ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 426

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเจียงเฟิงเซียนให้เขามาที่นี่ เขาก็คงไม่ได้พบกับ “คุณชายหลี่” แล้ว ดังนั้นเขาจึงรู้สึกขอบคุณเจียงเฟิงเซียนเป็นอย่างมาก

เจียงเฟิงเซียนกระแอมเบาๆ และพูดว่า “ฉันแค่คิดไม่ถึงเท่านั้นเอง ว่าคุณชายหลี่จะปกป้องอาคารถัง เรื่องนี้มันกะทันหันมาก จนทำให้เขารับมือไม่ทันเลยทีเดียว!”

อวี่ฮว่าหลงพูดปลอบเขาอย่างยิ้มๆ ว่า “พี่เจียง หากอาคารถังลงหลักปักฐานอยู่ในเทียนจิงมันจะทำให้ทั้งพี่และผมต้องสูญเสียผลประโยชน์ แต่โชคดีแค่ไหนที่พวกเราได้รู้จักกับคุณชายหลี่? ตราบใดที่พวกเราตกลงกับคุณชายหลี่ได้ อนาคตของตี้เซียนก็มีหวังแล้ว!หากตี้เซียนประสบความสำเร็จ ผลประโยชน์ของเทียนจิงจะไปไหนเสียเล่า?”

เจียงเฟิงเซียนพยักหน้า “คำพูดของนายก็มีเหตุผล! แต่ฉันกับนายได้จัดการกับอาคารถังไปแล้ว หากจะให้ประนีประนอมมันคงไม่ใช่เรื่องง่ายแล้วมั้ง?”

อวี่ฮว่าหลงพูดอย่างเรียบเฉยว่า “พี่วางใจเถอะ อาคารถังอยากจะประนีประนอมจะแย่ ยังไงซะเขาก็ไม่มีทางที่จะขัดแย้งกับพวกเรา”

ทั้งคู่พูดคุยกันต่ออีกสักพัก จากนั้นอวี่ฮว่าหลงก็ลุกขึ้นและกล่าวคำอำลา เขาจะต้องกลับบ้านเพื่อไปดูว่าประสิทธิภาพของยาเทพอี่มู่นั้นเป็นอย่างไรบ้าง

พอส่งอวี่ฮว่าหลงกลับแล้ว เจียงเฟิงเซียนก็รีบไปพบอู๋เป่ยทันทีด้วยสีหน้าประจบประแจง และพูดว่า “คุณชายครับ ผมจะสำเร็จเป็นตี้เซียนได้หรือไม่?”

เดิมที เมื่อเจียงเฟิงเซียนเห็นว่าอู๋เป่ยได้มอบยาอายุวัฒนะให้กับอวี่ฮว่าหลงไปแล้ว ในใจก็รู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก พลังยุทธ์ของเขากับอวี่ฮว่าหลงสูสีกัน อวี่ฮว่าหลงอยากจะโจมตีผู้ฝึกตนขั้นเทพ และแน่นอนว่าเขาเองก็อยากโจมตีดินแดนตี้เซียนด้วย!

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยว่า “แกทำงานให้ดีเถอะ ฉันรับรองว่าจะเลื่อนขั้นให้แกเป็นตี้เซียน ส่วนอวี่ฮว่าหลงนั้น เขาเป็นเพียงแค่หมากตัวหนึ่งของฉันเท่านั้นเอง”

เจียงเฟิงเซียนรู้สึกดีใจมาก จึงกล่าวออกไปว่า “ขอบคุณครับคุณชาย! ผมจะซื่อสัตย์จงรักภักดี และจะช่วยคุณชายแบ่งเบาภาระได้อย่างแน่นอนครับ!”

อู๋เป่ยมอบใบสั่งยาฉบับหนึ่งให้กับเจียงเฟิงเซียน และพูดว่า “แกจำไว้ว่า หากหาตัวยาตามใบสั่งยานี้มาได้ ฉันจะตกรางวัลให้เป็นอย่างงาม”

เจียงเฟิงเซียนใช้สองมือรีบรับใบสั่งยานั้นมา “ขอครับ”

หลังกลับออกจากบ้านของเจียงเฟิงเซียนแล้ว อู๋เป่ยก็กลับไปยังอาคารถังอย่างเงียบๆ ในเวลานั้นท้องฟ้ามืดครึ้มลงแล้ว เขาจึงไปหาถังปิงอวิ๋นก่อน

เมื่อเปิดประตูออก เขาได้ยินเสียงของชายแปลกหน้าคนหนึ่ง “ถังปิงอวิ๋น เธออย่าทำตัวไร้ยางอายหน่อยเลย!”

ตอนนี้ มีคนแปลกหน้าทั้งหมดห้าคนนั่งอยู่ในห้องรับแขก หนึ่งในชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังพูดคุยกับถังปิงอวิ๋น ด้วยน้ำเสียงกระโชกและค่อนข้างหยาบคายอย่างไร้ความเกรงใจ

สีหน้าของถังปิงอวิ๋นโกรธจัด “ถังหลิง แกอย่ารังแกคนอื่นจนเกินไปหน่อยเลย! คุณปู่เป็นคนให้ฉันดูแลอาคารถังเอง จิงอวี้ถังของแก แส่เข้ามาวุ่นวายมากเกินไปแล้ว! ”

ชายที่ชื่อถังหลิงผู้นั้น หัวเราะ "ฮ่าฮ่า"  “ถังปิงอวิ๋น จิงอวี้ถังดูแลอุตสาหกรรมของตระกูลถังโดยเฉพาะ ถ้างั้นอาคารถังแห่งนี้มันก็เป็นอุตสาหกรรมของตระกูลถังด้วยไม่ใช่หรือ? ถ้าเป็นเช่นนั้น ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะดูแลเหมือนกัน!”

ถังปิงอวิ๋นหัวเราะเยาะเย้ย “ถังหลิง แกมันอวดดีเกินไปแล้ว! แกคิดว่า ตระกูลถังไม่มีใครจัดการแกได้แล้วหรือไง?”

ถังหลิงหัวเราะ “ฮ่าฮ่า” และพูดว่า “พูดน้อยไปก็ไม่มีประโยชน์สิ ยังไงซะวันนี้ฉันต้องได้รับช่วงดูแลอาคารถังต่อให้ได้”

เวลานี้ มีคนสองคนสังเกตเห็นว่าอู๋เป่ยมาถึง พวกเขาจึงมองไปยังหน้าประตู

“ปิงอวิ๋น เกิดเรื่องอะไรขึ้น?” เขารีบสาวเท้าเดินเข้ามา และไปยืนข้างข้างถังปิงอวิ๋น

ถังปิงอวิ๋นตอบกลับไปว่า “เขาคือถังหลิง ครั้งที่แล้วเขามาแย่งเครือข่ายพนันบอลของอาคารถังไป ตอนนี้ยังจะมาแย่งอำนาจในการดูแลอาคารถังไปอีกด้วย!”

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยไปว่า “เรื่องนี้ง่ายนิดเดียว แจ้งคุณปู่เธอไปก็พอ”

ถังปิงอวิ๋นค่อยๆ ถอนหายใจและพูดว่า “คุณปู่ไปถือศีลกะทันหัน ตอนนี้ฉันติดต่อเขาไม่ได้เลย”

“แกเป็นใครหน่ะ?” ถังหลิงผู้นั้นจ้องมองและใช้น้ำเสียงแข็งกร้าวในการถามอู๋เป่ย แต่อู๋เป่ยกลับไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด

อู๋เป่ยตอบอย่างเรียบเฉยว่า “ผมชื่ออู๋เป่ย เป็นคู่หมั้นของปิงอวิ๋น”

ถังหลิงหัวเราะ “เหอะเหอะ” “ที่แท้แกนี่เอง อู๋เป่ย! แกมาก็ดีแล้ว ได้ยินมาว่าแกถือหุ้นของอาคารถังอยู่สามสิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้ฉันขอแจ้งให้แกทราบอย่างเป็นทางการว่า แกไม่มีสิทธิ์ในหุ้นสามสิบเปอร์เซ็นต์นั้นอีกต่อไป อาคารถังทั้งหมดตกอยู่ภายใต้การบริหารจัดการของจิงอวี้ถังของพวกเราแล้ว!”

เมื่อพูดเช่นนี้ สีหน้าของอู๋เป่ยเริ่มเคร่งขรึมขึ้น เขาทุ่มเทแรงกายแรงใจอย่างมากเพื่อแก้ไขปัญหาของอาคารถัง พอทุกอย่างฟื้นกลับคืนมา จะให้คนอื่นจะมาชุ่มมือเปิบไปอย่างนั้นหรือ!แบบนี้มันรังแกกันมากเกินไปแล้วจริงๆ!