ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 613

เหม๋ยเป่าพูดอย่างตะลึง : “คนเมื่อกี้ต้องทุกข์ทรมานสามเดือน เขาจะไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

อู๋เป่ยถอนหายใจหนึ่งที พูดในใจ แม่ชีน้อยคนนี้จิตใจงดงามจริงๆ พูดทันที : “วางใจได้เลย เขาไม่มีทางตาย”

เขานั้นเดินมา สถานที่แห่งนี้อยู่ไกลจากบ้าน ดังนั้นเลยนั่งรถแท็กซี่ พาเหม๋ยเป่ากลับไปที่วิลล่า

นอกประตูวิลล่า ซุนอ้ายผิงกำลังรออยู่ที่นั่นด้วยความกังวล เห็นเหม๋ยเป่ากลับมาอย่างปลอดภัย เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก รีบถามเธอ : “เหม๋ยเป่า เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

เหม๋ยเป่าพยักหน้า : “คุณย่า ฉันไม่เป็นไร พี่อู๋ช่วยฉันเอาไว้”

ซุนอ้ายผิงมองอู๋เป่ยด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย พูด : “เสี่ยวเป่ย เป็นเพราะย่าดูแลเธอไม่ดี”

อู๋เป่ยส่ายหน้า : “เรื่องนี้ไม่โทษคุณย่า เดิมทีนี่ก็เป็นความรับผิดชอบของผม เป็นเพราะผมประมาทเกินไป”

คิดสักพัก เขาถามเหม๋ยเป่า : “เหม๋ยเป่า ช่วงเวลาที่อยู่ตงอวิ๋น เธอจำเป็นต้องติดตามฉันตลอดเวลาห้ามอยู่ห่าง ได้ไหม”

เหม๋ยเป่ากระพริบตา พยักหน้าพูด : “ได้เลยพี่อู๋”

อู๋เป่ยเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้หลี่อวิ๋นโต้วฟัง หลังจากหลี่อวิ๋นโต้วได้ยินโกรธอย่างมาก เขาตบโต๊ะอย่างแรงหนึ่งที : “สารเลวคนนี้! ฉันจะตีเขาให้ตายอย่างแน่นอน!”

หลี่ตงซิงสองสามีภรรยาก็อยู่เช่นกัน หวังฉินฉินพูดอย่างเย็นชา : “พ่อ หงเทาไม่ใช่หลานแท้ๆของคุณเหรอ คุณถึงจะตีเขาให้ตาย”

ในฐานะที่หลี่อวิ๋นโต้วเป็นปู่ ไม่อยากโต้เถียงกับลูกสะใภ้ ทำได้แค่ฮึอย่างหนักหนึ่งที

อู๋เป่ยกลับไม่มีความเกรงกลัวใดๆ เขาพูดอย่างเย็นชา : “สั่งสอนลูกชายของคุณให้ดี ถ้าหากคุณไม่สั่งสอน ผมจะช่วยคุณสั่งสอนเอง!”

ดวงตาของหวังฉินฉินเต็มไปด้วยความดุร้าย พูดด้วยความโกรธ : “ลูกชายของฉันถึงตาของคนนอกอย่างนายสั่งสอนด้วยเหรอ”

อู๋เป่ยหัวเราะฮ่าฮ่าหนึ่งที : “คุณแน่ใจเหรอว่าไม่ต้องการให้ผมสั่งสอน”

หวังฉินฉินฮึอย่างหนักหนึ่งที : “ไม่ต้องมายุ่ง!”

“ดีมาก หวังว่าถึงเวลา คุณอย่าเสียใจภายหลังแล้วกัน” อู๋เป่ยหัวเราะอย่างเย็นชาหนึ่งที

หลังจากสิบนาที ที่ประตูมีเสียงกรีดร้องดังขึ้น หลี่หงเทาพุ่งเข้ามาพร้อมกับล้มลุกคลุกคลาน เขาเต็มไปด้วยน้ำมูกและน้ำตา มือทั้งสองข้างบวมเหมือนกับเท้าหมี ผิวมีสีแดงอมม่วง

“แม่ ช่วยผมด้วย ผมเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว!” เขาร้องไห้เสียงดัง

หวังฉินฉินตะลึงอย่างมาก รีบถาม : “ลูก ลูกเป็นอะไร”

หลี่หงเทายกมือทั้งสองข้างขึ้นแล้วกลิ้งอยู่บนพื้น หลังจากนั้นลุกขึ้นมานั่งแล้วก้มกราบอู๋เป่ย : “หมอเทวดาอู๋ ผมผิดไปแล้ว ขอร้องล่ะช่วยผมด้วย ฮือฮือ ผมเจ็บจนจะตายอยู่แล้ว!”

พิษของเกราะหนามจิตใจไม่มีทางฆ่าคน แต่ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนั้นเกินขอบเขตที่มนุษย์จะทนได้ ทำให้คนทุกข์ทรมานอย่างมาก เพิ่งผ่านมาได้สักพักหนึ่ง หลี่หงเทาก็ทนไม่ไหวแล้ว ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ตรงนั้น

อู๋เป่ยถอนหายใจเบาๆหนึ่งที พูด : “เดิมทีฉันกำลังจะช่วยนาย เพียงแต่แม่ของนายไม่ต้องการให้ฉันยุ่ง ดังนั้นฉันจึงช่วยนายไม่ได้”

หวังฉินฉินอึ้งอยู่กับที่ เธอรีบพูด : “หมอเทวดาอู๋ ขอร้องล่ะช่วยหลี่หงเทาด้วย ฉันจะตอบแทนอย่างงามแน่นอน”

อู๋เป่ยพูดอย่างเย็นชา : “เมื่อกี้คุณไม่อนุญาตให้ผมไปยุ่ง ตอนนี้กลับต้องการให้ผมไปยุ่ง สมองของคุณมีปัญหาหรือเปล่า”

หวังฉินฉินโกรธอย่างมาก แต่เพื่อลูกชาย เธอสามารถทำได้แค่กดความโกรธนี้เอาไว้ พูด : “หมอเทวดาอู๋ คุณโปรดระวังคำพูดด้วย! ฉันไม่ได้ให้คุณช่วยฟรีๆ หลังจากเสร็จเรื่องฉันจะตอบแทนอย่างงาม”

อู๋เป่ยพูดอย่างไม่แยแส : “จะช่วยเขาไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่ต้องใช้วัตถุดิบยาที่มีราคาแพงมากหลายชนิด ผมเกรงว่าคุณจะซื้อไม่ไหว”

พูดถึงเงิน หวังฉินฉินมีความมั่นใจอย่างมาก เธอพูด : “เรื่องของวัตถุดิบยาวางใจได้เลย ฉันสามารถซื้อได้แน่นอน!”

จากมุมมองของเธอ วัตถุดิบยาที่แพงที่สุดมีมูลค่าหลายล้านเท่านั้น สำหรับเธอแล้วนี่เป็นแค่เศษเงิน

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ได้ ผมพูด คุณจดบันทึก”

หวังฉินฉินรีบให้คนรับใช้นำปากกาและกระดาษมาจดบันทึกอย่างรวดเร็ว

อู๋เป่ยพูด : “ราชาโสมเกรดสองหนึ่งต้น จือหวังเจ็ดร้อยกรัม จูกัวหนึ่งลูก ฟันของราชายาแห่งงูล้ำค่าหนึ่งซี่ ของเหล่านี้เป็นยาหลัก นอกเหนือจากนี้ ยังมีวัตถุดิบยาทั่วไปอีกสิบชนิด”

หวังฉินฉินจดไว้ทีละอย่าง พูด : “ฉันจะให้คนไปหายาเดี๋ยวนี้!”