ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2648

อู๋เป่ยยืนอยู่หน้าท้องพระโรง เขาแทบไม่สนใจเลยว่าข้างในกำลังเกิดอะไรขึ้น ในสายตาเขา ใครจะขึ้นเป็นจักรพรรดิก็ไม่เห็นต่างกันตรงไหน

จังหวะนั้นเอง มีเฒ่าผมขาวคนหนึ่งไม่รู้โผล่มาจากที่ไหน เดินมาหยุดยืนข้างอู๋เป่ย แล้วยิ้มพลางมองเขาขึ้น ๆ ลง ๆ

อู๋เป่ยก็มองเฒ่าผมขาวอยู่เหมือนกัน รู้สึกได้ว่าพลังยุทธ์ของคนผู้นี้ลึกไม่เห็นก้น บารมีช่างลึกล้ำจนเขามองไม่ทะลุ จึงเอ่ยถามว่า

“ท่านลุง มีธุระอะไรหรือเปล่า?”

เฒ่าผมขาวหัวเราะเบา ๆ แล้วว่า

“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมเจ้าถึงเข้าไปในท้องพระโรงไม่ได้?”

อู๋เป่ยส่ายหน้า “ไม่รู้หรอก แต่ข้าเคยได้ยินมาว่า กลุ่มอิทธิพลจากโลกแห่งเซียนห้ามเข้าไปแทรกแซงราชการบ้านเมือง”

เฒ่าผมขาวพยักหน้า “ก็ใช่อยู่ แต่ยังไม่หมดเท่านั้น ต้าซามีผู้ยิ่งใหญ่ส่งเพียงเสี้ยวจิตมาเฝ้าดูสถานการณ์คร่าว ๆ โดยเฉพาะแถวท้องพระโรงนี่แหละ เมื่อครู่หากเจ้าใจกล้าบุกเข้าไปในท้องพระโรงล่ะก็ คนผู้นั้นจะสังหารเจ้าทันที”

หัวใจอู๋เป่ยสะท้านวูบ เขารีบถาม

“ท่านผู้เฒ่า ผู้ยิ่งใหญ่คนนั้นเป็นใครกันครับ?”

เฒ่าผมขาวตอบเสียงเรียบ “ไม่แน่ใจ ทุกสามสิบห้าปีจะเปลี่ยนคนหนึ่ง”

อู๋เป่ยทำท่าครุ่นคิด แล้วหัวเราะออกมา

“ท่านผู้เฒ่าก็มาจากโลกแห่งเซียนเหมือนกันสินะ?”

เฒ่าผมขาวถอนหายใจ ก่อนจะนั่งแหมะลงบนขั้นบันได ดู ๆ ไปเหมือนคนเหม่อลอย

“ข้าไม่ได้กลับโลกแห่งเซียนมานานมากแล้ว”

อู๋เป่ยไม่ได้ซักต่อ เขาล้วงเอาเมล็ดแตงคั่วออกมาหนึ่งกำมือกินพลางเคี้ยวเพลิน มือก็แกะเมล็ดแตงไป หูเองก็คอยฟังความ动静จากในท้องพระโรงไปด้วย

เฒ่าผมขาวว่า “ไม่ต้องฟังให้เปลืองแรงหรอก วันนี้คนที่ชนะขาดยังไงก็ต้องเป็นองค์ชายสิบ องค์รัชทายาทกับองค์ชายหกน่ะ เหนื่อยเปล่ากันทั้งนั้น”

อู๋เป่ยรู้สึกแปลกใจ

“แต่องค์รัชทายาทกับองค์ชายหกมีคนหนุนหลังมากมาย ส่วนองค์ชายสิบไร้รากฐานสิ้นเชิง แบบนี้เขาจะขึ้นเป็นจักรพรรดิได้ยังไงกัน?”

เฒ่าผมขาวยิ้มกว้าง มองเมล็ดแตงในมืออู๋เป่ยแวบหนึ่ง

เมล็ดแตงพวกนี้ อู๋เป่ยใช้ยาสมุนไพรคั่วกลิ่นหอมฉุย แถมยังดีต่อร่างกาย ข้างนอกไม่มีใครขายแบบนี้แน่

อู๋เป่ยรีบคว้าเมล็ดแตงมาสองกำมือแล้วยื่นให้ เฒ่าผมขาวก็แกะกินไป อธิบายไป

“องค์ชายสิบอาจจะไร้รากฐาน แต่พระมารดาของเขาไม่ใช่คนธรรมดา ตัวตนที่แท้จริงคือองค์หญิงจากราชวงศ์แห่งหนึ่งในโลกแห่งเซียน” พอพูดถึงตรงนี้ เฒ่าผมขาวก็หัวเราะ “คนเขาวางหมากกันไว้ตั้งแต่หลายสิบปีก่อนแล้ว ตอนนั้นองค์รัชทายาทกับองค์ชายหกยังไม่ลืมตาดูโลกเลยด้วยซ้ำ”

อู๋เป่ยกระพริบตาปริบ ๆ

“แค่เพราะชาติกำเนิดนี่เองหรือ องค์รัชทายาทกับองค์ชายหกถึงได้ยอมจำนน?”

เฒ่าผมขาวว่า “ไม่ยอมแล้วจะทำอะไรได้ล่ะ? ทั้งวิธีการและทรัพยากรของราชวงศ์โลกแห่งเซียน จะให้ไปเทียบกับประเทศเซี่ยเล็ก ๆ อย่างนี้ได้ยังไง? ถ้าเจ้าไม่เชื่อ ก็รอดูเอาเองเถอะ”

อู๋เป่ยยิ้มมุมปาก งั้นก็รอดูก็แล้วกัน!

ทั้งสองนั่งกินเมล็ดแตงคั่วกันอยู่อย่างนั้นเกือบชั่วโมง ท้องพระโรงด้านในก็ค่อย ๆ เงียบลงกะทันหัน อีกสิบกว่านาทีถัดมา ก็ได้ยินเสียงตงหวางตะโกนลั่น

“ราชโองการลับจากจักรพรรดิ!”

จากนั้น เหล่าขุนนางกับกลุ่มจักรพรรดิก็พร้อมใจกันคุกเข่ารับราชโองการ

เฒ่าผมขาวสะกิดอู๋เป่ย “ว่าไงล่ะ ข้างในเกมการเมืองตัดสินกันเรียบร้อยแล้ว”

อู๋เป่ยถูจมูกทีหนึ่ง

“ไม่ใช่ว่าห้ามคนข้างบนนั้นแทรกแซงเหรอ? แล้วนี่พวกเขาทำกันยังไง?”

เฒ่าผมขาวหัวเราะหึ ๆ มองอู๋เป่ยด้วยสายตาเจือความหมายลึกซึ้ง

“ลองคิดดูสิ ถ้าเจ้าเป็นแค่ขุนนางธรรมดาคนหนึ่ง มีใครสักคนมาบอกจะให้ทรัพย์สินก้อนโต แถมยังมอบยาอายุวัฒนะให้เจ้าหนึ่งเม็ด กินแล้วอายุยืนร้อยปี เจ้าจะเอาไหม?”

อู๋เป่ยไม่ต้องคิดเลย พยักหน้าทันที

“แน่นอนอยู่แล้ว! เป็นขุนนางก็เพื่อโกยเงินไม่ใช่หรือไง พอมีเงินแล้วยังอยู่ได้นานอีก แบบนี้ก็ได้ทั้งเงินได้ทั้งอายุนาน สองเด้งเต็ม ๆ”

เฒ่าผมขาวพยักหน้า “ก็ใช่น่ะสิ ตั้งแต่เชื้อพระวงศ์ชั้นสูงลงมาจนถึงเหล่าขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ เว้นแต่คนส่วนน้อยจริง ๆ แทบทุกคนล้วนแต่ต้องการให้องค์ชายสิบขึ้นครองราชย์ เพราะต่อให้องค์รัชทายาทหรือองค์ชายหกขึ้นบัลลังก์ ก็ไม่มีปัญญาให้ผลประโยชน์ใหญ่โตเท่านี้อยู่ดี”

อู๋เป่ยถอนหายใจยาว

“จริงครับ ราชวงศ์ของโลกฆราวาส พออยู่ต่อหน้ากลุ่มอิทธิพลใหญ่ในสายการบำเพ็ญเพียร ก็แทบไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็ก”

พูดคุยกันอีกสองสามประโยค ก็ได้ยินเสียงโห่ร้อง “ทรงพระเจริญหมื่นปี!” กึกก้องจากบนท้องพระโรง อู๋เป่ยลุกขึ้นชะโงกหน้าไปมอง เห็นเส้าเหนียนคนหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์มังกร ดูก็รู้ว่าเป็นองค์ชายสิบจริง ๆ

ทันใดนั้น องค์ชายสิบก็มีราชโองการแต่งตั้งตงหวางขึ้นเป็นผู้สำเร็จราชการ คอยช่วยว่าราชการบ้านเมืองในท้องพระโรง

ได้ยินถึงตรงนี้ อู๋เป่ยก็รู้แล้วว่าไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ เขาลุกขึ้นแล้วหันไปบอกเฒ่าผมขาว

“ท่านผู้เฒ่า ผมขอลาไปก่อนนะครับ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน