ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 551

เมื่อเขามาถึงที่ที่ปลอดคนอู๋เป่ยกระซิบ "หรูเสวี่ยคนพวกนี้แปลกมาก ไหนจะศิษย์พี่ของเธออีก เขาอยู่จังหวัด G ไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงมาที่จังหวัด K เพื่อจัดงานรวมตัวล่ะ?"

เถาหรูเสวี่ยคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ฉันก็แปลกใจเหมือนกัน พูดตามหลักเหตุผลแล้ว เขาควรจะจัดงานรวมตัวในจังหวัด G หรือไม่ก็ชายแดนใต้ มันไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ กับการที่เขามาจัดงานในจังหวัด K"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "มีความเป็นไปได้แค่อย่างเดียวเท่านั้น งานนี้จัดเพราะเธอ เพราะเธออยู่ที่จังหวัด K อีกทั้งงานก็อยู่ในจังหวัด K ด้วย"

เถาหรูเสวี่ยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง "เป้าหมายคือฉันหรอ?"

อู๋เป่ย "เป็นไปได้ 90% เพราะงั้นเราต้องระวัง"

เขาค่อนข้างเข้าใจถึงความอันตรายในโลกยุทธภพ ใจของคนก็เหมือนบ่อน้ำดังนั้นจึงควรระวังไว้ดีกว่า

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เถาหรูเสวี่ยก็อดไม่ได้ที่จะกังวลและพูดว่า "อู๋เป่ย คุณคิดว่าหมาตูต้องการจะทำอะไร"

“บางทีเขาอาจจะชอบคุณ” อู๋เป่ยกล่าว

เถาหรูเสวี่ยส่ายหัว "ฉันรู้จักหมาตูดี เขาไม่ชอบผู้หญิง"

อู๋เป่ยตะลึง ไม่ชอบผู้หญิงเหรอ?

เถาหรูเสวี่ย "ช่างเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว แค่ตามน้ำไปละกัน"

ไม่นานหลังจากที่พวกเขาออกมา พวกเขาก็ได้ยินซ่งอวิ๋นเรียกเถาหรูเสวี่ย "หรูเสวี่ย กำลังทำอะไรอยู่ เข้ามาคุยกันสิ"

เถาหรูเสวี่ยไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลับไปที่ห้องนั่งเล่น อู๋เป่ยไม่ได้เข้าไปด้วย เขานั่งอยู่ในศาลาเล็ก ๆ และสูบบุหรี่

บุหรี่ที่เขาสูบนั้นแตกต่างจากบุหรี่อื่น ๆ ใบยาสูบเขาเป็นคนปรุงเอง ส่วนผสมก๋ได้แก่ ใบโสม ผงน้ำดีงูแล้วก็อื่นๆ เวลาสูบจะทำให้คนสำลักควันได้ง่าย

แม้ว่าบุหรี่จะไม่ได้สูบง่ายนักแต่ก็มีผลในการไล่แมลงและทำให้จิตใจสงบ ฤดูร้อนก็ไม่ต้องกลัวยุงกัด ฤดูหนาวก็ไม่ต้องกลัวเป็นหวัด

ก่อนจะสูบบุหรี่เสร็จ เสียงหัวเราะก็ดังมาจากห้องนั่งเล่น เสียงหัวเราะดังลั่น ดูเหมือนว่าข้างในกำลังพูดถึงเรื่องตลกๆ

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เสียงหัวเราะก็หยุดลงอู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ทำไมไม่มีเสียงเถาหรูเสวี่ย? หูเขาดีมากและถึงแม้เขาจะมองไม่เห็นสถานการณ์ในห้อง แต่เขาก็สามารถได้ยินสิ่งที่ทุกคนคุยกันได้

ในเวลานี้ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่พูด แต่ไม่ได้ยินเสียงของเถาหรูเสวี่ย เขาทิ้งก้นบุหรี่ทันทีแล้วเดินไปที่ห้องนั่งเล่นรวดเร็ว

ทันทีที่พวกเขามาถึงประตู ซ่งอวิ๋นก็ออกมาและพูดด้วยรอยยิ้ม "สหายอู๋ คุณเป็นหมอ ช่วยฉันดูนี่หน่อยได้ไหม"

อู๋เป่ยไม่สนใจเธอ หันหลังกลับและเข้าไปในห้องนั่งเล่น ในเวลานี้เถาหรูเสวี่ยไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่นอีกต่อไป

หัวใจของเขาจมลงและถามว่า "หรูเสวี่ยอยู่ที่ไหน"

ชายหนุ่มคนหนึ่งยืนขึ้นและพูดเสียงนิ่ง"หรูเสวี่ยไปหาศิษย์น้องหม่าแล้ว อย่าเข้าไปขัดจังหวะ"

อู๋เป่ยแค่นยิ้มและบีบสะบักไหล่ของชายหนุ่ม ชายหนุ่มมีสีหน้าเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาพยายามร้องขอ"ปล่อยมือนะ มันเจ็บ!"

"กึด!"

อู๋เป่ยกลับกดหนักขึ้นและพูดว่า "บอกฉันมาหรูเสวี่ยไปไหน!"

ชายหนุ่มทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วพูดว่า "ไปที่สวนด้านหลัง!"

อู๋เป่ยคว้าผมของเขาแล้วพูดอย่างเย็นชา "พวกแกให้เถาหรูเสวี่ยมาที่นี่ พวกแกคิดจะทำอะไรกันแน่ พูด!"

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต ชายหนุ่มเริ่มหวาดกลัวจนใจสั่น เขาพูดว่า "ฉันไม่รู้ เป็นพี่น้องหมาที่ขอให้เรามา"

อู๋เป่ยมองไปที่อีกสองคน พวกเขาดูหวาดกลัวและพูดว่า "พวกเราก็ไม่รู้เหมือนกัน"

อู๋เป่ยโยนชายนั้นออกไปแล้วเดินตรงไป มีประตูไม้หนักๆ อยู่ด้านหลังห้องนั่งเล่น มันถูกล็อคจากด้านนอก

เขาเดินไปและกดฝ่ามือ พลังภายในของเขาออกมา มีเสียง "ตูม" ดังขึ้น ประตูทั้งสองบานกระเด็นออกไปหลายเมตรและกระแทกพื้นอย่างแรง

อู๋เป่ยเดินผ่านประตูและเห็นทางเดินลูกรังทอดยาวไปถึงสวน

เขาเดินไปตามทางและเห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ประตูลานบ้าน ชายคนหนึ่งเป็นชายร่างยักษ์สูงเกิน 2 เมตรครึ่ง เขาสวมกางเกงขาสั้นหนังสัตว์เพียงตัวเดียวในอากาศหนาวและถือคทาหนามในมือที่มีขนาดด้ามยาวกว่า 2 เมตร