ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 437

หลิวเฉวียนกงไม่เห็นอู๋เป่ยอยู่ในสายตา แต่เขาก็ไม่ใช่คนโง่เช่นกัน อู๋เป่ยปรากฏตัวอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง อ้าปากก็ให้เขาคืนเงิน ภายในใจของเขามีการคาดเดาเล็กน้อย สิ่งที่เรียกว่าไม่รู้ตัวตนอาจสรุปได้ว่าเป็นคนร้ายกาจ ไม่ใช่ว่าเด็กคนนี้เป็นผู้สูงส่งนะ

เมื่อเห็นเขาไม่ตอบกลับทันที อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา : “ทำไม กลัวเหรอ กลัวก็เอาเงินหนึ่งแสนคืนฉัน ฉันเอาเงินแล้วจากไปทันที ไม่หาเรื่องแก”

“ไอ่เวร! แกแม่งเป็นใครวะ กล้ามาทำตัวทำตัวดุร้ายที่นี่!” คนตาเหล่โกรธอย่างมาก พูดกับครูฝึกมวยคนหนึ่ง : “อาจารย์หม่า คุณไปสั่งสอนเด็กคนนี้สักหน่อย ให้พวกเราได้เปิดหูเปิดตาด้วย”

ครูฝึกหม่าคนนี้มาจากเมืองอื่น เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ที่วัดดาจาน ฝีมือถือว่าไม่เลว ชายฉกรรจ์ทั้งเจ็ดก็เข้าใกล้ไม่ได้ ทันทีที่อู๋เป่ยมา เขาก็ทำการตรวจสอบ มองไม่ออกว่าเขาต่อสู้เป็น

ในเวลานี้ถูกคนกระตุ้น เขายืนออกมาทันที พูดอย่างไม่แยแส : “ไอ้น้อง แกรีบขอโทษเถ้าแก่หลิวเดี๋ยวนี้ อย่าหาเรื่องใส่ตัว!”

อู๋เป่ยยิ้มเห็นฟัน : “ขอโทษ? เขาโกงเงินของฉัน ฉันมาขอเงิน มีอะไรไม่ถูกต้อง”

สีหน้าของครูฝึกหม่าจมลง : “ไอ้หนุ่ม ในเมื่อไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง อย่างนั้นก็อย่าโทษฉันลงมือสั่งสอนแกแล้วกัน!”

เมื่อเห็นว่าครูฝึกหม่าจะลงมือ หลิวเฉวียนกงพูดด้วยรอยยิ้ม : “น้องชาย ถ้าหากแกสามารถเอาชนะครูฝึกมวยสามคนนี้ได้ ฉันจะให้ทรายแม่น้ำทั้งหมดนี้กับแก แต่ถ้าหากแกแพ้ ทิ้งรถไว้ แกต้องคลานกลับไป!”

อู๋เป่ยหัวเราะ : “ได้! แกให้พวกเขาเข้ามาพร้อมกันเลย จะได้ไม่เสียเวลา”

ครูฝึกมวยสามคนมองหน้ากัน พวกเขาทั้งหมดแสดงการดูถูกออกมา หลิวเฉวียนกงหัวเราะฮ่าฮ่า ยิ่งไม่คิดว่าคนๆนี้เป็นคนร้ายกาจอะไร พูด : “ได้! อาจารย์ทั้งสามท่าน พวกคุณไม่ต้องเกรงใจกับเด็กคนนี้ สั่งสอนเขาเต็มที่เลย!”

หลิวเฉวียนกงออกคำสั่ง ครูฝึกมวยทั้งสามคนล้อมอู๋เป่ยทันที พวกเขาเพิ่งยืนนิ่ง อู๋เป่ยกระทืบเท้าหนึ่งที จู่ๆทั้งสามคนก็รู้สึกโลกกำลังหมุน ตุ้มตุ้มตุ้ม ล้มลงทีละคน

และในสายตาของคนรอบข้าง อู๋เป่ยไม่มีการเคลื่อนไหวเลยด้วยซ้ำ เพียงแค่กระทืบเท้าหนึ่งที ครูฝึกมวยสามคนก็นอนอยู่บนพื้นแล้ว

หลิวเฉวียนกงทั้งตะลึงและโกรธ พูด : “อาจารย์หม่า อาจารย์โหว พวกคุณเป็นอะไร”

ครูฝึกมวยทั้งสามคนตกใจอย่างมาก ไม่ว่ายังไงพวกเขาก็เคยฝึกมาก่อน รู้ทันทีว่าคนตรงหน้าไม่อาจหยั่งรู้ได้!

“เถ้าแก่หลิว พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ คุณชายท่านนี้ คุณยั่วยุไม่ได้!” ครูฝึกหม่าคนนั้นพูด นั่งอยู่บนพื้นไม่กล้าลุกขึ้น

หลิวเฉวียนกงตะลึง เขาจ้องอู๋เป่ย ถามเสียงลึก : “ตกลงแกเป็นใคร”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “ฉันเคยพูดแล้ว ฉันมาทวงหนี้ แกโกงเงินบ้านฉันไปหนึ่งแสน”

หลิวเฉวียนกงหรี่ตาลง ส่งสายตาให้กับคนด้านข้างหนึ่งที ชายคนนั้นถอยออกไปช้าๆ หลังจากนั้นวิ่งเข้าไปในบ้าน

ดูเหมือนว่าหลิวเฉวียนกงมีความมั่นใจอีกครั้ง เขาหัวเราะฮ่าฮ่า : “ไอ้หนุ่ม มองออกได้ แกมีความสามารถนิดหน่อย แต่บางครั้ง ต่อให้ต่อสู้เก่งแค่ไหน ก็ต่อสู้กับกระสุนไม่ได้!”

สิ้นสุดเสียง ชายคนนั้นพุ่งออกมา ในมือถือปืนลูกซองสองลำกล้อง กระสุนเป็นปืนลูกซองขนาด 14 มม ทรงพลังอย่างมาก จนสามารถเป่าคนเป็นเศษผงได้ในระยะใกล้ได้!

กระบอกปืนชี้ไปที่อู๋เป่ย มีแต่ความว่างเปล่า เขาหายไปเหมือนผี!

น้อยกว่าหนึ่งในสิบของวินาที เขาปรากฏตัวอยู่ข้างหลังชายคนนั้น ต่อยเขาล้มด้วยหมัดเดียว และปืนลูกซองก็ตกอยู่ในมือเขาเช่นกัน

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “การครอบครองปืนอย่างผิดกฎหมาย ต้องถูกลงโทษ”

พูดจบ เขาออกแรงเพียงเล็กน้อย กระบอกปืนก็บิดเป็นลูกบอลเศษเหล็ก โยนไปที่พื้น

หลิวเฉวียนกงกลืนน้ำลาย เขาเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มทันที พูด : “เพื่อนฝีมือดีมาก! นายสร้างบ้านก่อนหน้านี้ เป็นความผิดของฉันเอง ไม่ควรเก็บค่าใช้จ่ายมากเกินไป เอาแบบนี้! เงินหนึ่งแสนฉันจะคืนให้เป็นสองเท่า!”

อู๋เป่ยโบกมือ : “นี่ไม่ใช่เรื่องของหนึ่งแสน”

หลังจากนั้นชี้ไปทางลานทราย พูด : “พวกเราเดิมพันกัน ฉันชนะครูฝึกมวยสามคน ทรายแม่น้ำเหล่านี้ก็เป็นของฉัน แกคงไม่ลืมใช่ไหม”

หลิวเฉวียนกงทั้งตะลึงและโกรธ พูด : “เพื่อน นายรู้ไหมว่าราคาของทรายแม่น้ำเหล่านี้เท่าไหร่”