ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2664

จุดลับที่สามที่เขาต้องฝึกก็ต้องใช้พลังลับระดับเทพเช่นกัน ต้องควบแน่นตราพลังลับให้ครบหนึ่งหมื่นดวงภายในนั้น

เขาเพิ่งควบแน่นตราพลังลับได้ร้อยกว่า ๆ ก็ลืมตาขึ้นกะทันหัน มองไปยังระยะไกล ตอนนั้นเองมีเรือยอชต์ลำหนึ่งที่ใหญ่กว่ามากแล่นเข้ามาทางนี้ แถมความเร็วก็ไม่น้อย

จังหวะนั้นกัปตันก็วิ่งพรวดออกมา เขาดูตื่นตระหนกไม่น้อย เอ่ยเตือนอู๋เป่ยว่า

"พวกนั้นไม่ธรรมดาเลย เดี๋ยวถ้าเขาขึ้นเรือมา พวกคุณรีบเข้าไปหลบในห้องในเรือ ห้ามจ้องเขาเด็ดขาด ยิ่งไม่ต้องไปพูดอะไรกับเขา"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาถามว่า

"พวกเขาเป็นใคร?"

"คนของภูเขากะโหลก คนของภูเขากะโหลกล้วนเป็นลูกหลานของพวกคนรวยกับผู้มีอำนาจจากประเทศอินทรีขาวกับไห่โม่เกอ อายุยังน้อย นิสัยห่าม ทำอะไรไม่คิดผลตามมา เลยชอบก่อเรื่องเกินเลยอยู่บ่อย ๆ"

กัปตันพูดจบก็เหลือบมองหานปิงเหยียนแวบหนึ่ง แล้วว่า

"แฟนคุณสวยมาก บอกให้เธออย่าออกหน้าเด็ดขาด"

อู๋เป่ยหัวเราะเย็น

"รู้แล้ว กลับไปขับเรือของนายต่อเถอะ"

กัปตันเห็นท่าทางว่าอู๋เป่ยไม่คิดจะฟัง ก็จนใจ ได้แต่ถอนหายใจแล้วกลับเข้าห้องบังคับเรือไป

ผ่านไปสิบกว่านาที เรื่อยอชต์ลำนั้นก็แล่นเข้ามาเทียบขนานกับเรือของอู๋เป่ย เห็นได้ชัดว่าใหญ่กว่าหลายเท่า ความยาวอย่างน้อยก็ร้อยห้าสิบเมตร

เมื่อเทียบกันแล้ว เรือที่อู๋เป่ยนั่งมาดูเล็กจ้อยราวของเล่น

บนเรือยอชต์ลำนั้น มีกลุ่มหนุ่มสาวยืนมองลงมาอย่างเหนือ ๆ ชายหนุ่มสองคนท่อนบนเปลือยเปล่า ส่งเสียงผิวปากใส่หานปิงเหยียน

หานปิงเหยียนตื่นเต็มตาตั้งแต่ก่อนแล้ว เห็นอีกฝ่ายไร้มารยาทก็ขมวดคิ้วน้อย ๆ ไม่ได้ใส่ใจตอบโต้

ชายคนหนึ่งอยู่ ๆ ก็ถ่มน้ำลายมาทางนี้

น้ำลายนั้นเกือบจะตกลงบนดาดฟ้าเรืออยู่แล้ว อู๋เป่ยหรี่ตาแคบ น้ำลายก็กลับพุ่งย้อนกลับไปทันที กระแทกเข้าใส่ปากเจ้าของเต็มแรง ฟันหน้าของหมอนั่นหักกระจุย มันกรีดร้องลั่น ใช้มือกุมปากถอยกรูด เลือดไหลทะลักออกมาตามช่องนิ้วไม่หยุด

อู๋เป่ยถามหานปิงเหยียนว่า

"ปิงเหยียน เรือยอชต์ลำนี้ไม่เลวเลยนะ ถ้าได้อยู่บนนี้ก็ไม่ต้องกลับโรงแรมแล้ว"

หานปิงเหยียนพยักหน้า

"ฉันรู้จักรุ่นนี้ ลำหนึ่งต้องใช้ตั้งห้าร้อยล้านเหรียญอินทรี"

เหรียญอินทรีเป็นสกุลเงินของประเทศอินทรีขาว ประเทศอินทรีขาวมีกำลังแผ่นดินแข็งแกร่ง เหรียญอินทรีจึงกลายเป็นหนึ่งในสกุลเงินหลักของทั่วโลก

อู๋เป่ยจูงหานปิงเหยียนลุกขึ้น ก้าวพุ่งตัวข้ามไปลงบนเรือยอชต์ของอีกฝ่าย พวกนั้นพากันเบิกตากว้าง แม้ว่าในโลกนี้จะมีผู้บำเพ็ญอยู่ก็จริง ทว่าพวกทายาทเศรษฐีกับลูกเจ้าหน้าที่ระดับสูงเหล่านี้ ปกติก็แทบไม่เคยเจอมาก่อน

อู๋เป่ยมองชายที่เคยผิวปากใส่เมื่อครู่แวบหนึ่ง เอ่ยเสียงเรียบ

"จะกระโดดลงไปเอง หรือให้ผมจับโยนลงทะเล?"

ชายคนนั้นอึ้งไปก่อน จากนั้นก็ร้องลั่น

"มึงรู้ไหมกูเป็นใคร? พี่ชายกูเป็นนายพลของไห่โม่เกอนะ กู—"

อู๋เป่ยไม่มีอารมณ์ฟังมันพล่าม จับคว้าโยนลงทะเลไปตรง ๆ แล้วหันมามองคนที่เหลือ

"พวกคุณคงไม่คิดว่าไม่ต้อนรับผมหรอกนะ?"

พวกนั้นต่างพากันตกตะลึงตัวแข็ง แล้วก็รีบพยักหน้ารัว แสดงท่าทียินดีต้อนรับอู๋เป่ยอย่างออกหน้าออกตา

อู๋เป่ยกลับไปที่เรือยอชต์ลำเล็ก ขนสัมภาระขึ้นมาบนลำใหญ่

เรือยอชต์ลำมหึหรูลำนี้มีชื่อว่าเซิ่งย่าเกอ มันติดตั้งสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งด้านการใช้ชีวิตและความบันเทิงไว้ครบครัน เติมเสบียงครั้งเดียวก็สามารถล่องอยู่กลางทะเลได้นานถึงหนึ่งปี

เท่านั้นยังไม่พอ บนเรือยังมีทั้งพ่อครัว คนรับใช้ บาร์เทนเดอร์ วงดนตรี ฯลฯ ประจำอยู่

ชายที่ถูกโยนลงน้ำเมื่อครู่ปีนกลับขึ้นไปบนเรือยอชต์ลำเล็ก คราวนี้ไม่กล้าร้องโวยวายอีก รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องด้านในแล้วต่อโทรศัพท์ดาวเทียมทันที

ส่วนคนที่ฟันหน้าหักก็โดนอู๋เป่ยขู่จนทนไม่ไหว กระโดดลงทะเลตามไปเป็นเพื่อนมัน

อู๋เป่ยออกจะเผด็จการไม่น้อย เขาสั่งให้คนอื่นทั้งหมดกลับเข้าห้องตัวเอง ห้ามออกมาถ้าไม่ได้รับอนุญาต ส่วนตัวเขากับหานปิงเหยียนก็ใช้เวลาบ่ายวันนั้นบนเรือยอชต์อย่างสบายใจ

พอดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า อู๋เป่ยถึงยอมให้คนบนเรือออกมากินข้าวได้ ส่วนเขากับหานปิงเหยียนยึดร้านอาหารขนาดใหญ่บนเรือไว้สองคน มีนักดนตรีมาบรรเลงให้ฟังโดยเฉพาะ อาหารก็รสเลิศ ไวน์ที่พนักงานเสิร์ฟเปิดให้ก็เป็นของดีมูลค่าล้านเหรียญอินทรี

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน