ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2665

ชายคนนั้นยืนมือเปล่า ไม่ถืออาวุธอะไร ผูกเชือกสีแดงเส้นหนึ่งไว้บนศีรษะ กล้ามแขนเป็นมัด ๆ เส้นเอ็นปูดโปน แววกล้ามเนื้อเป็นประกายดุจโลหะ ดวงตาดำมืดราวหยดหมึก มีเพียงนัยน์ตาเป็นสีเงิน ดูน่าขนลุกพิกล

ชายตาเงินก้าวเข้าหาอู๋เป่ยอย่างไม่เร่งไม่ร้อน พอเดินมาหยุดตรงหน้า เขาแยกเขี้ยวยิ้ม เผยฟันสีเงินออกมา แล้วพูดเนิบชัดทุกคำว่า “อยากตายแบบไหน?”

อู๋เป่ยยิ้มมุมปาก เหมือนยิ้มเหมือนไม่ยิ้ม “แล้วนายล่ะ?”

สายตาของชายตาเงินจ้องไปที่ลูกกระเดือกของอู๋เป่ย อยู่ดี ๆ ก็สะบัดหมัดออกไป เขาออกหมัดเร็วจัด เร็วจนต่อให้เป็นยอดฝีมือทั่ว ๆ ไปก็แทบมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเขา ทว่าน่าเสียดายที่คู่ต่อสู้ของเขาคืออู๋เป่ย หมัดเขาเพิ่งขยับไปแค่ไม่กี่มิลลิเมตร หมัดของอู๋เป่ยก็ซัดเข้าที่ลูกกระเดือกของเขาเรียบร้อยแล้ว

“กร๊อบ!”

คอของชายตาเงินบิดเบี้ยว ร่างล้มฟาดลงพื้น ปากฟูมฟายเป็นฟองขาวไม่หยุด ตัวกระตุก ๆ อยู่ แต่ดูยังไงก็คงหมดทางช่วยชีวิตแล้ว

หมาป่าขาวแปลกใจเล็กน้อย ทว่าก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไร เพียงหันสายตาไปยังลูกน้องอีกคนที่ถือมีดดาบอยู่ ลูกน้องคนนี้ลงมีดได้เร็วเหลือเชื่อ เร็วจนฟันกระสุนได้สบาย ตัวมีดก็ทำจากโลหะพิเศษ ถึงขั้นผ่ากลเกราะรถถังได้ ครั้งก่อนตอนปะทะกับกองทัพ เขาเคยฟันลงไปทีเดียวจนปากกระบอกปืนใหญ่ขาดสะบั้น ราวกับสัตว์ร้ายแห่งสงครามตัวเป็น ๆ

ในดวงตาของลูกน้องที่ถือมีดดาบมีแววเคร่งขรึมฉายออกมา เขาเองเมื่อครู่ก็ไม่ทันมองว่าอู๋เป่ยลงมืออย่างไร นั่นหมายความว่าฝีมือของอีกฝ่ายยังเหนือกว่าตัวเขาเสียอีก ทว่าเขาไม่คิดจะหวาดกลัว เพราะร่างกายของเขาเคยผ่านการชำระจากแสงศักดิ์สิทธิ์มาแล้ว หนังเหนียวกระสุนมีดดาบทำอะไรไม่ได้ ทั้งปืนทั้งปืนใหญ่เขายังไม่กลัว จะกลัวแค่คนธรรมดาคนหนึ่งได้ยังไง

“ฟึ่บ!”

มีดขยับแล้ว เสี้ยววินาทีที่ฟันวูบใส่ลำคอของอู๋เป่ย เหมือนตอนที่เขาฟันใส่รถถังคันนั้นไม่มีผิด

“แกร๊ง!”

มีดที่ว่าฟันได้ทุกอย่างกลับถูกอู๋เป่ยคว้าจับไว้ด้วยมือเปล่า จากนั้นแค่หักเบา ๆ มีดดาบก็แตกหักออกเป็นสองท่อน

สีหน้าคนถือมีดเปลี่ยนซีดเผือด เผลอถอยหลังไปโดยสัญชาตญาณ ทว่าก็สายไปแล้ว ท่อนมีดในมืออู๋เป่ยพุ่งวูบออกไป เจาะทะลุหน้าอกของเขา ร่างที่เคยไม่กลัวแม้แต่กระสุนปืนกลับป้องกันท่าฟาดท่อนมีดของอู๋เป่ยไม่ได้ เขาเงยหน้ามองอู๋เป่ยแวบหนึ่ง แล้วค่อย ๆ ทรุดเข่าลงกับพื้น

หมัดของอู๋เป่ยคราวนี้ยังไม่ได้เล่นงานถูกจุดตาย ท่อนมีดเพียงทะลุปอดของเขาเท่านั้น

“นายชื่ออะไร?” อู๋เป่ยมองชายคนนั้น เอ่ยถามขึ้นมาดื้อ ๆ เขาดูออกว่าร่างกายอีกฝ่ายถูกพลังลึกลับบางอย่างเสริมความสามารถขึ้น ทำให้เขาสนใจไม่น้อย

ชายคนนั้นตอบเสียงต่ำ “ผมชื่อหง”

“ต่อไปตามผมมาเถอะ ผมช่วยแก้ปัญหาของนายได้” อู๋เป่ยพูด

หงเงยหน้าขึ้นอย่างฉับพลัน ถามว่า “ท่านรู้?”

“แยกไม่ออกว่าที่เห็นเป็นความฝันหรือความจริง กลางดึกบ่อย ๆ จะลุกขึ้นมาฆ่าคน ใช่แบบนั้นไหม?” อู๋เป่ยถามต่อ

ทั้งร่างของหงสั่นสะท้าน เขาพยักหน้าสุดแรง “ใช่แล้ว มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมเกือบฆ่าคนในครอบครัวตัวเองตาย แล้วเพื่อนสนิทที่สุดของผม ก็ยังมาเสียชีวิตใต้คมมีดของผมเอง”

“เรื่องของนายไว้ค่อยว่ากันทีหลัง” อู๋เป่ยว่า

พูดจบ อู๋เป่ยก็หันไปมองหมาป่าขาว แล้วเอ่ยว่า “นี่หรือคือวิธีต้อนรับแขกของหมาป่าขาว?”

หมาป่าขาวขมวดคิ้วตึง ตลอดชีวิตเขาผ่านสมรภูมิเลือดมาไม่รู้เท่าไร พบเจอยอดฝีมืออันร้ายกาจมานับไม่ถ้วน แต่คนที่มองไม่ทะลุอย่างอู๋เป่ยแบบนี้ เป็นครั้งแรกที่เขาเจอ

“นายเป็นใครกันแน่?” หมาป่าขาวถาม เขายังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

อู๋เป่ยยิ้มบาง “ผมนี่ไง นายท่านของแก”

หมาป่าขาวเดือดดาลขึ้นมาทันที ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีถัดมา เขาก็ร่วงหล่นสู่ดินแดนแห่งภาพมายาโดยฉับพลัน จิตใจของเขาเข้มแข็งอย่างยิ่ง ถูกอู๋เป่ยกดข่มไว้ในโลกแห่งความฝันซวนเทียนนานร่วมเจ็ดร้อยกว่าปี ก็ยังไม่ยอมก้มหัวจำนน อู๋เป่ยจึงกดข่มต่อไปอีก จนพอครบหนึ่งพันสามร้อยปี ในที่สุดเจตจำนงของหมาป่าขาวก็แตกสลายลง ในภาพมายานั้น เขาคุกเข่าต่อหน้าอู๋เป่ย ร้องไห้โฮทั้งน้ำมูกน้ำตา

ชั่วพริบตาเดียว ภาพมายาก็หายวับ หมาป่าขาวมีน้ำตาเอ่อท้นในดวงตา ครั้นเงยหน้ามองอู๋เป่ยอีกครั้ง เขาก็ทรุดตัวลงคุกเข่า “ตุบ” ลงกับพื้น จากนั้นคลานเข้าไปหาอู๋เป่ย ก้มลงจูบหลังเท้าของเขา

“นายท่านผู้ยิ่งใหญ่ของข้า ข้าจะไม่มีวันหักหลังท่าน ต่อให้ฟ้าดินมลาย ข้าก็ยินดีเป็นทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของท่านชั่วนิรันดร์!”

การกดข่มขังยาวนานกว่าพันปี แม้แต่แท่งเหล็กยังฝนจนกลายเป็นเข็มได้ แล้วจิตใจของมนุษย์จะเหลืออะไรให้ทนทาน

อู๋เป่ยเอ่ยเรียบ ๆ ว่า “เข้าไปคุยกันข้างใน”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน