ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2666

หมาป่าขาวตื่นเต้นจนแทบกดอารมณ์ไม่อยู่ ถึงเขาเองก็มีการบำเพ็ญเพียรอยู่บ้าง แต่พรสวรรค์มีจำกัด จึงแทบไม่เคยก้าวหน้าเลย อีกทั้งเวลาเห็นคนในครอบครัวเกิด แก่ เจ็บ ตาย เขาก็ทำอะไรไม่ได้ คำพูดของอู๋เป่ยทำให้เขาฮึกเหิมขึ้นมาทันที เหมือนได้พลังเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเท่า

“นายท่านวางใจได้ ข้าจะต้องสืบให้เจอให้ได้ว่าศิลาคริสตัลเก็บไว้ที่ไหน!”

ยาอายุวัฒนะแห่งชีวิตที่อู๋เป่ยปรุงไว้ยังเหลืออยู่อีก เขาหยิบออกมาสองเม็ดส่งให้หมาป่าขาว พลางพูดว่า “นี่เป็นรางวัลของเจ้า” พอพูดจบก็หมุนตัวเดินจากไปเลย

ที่โรงแรมซึ่งอู๋เป่ยมาพักอยู่ ตอนนี้หานปิงเหยียนกำลังอยู่ในห้องนั่งเล่น ตรงข้ามเธอมีเฉินเม่าจงนั่งอยู่

ทุกวันนี้เฉินเม่าจงไม่เหลือคราบเด็กเนิร์ดอีกแล้ว ท่าทีเปลี่ยนไปเป็นคนสังคมจัด เจ้าเล่ห์เฉียบคม เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน เขาติดต่อหานปิงเหยียนมาบอกว่าตัวเองมาถึงเกาะดาวฟ้าแล้ว อยากนัดเจอเธอสักหน่อย

อู๋เป่ยไม่อยู่ หานปิงเหยียนจึงปฏิเสธไปอย่างสุภาพ แต่เฉินเม่าจงไม่รู้ไปใช้วิธีไหน สืบจนรู้ว่าเธอมาพักโรงแรมไหน แล้วถึงกับตามมานั่งดักรออยู่ในห้องโถงใหญ่

หานปิงเหยียนจนปัญญา ทำได้แค่ลงมาพบเขา

ช่วงนี้ที่เธอได้อยู่ใกล้ชิดกับอู๋เป่ย กิริยาท่าทางของหานปิงเหยียนเปลี่ยนไปมาก ยิ่งดูสูงศักดิ์และน่าเกรงขามขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งร่างกายของเธอยังอยู่ในช่วงพัฒนา ส่วนสัดยิ่งดูเป็นผู้หญิงเต็มตัว แค่เฉินเม่าจงมองเพียงแวบเดียว ก็รู้สึกว่าความอยากในใจพุ่งขึ้นจนแทบกดไม่อยู่

เขาสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วพูดว่า “ปิงเหยียน เธอรู้ไหมว่าตอนนี้ฉันทำอะไรอยู่”

หานปิงเหยียนรับคำในคอ “ไม่รู้นี่” แต่สายตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ เธอกำลังส่งข้อความหาอู๋เป่ย

เฉินเม่าจงยิ้มแล้วว่า “ตอนนี้ฉันช่วยบอสดูแลคนหลายร้อยชีวิต เงินที่ไหลเข้าออกจากมือฉันทุกวันสูงถึงหลายสิบล้านเหรียญอินทรี ปีหนึ่งก็เป็นหลักหมื่นล้านเหรียญอินทรี!”

“อ๋อ” หานปิงเหยียนไม่มีท่าทางแปลกใจเลยสักนิด

เฉินเม่าจงขมวดคิ้ว พูดว่า “ปิงเหยียน ลองคิดใหม่เถอะ ถ้าอยู่กับฉัน ฉันจะทำให้เธอมีความสุข! ไอ้อู๋เป่ยนั่นน่ะ มันไม่คู่ควรกับเธอเลยสักนิด!”

หานปิงเหยียนวางโทรศัพท์ลง แววตาเจือความเย้ยหยัน “แล้วนายรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่คู่ควรกับฉัน”

เฉินเม่าจงเอ่ยเสียงเรียบ “มันเรียนดี ก็จริง 考ได้เข้ามหาวิทยาลัยเสินจิงก็จริง แต่แล้วยังไงล่ะ? ถึงเรียนจบไปก็ยังต้องหางานทำอยู่ดี ไม่พูดไม่ได้เลยนะว่า ต่อให้มันจบสูง สุดท้ายก็อาจต้องไปเป็นลูกน้องพวกคนไร้การศึกษาอยู่ดี!”

หานปิงเหยียนอดถามเฉินเม่าจงไม่ได้ว่า “นายมาอยู่ที่ไห่โม่เกอนานแค่ไหนแล้ว”

เฉินเม่าจงตอบ “ก็ไม่นานเท่าไหร่ ยังไม่ถึงสามเดือนเลย”

หานปิงเหยียนส่งเสียง “อ๋อ” เบา ๆ “ดูท่าแล้วนายไม่รู้จักอู๋เป่ยเลยสักนิด”

เฉินเม่าจงหัวเราะเยาะ “มันมีอะไรให้น่ารู้จัก? ก็แค่นักศึกษาจน ๆ คนหนึ่งเท่านั้น!”

พูดจบ เขาหยิบการ์ดใบหนึ่งออกมาวางตรงหน้าหานปิงเหยียน เน้นทุกคำว่า “ปิงเหยียน ในนั้นมีเงินสิบล้านเหรียญอินทรี! อู๋เป่ยน่ะ เกิดมาสิบชาติยังหาไม่ได้เท่านี้เลย! ตกลงมาเป็นแฟนฉัน เงินก้อนนี้ทั้งก้อน ฉันให้เธอหมด!”

“เงินเยอะขนาดนี้” เสียงของอู๋เป่ยดังขึ้นจากด้านข้างในตอนนั้นเอง

หานปิงเหยียนหันขวับไป มองแล้วก็ยิ้ม “พี่เป่ย”

พอเห็นอู๋เป่ย เฉินเม่าจงก็รู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที แต่ก่อนเขาเองก็คิดจะจีบหานปิงเหยียน ถ้าไม่ติดว่าอู๋เป่ยโผล่มาก่อน ป่านนี้เขาคงสำเร็จไปนานแล้ว

เขารีบชักการ์ดกลับไป เก็บใส่ตัว แล้วมองอู๋เป่ยพูดว่า “อู๋เป่ย ฉันมาวันนี้จะมาคุยกับนายให้รู้เรื่อง ฉันจะพาปิงเหยียนไป”

อู๋เป่ยกระพริบตา “นายจะพาเธอไป?”

“ใช่!” เฉินเม่าจงโบกมือเรียกไปทางด้านหลัง ทันใดนั้นก็มีชายหกคนเดินล้อมเข้ามา แต่ละคนมีปืนเหน็บอยู่ที่เอว ดูยังไงก็ไม่ใช่พวกคนดี

อู๋เป่ยมองคนพวกนั้นแค่แวบเดียว ก็ทรุดตัวนั่งลงข้าง ๆ หานปิงเหยียน โอบไหล่หอม ๆ ของเธอไว้แล้วถามว่า “ปิงเหยียน ทำไมฉันรู้สึกว่าหมอนี่มันน่ารำคาญจัง”

หานปิงเหยียนเม้มปากยิ้ม “ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน”

เฉินเม่าจงโกรธจัด “อู๋เป่ย เชื่อไหมว่าฉันสั่งให้พวกมันฆ่านายได้ทันที? ที่ไห่โม่เกอน่ะ มีคนตายโหงวันละหลายพันหลายหมื่น ไม่มากไปกว่านายสักหน่อย!”

อู๋เป่ยมองเขาแล้วพูดว่า “เฉินเม่าจง ยังไงเราก็เป็นคนเรียนโรงเรียนเดียวกัน นายทำแบบนี้ไม่เกินไปหน่อยเหรอ”

เฉินเม่าจงหัวเราะเยาะ “เกินไป? ฉันรวยกว่านาย มีเส้นสายมากกว่านาย ฉันอยากทำอะไรกับนายก็ทำได้ทั้งนั้น นี่ไม่เรียกว่าเกินไป นี่เรียกว่าศักยภาพ!”

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ แล้วก็โบกมือไปทางประตู

ชั่วพริบตา ยาเดลี่ก็พาหงกับข้ารับใช้อีกสองคนเดินเข้ามาในโรงแรม ตอนเขากลับมา คนพวกนี้ก็ตามติดมาเพื่อคอยรับคำสั่งตลอดเวลา

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน