม้าสวรรค์ที่เข้าไปในทุ่งหญ้า ส่วนใหญ่จะถูกสัตว์อสูรกินเสียก่อน เหลือแค่ตัวที่รอดชีวิตจึงจะมีโอกาสกลับสระเทียนหม่าไปเป็นพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ได้”

อู๋เป่ยถอนใจว่า “ม้าสวรรค์ตั้งมากมายกลับถูกสัตว์อสูรกินเสียเปล่า ๆ แบบนี้ เสียดายจริง ๆ”

จื่อซีว่า “จะเรียกว่าเสียเปล่าก็ไม่ถูกนัก ห้วงเวรกรรมเบื้องบนนั้น ทุกอย่างล้วนมีลิขิตสวรรค์ เพราะมีม้าสวรรค์อยู่ สัตว์อสูรบนทุ่งหญ้าจึงไม่จำเป็นต้องออกล่าเหยื่อนอกเขตของมัน ผลก็คือแดนจักรพรรดิ์มนุษย์จึงไม่อันตรายจนเกินไป ไม่อย่างนั้นถ้าสัตว์อสูรวิ่งเพ่นพ่านกันทั่ว พวกเราอาจถูกกินตั้งแต่เพิ่งย่างเท้าเข้ามาในแดนจักรพรรดิ์มนุษย์แล้วก็ได้”

อู๋เป่ยถามว่า “คุณหนูจื่อซีตั้งใจจะไปที่ไหนหรือ?”

จื่อซีตอบว่า “พวกเราไม่กล้าเข้าไปในที่อย่างวิหารจักรพรรดิอี้หรอก กล้าไปแค่เขตที่ค่อนข้างปลอดภัยหน่อยเท่านั้น”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน