ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2647

คุณชายฮูแสยะยิ้ม เผยให้เห็นฟันเหลืองทั้งปาก เขาเอาไปป์สูบยากระแทกฝ่าเท้าตัวเองสองที แต่สายตากลับมองไปทางอู๋เป่ย

“ก็ใช่น่ะสิ เดิมทีผมกลับไปอยู่บ้าน ใช้ชีวิตบั้นปลายสบาย ๆ แล้วล่ะ แต่เงื่อนไขที่องค์รัชทายาทยื่นมาให้มันช่างล่อตาล่อใจเกินไป ผมก็เลยต้องมาช่วยเฝ้าประตูวังนี่แหละ”

อู๋เป่ยสัมผัสได้ว่าพลังยุทธ์ของคุณชายฮูไม่ได้สูงอะไร แต่เนื้อหนังร่างกายกลับต่างจากคนธรรมดาอย่างชัดเจน ราวกับเป็นอาวุธเวทย์มนตร์ชิ้นหนึ่ง

ตงหวางเอ่ยเสียงขรึมว่า “คุณชายฮู ในน้ำมือข้ามีราชโองการลับของฝ่าบาท จำเป็นต้องเข้าวัง ขอท่านช่วยอำนวยความสะดวกให้ด้วย”

คุณชายฮูส่ายหัว สายตาเหลือบมองอู๋เป่ยอีกครั้ง รูม่านตาหดลงเล็กน้อย

“รู้สึกได้ว่า เด็กน้อยข้างกายเจ้าคนนี้เนื้อแท้แข็งแกร่งนัก ทั้งร่างเปล่งประกายทองอยู่ตลอด” คุณชายฮูเอ่ยขึ้นมาดื้อ ๆ

อู๋เป่ยเดินตรงเข้าไปหาคุณชายฮู ยืนประจันหน้าแล้วเหยียดมือออกไป พลางพูดเรียบ ๆ ว่า “ผมก็มองออกเหมือนกัน ว่าร่างกายท่านเองก็แข็งแกร่ง เป็นยอดฝึกฝนร่างกาย”

คุณชายฮูจึงยื่นมือออกไปบ้าง มือของทั้งสองคนจับประสานกัน พื้นดินก็พลันสั่นสะเทือน “轰” สนั่นไปหนึ่งที ในรัศมีหลายลี้โดยรอบ ใบไม้ตามต้นไม้ร่วงหล่นกราว

สีหน้าคุณชายฮูกลายเป็นเหลืองซีดคล้ายขี้ผึ้ง เขาถอนหายใจแผ่วเบา “หนุ่มน้อย ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ!” จากนั้นจึงค่อย ๆ คลายมือออก

อู๋เป่ยยิ้มมุมปาก เลี้ยวตัวไปพยักหน้าให้ตงหวางเป็นเชิงว่าเข้าไปในวังได้แล้ว

ตงหวางดีใจอย่างยิ่ง นำพาผู้ติดตามทั้งหลายผ่านประตูวังเข้าไป

หลังประตูเข้าไปเป็นถนนกว้างสิบเมตร ทั้งสองข้างเป็นกำแพงสูงนับหลายสิบเมตรทอดยาวออกไปสุดสายตา

ฉินจวี้เฟิงเดินตามหลังอู๋เป่ยมา ตอนที่อู๋เป่ยเผชิญหน้ากับคุณชายฮูเมื่อครู่ เขาแทบมองไม่ทันว่าเกิดอะไรขึ้น

“ศิษย์พี่ คุณชายฮูนี่ถือว่ายอมแพ้แล้วใช่ไหม?”

“ในร่างเขามีพลังชนิดหนึ่งดุดันรุนแรง นั่นแหละคือสิ่งที่เขาใช้พึ่งพา ผมเลยใช้พลังที่เหนือกว่าเขาสิบเท่ากดทับลงไป เขารู้ตัวดีว่าเทียบไม่ติด ก็เลยทำได้แค่เปิดทางให้”

ฉินจวี้เฟิงยกนิ้วโป้ง สีหน้าก็เต็มไปด้วยความเลื่อมใส เขารู้ดีว่าคุณชายฮูน่ากลัวแค่ไหน เล่ากันว่าเมื่อครั้งยังหนุ่ม เคยถูกสำนักแห่งหนึ่งในโลกแห่งเซียนจับไปทดลอง เอาตัวเขามาฝึกหลอมเป็นอาวุธเวทย์มนตร์ ในที่สุดร่างกายจึงถูกขัดเกลาจนแข็งแกร่งถึงขีดสุด เมื่อหลายปีก่อน เขาเคยใช้หมัดเดียวชกจอมยุทธ์ขั้นลี้ลับตายคามือ คนที่ทรงพลังถึงเพียงนี้ พอมาอยู่ต่อหน้าอู๋เป่ย กลับไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะลงมือ!

เดินไปได้ระยะหนึ่ง ก็มีคนผู้หนึ่งก้าวออกมาจากตรอกซอยด้านซ้าย เขาสวมชุดนักบวชเต๋าสีม่วง สะพายดาบยาวหนึ่งเล่มบนหลัง มวยผมแบบนักพรตปักดาบไม้ยาวสามนิ้วไว้เล่มหนึ่ง รูปหน้าจมูกโด่งปากเป็นสัน ดวงตาเพียงแค่ลืมปรือก็พุ่งประกายคมกล้าจนมองเห็นได้ชัด

“อู๋เหลี่ยงเทียนจุน!”

นักบวชเต๋าตะโกนขานคำนี้เสียงดัง ขวางอยู่หน้าทางของอู๋เป่ยกับพวก

“ทางนี้ผ่านไม่ได้” น้ำเสียงเขาราบเรียบ

อู๋เป่ยมองสำรวจนักบวชเต๋า ก็เห็นชัดว่าพลังยุทธ์ของอีกฝ่ายบรรลุชั้นที่สามของแดนลับแล้ว เขาเลยไม่พูดอะไร เพียงแต่ปล่อยพลังเวทย์ในกายออกมา

“ครืน!”

ความว่างเปล่ารอบด้านสั่นสะเทือน พื้นที่บิดเบี้ยว!

ร่างอู๋เป่ยราวกับกลายเป็นดวงตะวันดวงน้อย แสงสว่างพลุ่งพล่านเป็นหมื่นลี้ จนทุกคนลืมตาไม่ขึ้น พลังเวทย์อันเชี่ยวกราก กลิ่นอายไร้ผู้ต้านของเขา ทำให้นักพรตเสื้อคลุมม่วงใจสั่นระรัว เผลอหายใจถี่ สีหน้าตกตะลึงอย่างยิ่ง!

ชั่วอึดใจต่อมา อู๋เป่ยก็เก็บพลังเวทย์กลับเข้ากาย เขาตรัสรู้แทบจะทุกพลังลับที่สำคัญ และฝึกตนวิชาลับมามากมาย ทุกครั้งที่ฝึกวิชาลับได้เพิ่มหนึ่งอย่าง พลังเวทย์ของเขาก็จะแข็งแกร่งขึ้นอีกขั้น ตอนนี้ความแข็งแกร่งของเขา เพียงพอจะต่อกรกับผู้แข็งแกร่งระดับอาณาจักรแห่งความรอบรู้ได้แล้ว!

นักพรตเสื้อคลุมม่วงสูดหายใจลึก เขายกมือประสานคำนับให้อู๋เป่ย “ไม่ทราบว่าท่านสหายสืบสายวิชามาจากที่ใด?”

“ไท่หวงเจี้ยว ผู้อาวุโสแห่งวิหารกระบี่” อู๋เป่ยตอบ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน