ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 513

เข็มเหล็กกล้าพวกนี้แหลมคมมาก ยาวยี่สิบกว่าเซนติเมตร ระยะห่างระหว่างเข็มนั้นห่างกันเพียงแค่สองข้อนิ้ว หนาแน่นอย่างมาก ถ้ามีคนคุกเข่าบนนี้ล่ะก็ คงจะพิการอย่างแน่นอน!

ถังปิงอวิ๋นโมโห：“ท่านอาวุโส นี่เป็นพิธีการเข้าสำนัก ไม่ใช่การใช้เครื่องมือลงโทษทรมาน นี่ท่านจะทำอะไร?”

ถังเทียนซิงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ปิงอวิ๋น เธอยังเด็ก ไม่เข้าใจประวัติของถังเหมินหรอก”

สีหน้าของถังเทียนเจวี๋ยไร้ความรู้สึก：“ในตอนแรกที่ก่อตั้งถังเหมิน เวลาไหว้ฟ้าจะต้องคุกเข่าบนแผ่นเข็มนี้ก็จริง แต่เพราะมันทารุณอย่างมาก เลยใช้วิธีนี้น้อยลงเรื่อยๆ”

ถังเทียนซิง：“สมกับเป็นหัวหน้าสำนัก ยังทราบกฎเก่าแก่พวกนี้อีกด้วย!”

เวลานี้ถังปิงอวิ๋นไม่สามารถโต้แย้งได้ เพราะเธอรู้ดีว่า“กฎเก่าแก่”ที่ว่านี้จะมีก็ได้ไม่มีก็ได้ แต่ถ้าจริงจังขึ้นมาล่ะก็ แม้แต่ถังเทียนเจวี๋ยที่เป็นหัวหน้าสำนักก็พูดอะไรมากไม่ได้

อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ในเมื่อเป็นกฎ เช่นนั้นก็ทำตามกฎ!”

เขามาตรงหน้าแผ่นเข็ม ตรงเข้าไปคุกเข่า แต่ทว่า ฉากที่ถูกเข็มเหล็กกล้าแทงทะลุผิวหนังจนเลือดไหลลงมาไม่ได้เกิดขึ้นแต่อย่างใด เข่าของอู๋เป่ยกดอยู่ด้านบนเข็มเหล็กกล้า เข็มที่แหลมคมนั้นกลับแทงผิวหนังเขาไม่ทะลุ!

ถังเทียนซิงหรี่ตามอง แล้วพูดออกมา：“นายมีวิชาหมัดเหิงเลี่ยน?”

ผิวหนังที่ไม่มีอะไรทำลายได้อย่างแรกคือผิวหนังของร่างกายที่แข็งแรงดุจเหล็ก อย่างที่สองคือฝึกพลังเทพผี ดูแล้วเขาไม่ได้สนเข็มเหล็กกล้าเลยสักนิด

อู๋เป่ยทำตามขั้นตอนในการไหว้ฟ้า หลังจากนั้นก็ค่อยๆลุกขึ้น

สีหน้าของผู้คนรอบข้างเต็มไปด้วยความแปลกใจ เพราะต่อให้เป็นถังเสวียนก็คงทำไม่ได้เช่นนี้!

ถังเทียนซิงเปลี่ยนสีหน้ากลับไปไร้ความรู้สึกอีกครั้ง แล้วพูด：“ไหว้บรรพบุรุษ!”

ไหว้บรรพบุรุษที่ว่านี้ ก็คือไหว้สามครั้งให้กับป้ายบรรพบุรุษ เพื่อถวายความเคารพให้กับถังเหมินแต่ละยุคในอดีต

การไหว้บรรพบุรุษนี้ไม่ได้มีอะไรยาก ไม่นานก็เสร็จสิ้น หลังจากนั้น ถังเทียนซิงก็มาตรงหน้าอู๋เป่ย แล้วพูด：“สาบานตน”

เขาหยิบระฆังเหล็กออกมา แล้วส่ายไปมาเบาๆ หลังจากนั้นก็ร่ายคาถา หนังตาของอู๋เป่ยค่อยๆปิดลง สายตาไร้ความรู้สึกและจิตวิญญาณขึ้นมา

สายตาถังเทียนซิงเปล่งประกาย แล้วถาม：“อู๋เป่ย ฉันถาม นายตอบ ได้หรือไม่?”

“ครับ” อู๋เป่ยตอบ จังหวะการพูดของเขามั่นคง ฟังแล้วแข็งทื่อ

ถังเทียนซิง：“ฉันถามนาย อู๋เป่ย นายอยากจะเข้าถังเหมินด้วยใจจริงหรือไม่?”

“อยากเข้าด้วยใจจริงครับ” เขาตอบ

“วิชาแพทย์และวิชายุทธ์ของนาย มาจากใคร?”

ได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ถังเทียนเจวี๋ยก็โมโหขึ้นมาทันที：“หยุดนะ! ถังเทียนซิง คำถามที่นายถามไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับพิธีการเข้าสำนัก!”

ถังเทียนซิงพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ถามให้เยอะหน่อย ก็ไม่ได้มีผลเสียอะไรหรอก”

อู๋เป่ยตอบ：“วิชาถ่ายทอดของฉัน มาจากท่านตงฟ๋อ”

ถังเทียนซิงค่อนข้างผิดหวัง แต่เพราะถังเทียนเจวี๋ยที่อยู่ข้างๆ เขาเลยไม่กล้าถามไปมากกว่านี้ เลยพูด：“เช่นนั้น นายจะยอมถวายชีวิตของตนเองเพื่อประโยชน์ของถังเหมินหรือไม่?”

อู๋เป่ย：“ฉันยอม”

สีหน้าของทุกคนแปลกใจ คนที่พึ่งจะเข้าร่วมถังเหมิน จะซื่อสัตย์ต่อถังเหมินได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ?

ถังเทียนซิงขมวดคิ้ว เขาต้องการจะถามอีก แต่ถังเทียนเจวี๋ยดันพูดขึ้นมาอย่างเยือกเย็น：“ถังเทียนซิง! หยุดเพียงเท่านี้แหละ ถ้านายยังถามมากไปกว่านี้ ฉันจะสะกดจิตนายตอนนี้ซะ หลังจากนั้นก็ถามนายด้วยคำถามเดียวกันอีกครั้ง!”

สีหน้าของถังเทียนซิงเปลี่ยนไป ยังไงซะถังเทียนเจวี๋ยก็เป็นหัวหน้าสำนัก เขาอยากจะทำอะไร คนอื่นก็คงขวางเขาไม่ได้ ที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ พลังยุทธ์ของเขาไม่แข็งแกร่งเท่าถังเทียนเจวี๋ย

เขาก็เลยสบถเหอะออกมา：“ช่างเถอะ เสร็จสิ้นพิธีการเข้าสำนัก!”

อู๋เป่ยลุกขึ้นยืน แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“เช่นนี้ก็หมายความว่า ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ฉันก็คือประธานผู้พิทักษ์ของเทียนซาแล้ว?”

ถังปิงอวิ๋นยิ้มแล้วพูด：“นายไม่ใช่แค่ประธานผู้พิทักษ์ แถมยังเป็นถังซว่ายหนึ่งดาวอีกด้วย!”