ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2667

อู๋เป่ยกับหานปิงเหยียนยังคงเที่ยวเล่นอยู่บนเกาะดาวฟ้าต่อไป ตอนค่ำถึงกลับมาโรงแรมเพื่อทานอาหาร

ราวห้าทุ่ม หานปิงเหยียนที่เล่นมาทั้งวันก็หลับไปแล้ว อู๋เป่ยดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้เธอเรียบร้อย แล้วจึงลุกออกจากห้อง เดินออกไปนอกโรงแรม

เวลานั้น ที่ลานจอดรถของโรงแรมมีรถปิกอัพคันหนึ่งจอดอยู่ ท้ายรถบรรทุกของบางอย่างเอาไว้ คลุมด้วยผ้ากันฝุ่นสีเทาผืนใหญ่

เฉินเม่าจงกับยาเดลี่ต่างก็อยู่ที่นั่น ใบหน้าเฉินเม่าจงซีดขาว เขาพูดว่า “ของ…ผมเอามาแล้ว”

อู๋เป่ยยกผ้าคลุมขึ้นดูแวบหนึ่ง ก็ใช่ของชิ้นเดิมนั่นเอง เขาฮึมในลำคอเบา ๆ เอ่ยอย่างเฉยเมยว่า “ต่อไปนายตามยาเดลี่ไปทำงาน”

ยาเดลี่ยิ้มเหยียดปาก “นายท่านวางใจได้ ผมจะ ‘สั่งสอน’ เขาให้ดีเอง!”

เฉินเม่าจงสะท้านไปทั้งตัว แต่ก็ยังรีบโขกหัวขอบคุณ ยังไงตราบใดไม่ถูกส่งไปโรงงาน แค่ตามยาเดลี่ไปทำงานก็ไม่ถือว่าเลวร้าย ยิ่งกว่านั้น ฐานะของยาเดลี่ก็สูงกว่าเฉินเม่าจงมากนัก

จากนั้น เฉินเม่าจงก็ถูกลูกน้องของยาเดลี่พาตัวไป

อู๋เป่ยนั่งรอต่อไป อีกไม่กี่นาทีต่อมา หมาป่าขาวก็ขับรถมาถึง

อู๋เป่ยมองเขา ถามว่า “สืบชัดหรือยัง?”

หมาป่าขาวพยักหน้า “นายท่าน ที่นั่นเป็นโกดังใหญ่แห่งหนึ่ง เป็นจุดรวบรวมสินค้าเดินเรือทั้งเมือง แต่ลูกพี่ลูกน้องผมก็ยังยืนยันไม่ได้ว่าจริง ๆ แล้วไปโกดังไหนกันแน่ เพราะพื้นที่มันใหญ่มาก แถมทุกครั้งที่ไปยังต้องถูกปิดตาไว้ พอลืมตาอีกที คนก็มาอยู่ในโกดังข้างในแล้ว”

อู๋เป่ยว่า “คืนนี้ไปโกังกับฉัน”

หมาป่าขาวตอบ “ครับ ที่นั่นบังเอิญมีจุดเก็บของของพวกเราอยู่หลายจุดพอดี”

พอซักถามตำแหน่งคร่าว ๆ ชัดเจนแล้ว อู๋เป่ยก็คว้าตัวหมาป่าขาวขึ้นมา ทั้งสองทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า ผ่านไปแค่ไม่กี่นาที ก็ปรากฏตัวเหนือศูนย์โลจิสติกส์ขนาดมหึมา แถวนั้นมีรถบรรทุกจำนวนมากวิ่งเข้าออกไม่ขาดสาย พร้อมทั้งมีเครนและประตูยกขนถ่ายสินค้าแบบทันสมัยเรียงราย

มองดูโกดังนับหลายหมื่นหลังที่เรียงตัวกันราวกับเขาวงกต หมาป่าขาวพูดว่า “นายท่าน หากจะสืบให้ชัดว่าคนนั้นเอาศิลาคริสตัลไปเก็บไว้ตรงไหน เกรงว่าต้องใช้เวลาไม่น้อย”

อู๋เป่ยถาม “คนที่ลูกพี่ลูกน้องนายพูดถึง สถานะในหมู่เทพเจ้าเขาสูงไหม? แล้วคริสตัลวิญญาณที่เขาแอบฮุบไว้นี่ คิดเป็นสัดส่วนสักเท่าไร?”

หมาป่าขาวตอบ “นายท่าน ไอ้ตาแก่เฒ่าคนนั้นว่ากันว่าอายุเกินสองร้อยปีไปแล้ว เขาเป็นหนึ่งในผู้รับผิดชอบดูแลเรื่องส่งคริสตัลขึ้นเบื้องบน คริสตัลที่เขาแอบยักยอกไว้ สัดส่วนต้องไม่น้อยแน่ ๆ ถ้าเล่นทำแบบนี้ต่อเนื่องมาร้อยปี ปริมาณคริสตัลที่กองอยู่คงมหาศาล!”

อู๋เป่ยถามต่อ “แล้วคนอื่น ๆ ล่ะ?”

หมาป่าขาวว่า “คนอื่นอยู่ที่ประเทศอินทรีขาวกันหมด สายข่าวของผมเอื้อมไปไม่ถึง”

อู๋เป่ยรู้ดีว่าอย่างไรก็ทำแบบกวาดเรียบทีเดียวไม่ได้ จึงปล่อยพลังจิตออกไปทันที กวาดค้นทั่วทั้งบริเวณ รอบแรกเขาพบว่าในโกดังทุกหลังล้วนเก็บแต่สินค้า ไม่เห็นเงาคริสตัลวิญญาณอะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

เขาพึมพำเบา ๆ ว่า “ของอย่างคริสตัลวิญญาณมีค่าขนาดนั้น แต่กลับเก็บไว้ในโกดังธรรมดา มันก็ชวนให้สงสัยอยู่บ้าง”

หมาป่าขาวยกมือเกาหัว รู้สึกว่าที่อู๋เป่ยพูดมีเหตุผล

ชั่วขณะถัดมา อู๋เป่ยเหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ พลังจิตจึงเริ่มกวาดค้นลงไปใต้ดิน และก็เป็นไปตามคาด คราวนี้เขาพบเป้าหมายอย่างรวดเร็ว ใต้พื้นที่ส่วนหนึ่งมีช่องว่างขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ การจัดวางด้านในแข็งแกร่งราวป้อมปราการวันสิ้นโลก

เขาพลันเอ่ยกับหมาป่าขาวว่า “รออยู่ตรงนี้” พอพูดจบ ร่างก็หายวับไป

เสี้ยววินาทีต่อมา อู๋เป่ยก็施展วิชาหลบหนี ปรากฏตัวลึกลงไปใต้ดิน ท่ามกลางชั้นดิน เขาชักดาบเจ็ดดาวหลงหยวนออกมาฟันเพียงครั้งเดียว ชั้นโลหะผสมที่แข็งแกร่งก็ถูกผ่าออก เขาเดินตรงเข้าไปทันที

ด้านในเป็นอุโมงค์ทรงกลม สูงราวสองเมตร ภายในอบอวลไปด้วยแก๊สพิษ หากเป็นคนธรรมดาเข้ามา แค่สูดเข้าไปครั้งเดียวก็ตายได้

โชคดีที่อู๋เป่ยไม่หวั่นเกรงสิ่งเหล่านี้ เขาเดินลึกเข้าไปข้างหน้าอีก ฟันดาบออกไปเปิดประตูชั้นที่สอง ประตูนี้ด้านหลังคือโกดังขนาดมหึมา โกดังถูกดัดแปลงให้กลายเป็นห้องนิรภัย ภายในเรียงกันแน่นไปด้วยตู้เซฟสารพัดขนาด และตู้เซฟทุกใบต้องใช้กุญแจเฉพาะจึงจะเปิดได้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน