ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 33

ชายคนนั้นกระแทกเข้าที่ก้อนหินอย่างแรง อู๋เป่ยใช้กําลังหักกระดูกเขาหลายชิ้น ข้อมือยังได้รับบาดเจ็บอีก ทำให้ประสิทธิภาพการต่อสู้ของเขาก็ลดลงอย่างรวดเร็ว

อู๋เป่ยไม่ให้อภัยเขา ใช้เท้าเหยียบไปที่หลังของเขา ใช้พลังชี่แท้* แทงทะลุกระดูก ชายคนนั้นร้อง "ย๊า" พ่นเลือดดําออกมาเต็มปาก แล้วก็สลบไป

อู๋เป่ยไม่วางใจ หยิบเข็มทองออกมากระโจนแทงเข้าไปในสมองของเขาแล้วหันหน้าไปมองซ่งหงปิน

ซ่งหงปินตัวสั่นไปหมด เขามองอู๋เป่ยด้วยความสยดสยองราวกับว่าเขาเห็นปีศาจ! เขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้ได้ยังไง?

หญิงชราก็ตกใจ สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก แต่ไม่นานก็กลับมาปกติ เธอโหยหวน "ไอ้หมาน้อย แม้ว่าคุณจะต่อสู้เก่ง แต่คุณยังมีครอบครัวและเพื่อนฝูง คุณเชื่อไหมว่าแค่ฉันโทรศัพท์กริ่งเดียว ฉันก็สามารถทําให้ครอบครัวของคุณตายอย่างน่าเศร้าบนท้องถนนได้? ฉันสืบมาหมดแล้ว คุณมีแม่ น้องสาว ตาและยาย..."

ก่อนที่คําว่า "คุณยาย" จะพูดจบลง จู่ๆ หญิงชราก็เบิกตากว้าง ที่มุมปากของเธอก็น้ําลายไหลออกมา กรอกลูกตามองขึ้นข้างบน เผยให้เห็นตาขาวของเธอ จากนั้นเธอก็หัวเราะคิกคัก

อู๋เป่ยโกรธมาก หญิงชราคนนี้มักจเเอาเรื่องครอบครัวเขามาขู่ ควรตายจริงๆ! แต่ ครอบครัวซ่งไม่มีอะไรดีสักอย่าง ตายไปก็ไร้ประโยชน์ เขาจึงใช้วิธีการแทงเข็มทําให้หญิงชราคนนี้ปัญญาอ่อน!

แม่ เป็นอะไรไป แม่?" ซ่งหงปินคว้าจับไปที่หญิงชรา เขาทั้งตกใจทั้งโกรธ

ทันใดนั้นเขาก็รีบไปหาอู๋เป่ย: "ผมต่อสู้กับคุณจนถึงที่สุดแล้ว!"

อู๋เป่ยเตะเขาลงกับพื้นและพูดเบาๆ ว่า "คุณมันก็แค่คนใกล้จะตาย ผมขี้เกียจเกินกว่าจะฆ่าคุณ ลูกชายคุณฆ่าพ่อผม เพราะฉะนั้นพ่อก็ต้องชดใช้ให้ลูก

พอพูดจบ เขาก็แทงซ่งหงปินด้วยเข็มสองสามเข็มเข้าไปที่หัวราวกับสายฟ้าฟาด ตาของเขาก็เขทันที และร่างกายของเขาก็เป็นอัมพาต เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ ดังนั้นเขาจึงทําได้เพียงมองอู๋เป่ยด้วยความสยดสยอง

อู๋เป่ยแยแสเขา แล้วมาหาชายคนนั้นที่ภูเขาปลอม เตะเขาและทันใดนั้นชายคนนั้นก็ตื่นขึ้นทันที

เมื่อเห็นอู๋เป่ย เขาก็พูดเบาๆ ว่า "เป็นเพราะผมประมาทเองแหละ ถ้าคุณอยากจะฆ่าก็ฆ่าผมซะ" เขาประชด

อู๋เป่ยจ้องมาที่เขาและถามว่า "คุณคือคนที่ตระกูลกงส่งมาหรือเปล่า"

ชายคนนั้นพูดว่า "ใช่ ครอบครัวกงเสนอราคาให้สูง แล้วผมก็คิดว่ามันเป็นงานง่ายๆ ที่ไหนได้ผมจะตายไหมก็ไม่รู้..

อู๋เป่ย: "ผมจะไม่ปล่อยให้คุณตายหรอก แต่ช่วยไปบอกครอบครัวกงทีว่าอย่ายั่วโมโหผม ไม่งั้นผมจะไปหาเขาเอง!"

หญิงชราคนนี้ก็แค่เด็กผู้หญิงที่แต่งงานกับตระกูลกง ถ้าพวกเขาฉลาดพอ ก็คงจะไม่ยุ่งเรื่องนี้อีก แล้วถ้าพวกเขายังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี อู๋เป่ยคนนี้ก็ไม่รังเกียจที่จะไปหาเขาถึงที่ติเตือนตระกูลกงสักหน่อย

ชายคนนั้นประหลาดใจ เขามองไปที่อู๋เปียแล้วพูดว่า "คุณจะปล่อยผมไปจริงๆ ใช่ไหม"

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าคุณไม่อยากไป จะให้ผมฆ่าก็ได้นะ"

ชายคนนั้นรีบพูดว่า "ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น ที่คุณขอให้ผมไปบอกตระกูลกง อยากจะมีความขัดแย้งกับตระกูลกงหรือไง แต่ผมจะบอกอะไรไว้ให้ ตระกูลกงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว: "คุณแน่ใจหรือ"

ชายคนนั้นพยักหน้า: "รากเหง้าของตระกูลกงอยู่ในตัวจังหวัด แต่ก็มีการวางหมากป้องกันอยู่รอบๆ ด้วย เช่น ตระกูลซ่งก็เป็นหมากสำคัญของตระกูลกง ซึ่งตอนนี้คุณกําจัดหมากรุกชิ้นนี้แล้ว ตระกูลกงอยู่เฉยไม่ได้แน่นอน

อู๋เป่ยถอนหายใจ อะไรจะเกิดก็เกิด เขาถามว่า "คุณคิดว่าตระกูลกงจะทําอะไรกับผม"

ผู้ชาย: "วงการมาเฟีย ปรมาจารย์อย่างคุณ โดยปกติแล้วตระกูลกงจะส่งคนที่แข็งแกร่งกว่ามาแน่นอน

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ: "งั้นมาเลย!"

ผู้ชาย: "ผมชื่อหวงจื่อเฉียง วันนี้คุณไม่ฆ่าผม ถ้าวันข้างหน้าคุณมีอะไรให้ผมรับใช้ ก็บอกนะ"

อู๋เป่ยใจเต้น ชายคนนี้มีท่าทีขุ่นเคืองอย่างเห็นได้ชัด เขาพูด "เทคนิคการใช้มือของผมสุดยอดมาก ผมเกรงว่าข้อมือของคุณจะใช้งานไม่ได้ และผมยังแทงเข็มใส่คุณ ถ้าคุณดึงมันออกมาไม่ได้คุณก็จะเป็นอัมพาต..

หวงจื่อเฉียงยิ้มอย่างขมขื่น: "มีชีวิตอยู่ก็ถือว่าบุญแล้ว ผมจะกลับไปที่บ้านในป่า หวังว่าจะได้เห็นลูกชายของผมเติบโต"

"คุณมีลูกชายแล้วเหรอ" อู๋เป่ยถาม

หวงจื่อเฉียง: "เจ็ดขวบแล้ว อันที่จริงผมวางมือไปนาน ถ้าราคาที่ตระกูลกงเสนอให้ไม่สูงพอ ผมคงไม่ลงจากภูเขา

อู๋ตงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ป่ะไปเรียกผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณ มากับผม" ด้วยเหตุนี้เขาจึงถอดเข็มที่คิ้วของชายอีกคนออกมาและปลุกเขาให้ตื่น

ชายหนุ่มรู้สึกตัว เขาก็ยืนเงียบๆ อยู่ข้างหลังหวงจื่อเฉียงโดยไม่พูดไม่จาสักคํา

หวงจื่อเฉียงไม่ได้ถามว่าเป็นเพราะอะไร แล้วก็เดินตามอู๋เป่ยลงจากภูเขา

อู๋เป่ยไม่พาเขาสองคนกลับมาที่บ้านตัวเองแน่นอน ก็เลยให้พักที่โรงแรมแถวนั้น หลังจากนั้นเขาแวะไปซื้อสมุนไพร พอกลับมาหวงจื่อเฉียงก็เจ็บปวดและเหงื่อออกเยอะมาก

ข้อมือของเขาที่หักต่อไม่ได้ ร่างกายของก็เจ็บปวดยิ่งกว่าเดิม แค่จะขยับตัวก็ยากแล้ว ในตอนนั้นเขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าอู๋เป่ยไม่ได้โกหกเขา และยังเก็บคําพูดของเขาไว้มากมาย

เมื่อมองไปที่สีหน้าที่เจ็บปวดของเขา อู๋เป่ยพูดว่า "หวงจื่อเฉียง ตอนนี้คุณมีสองทางเลือก คือหนึ่งออกไปทันทีและใช้ชีวิตที่เหลือด้วยความเจ็บปวด

หวงจื่อเฉียงยิ้มอย่างขมขื่น: "ฉันขอฟังข้อที่สองได้ไหม"

อู๋เป่ยพูดว่า "ผมจะฝังเข็มไว้ให้คุณสองสามเข็ม เข็มเหล่านี้ปกติแล้วจะไม่ส่งผลต่อการฝึกฝนและชีวิตของคุณ แต่คุณต้องเปลี่ยนเดือนละครั้ง ไม่งั้น คุณเส้นลมปราณของคุณจะประทุและตายในที่สุด

ใจของหวงจื่อเฉียงเต้นแรง: "แต่ตราบใดที่ผมยังซื่อสัตย์ ผมก็จะปลอดภัย ใช่ไหม

อู๋เป่ย: "แน่นอน ตอนนี้ผมยังไม่รู้จักคุณ ถ้าวันหนึ่งผมคิดว่าคุณน่าเชื่อถือ เข็มนี้ไม่จําเป็นเลย

หวงจื่อเฉียงพยักหน้า: "โอเค! ผมยอมรับมัน!"

จากนั้นอู๋เป่ยก็เริ่มเชื่อมกระดูกของเขา ดึงเข็มออกมาและใส่ยาให้เขา หนึ่งชั่วโมงต่อมา อาการบาดเจ็บของหวงจื่อเฉียงก็หายเป็นปกติ ร่างกายของเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีก และกระดูกข้อมือของเขาก็เชื่อมด้วย