ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 661

สายตาของหม่าเชียนหลี่จ้องมองไปที่เถาหรูเสวี่ย แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า "หรูเสวี่ย ฉันอยากจะเลี้ยงอาหารค่ำคุณในครั้งที่แล้วที่เราพบกัน แต่ปรากฏว่าคุณมีธุระที่ต้องไปทำซะก่อน”

สำหรับบหม่าเชียนหลี่คนนี้ แม้แต่หยานลี่หยูก็อยากประจบสอพลอ เขากล่าวว่า "หรูเสวี่ย นั่นเป็นความผิดของคุณด้วยทรัพยากรทางการเงินของรุ่นพี่ คุณไม่ควรใกล้ชิดกับมันมากไปไม่ใช่หรอ?"

อู๋เป่ยไม่ชอบคำพูดเห่านี้เอาซะเลย เขากล่าวว่า สกุลเงินก็เสมือนสิ่งที่ไม่ก่อให้เกิดมูลค่า เป็นเพียงฟองสบู่กองหนึ่งที่ทําจากการเก็งกําไร เป็นฟองสบู่ ไม่ช้าก็เร็วก็มีวันแตก"

คําพูดนี้ทําให้หม่าเชียนหลี่รุกรานทันที เขาจ้องมองอู๋เป่ยแล้วพูดว่า "ท่านผู้นี้เป็นใครกัน?"

หยานลี่หยูหัวเราะเย็นชา "ฮ่าฮ่า" "รุ่นพี่ เขาเป็นรุ่นน้องคนหนึ่งของฉันสองรุ่นปลาย เป็นนักศึกษาแพทย์ตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง"

หม่าเชียนหลี่พูดเบา ๆ ว่า ด้วยสายตาของคุณ แน่นอนว่าไม่สามารถเข้าใจศักยภาพของสกุลเงินเสมือนได้ มิฉะนั้นคุณจะไม่ได้ใช้ชีวิตแบบธรรมดา"

เดิมที ด้วยความมั่งคั่งของเขา เขาจะไม่สามารถทำความรู้จักกับ "คนปลายแถว" อย่างอู๋เป่ยได้เลยและเขาก็จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเขาด้วยซ้ำ แต่ที่แปลกก็คือ จิตใต้สํานึกของเขาไม่สามารถเพิกเฉยต่อการดํารงอยู่ของอู๋เป่ยได้ แต่ในที่สุดเขาก็ยังคงพูดคําเหล่านี้

หวังเซียวเถิงหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า "อู๋เป่ย คุณทำมห้ตัวเองเหมือนคนที่มีรากหยั่งลึกอยู่เลยจริง ๆ! แล้ว รุ่นพี่หม่าเป็นคนแบบไหนกัน? ธุรกิจใหญ่ที่เขาทําเป็นสิ่งที่คุณสามารถจะเข้าใจได้อย่างไร?"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว หวังเซียวเถิงคนนี้ยังกล้ายั่วยุตัวเองอยู่ ครั้งที่แล้วไม่ได้ทําให้เขาเจ็บเลยใช่ไหม?

ผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังหม่าเชียนหลี่ จู่ๆเธอก็ถามอู๋เป่ยว่า "ท่านท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณมีการ์ดเชิญไหม?"

อู๋เป่ยตอบกลับว่า "ไม่มี"

ผู้หญิงคนนั้นก็คือคนที่เป็นเลขานุการของหม่าเชียนหลี่ อายุ 30 ปี มีความสามารถในการทํางานและมีทักษะมาก ลึกซึ้งกว่าหม่าเชียนหลี่ ทุกครั้งที่เขาออกไปข้างนอกเขาจะพาเลขานุการคนนี้ไปด้วย

เถาหรูเสวี่ยตอบ "ผมเป็นคนเชิญเขามาเอง ผมมีโควต้าอยู่ในมือแล้ว"

เลขาคนนั้นมองไปที่เถาหรูเสวี่ยแวบหนึ่งด้วยแววตาดูถูกมาก ไม่ว่าผู้หญิงที่สวยในสายตาของเธอจะกลายเป็นของเล่นของประธานหม่าไม่ช้าก็เร็ว เธอพูดว่า "คุณเถา สมาคมศิษย์เก่าครั้งนี้ได้รับการสนับสนุนจากประธานหม่า ดังนั้นอํานาจในการตัดสินครั้งสุดท้ายจึงอยู่ที่ประธานหม่า"

เถาหรูเสวี่ยขมวดคิ้ว "พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร?"

ท่านเลขาจึงตอบว่า " เราไม่ต้อนรับคนที่มีประพฤติกรรมหยาบคายต่อคุณหม่าครับท่าน เชิญท่านออกไปเถอะ "

ขณะที่อู๋เป่ยถูกไล่ออกไป ผู้คนรอบข้างต่างก็มองกันอย่างคึกคัก แม้แต่หลูจุนเฟยและซุนชิงหลายคนก็มองมาที่นี่

ซุนชิง: "เขาคิดว่าที่นี่คือหยุนจิงเหรอ ฮึ่ม รุกรานรุ่นพี่หม่างั้นหรอ? จะไมเกิดผลดีกับเขาเเน่"

ในทางตรงกันข้าม หลูจวิ้นเฟยรู้ว่าอู๋เป่ยมีตัวตนอย่างไร เขาพูดอย่างเย็นชา "คุณหวังว่าอู๋เป่ยจะขายหน้ามากเหรอ แต่เกรงว่าคุณจะต้องผิดหวังแล้ว คนที่ขายหน้าต้องเป็นหม่าเฉียนหลี่แน่ๆ"

ซุนชิงอึ้งไปพักหนึ่ง "หม่าเชียนหลี่จะขายหน้าหรือไม่? เล่นอะไรกัน เขาเป็ถึงนมหาเศรษฐีที่มีมูลค่าสุทธิหลายหมื่นล้าน"

หลูจวิ้นเฟยหัวเราะเยาะ "หลายหมื่นล้านก็หายไปเหมือนตดไม่มีอะไรเลย! โครงการไม่กี่อย่างของอู๋เป่ยกวงในหยุนจิงนั้นมีมูลค่าเป็นหลายแสนล้าน"

ซุนชิงตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง "หลายแสนล้านเหรอ? เป็นไปได้ยังไง!"

หลูจวิ้นเฟยขี้เกียจที่จะอธิบายและมองดูเหตุการณ์ต่อไป

อู๋เป่ยชี้มาที่ตัวเอง "คุณปล่อยฉันออกไปเหรอ?"

เลขานุการหญิงคนนั้นพูดอย่างเย็นชา "ใช่ คุณนั่นแหละ!"

อู๋เป่ยตอบ: "ผมเกรงว่าคุณจะไม่มีสิทธิ์นี้นะ"

เลขานุการหญิงคนนั้นขมวดคิ้ว: "ฉันไม่มีสิทธิ์งั้นหรอ? ชั้นสองของโรงแรมนี้ถูกจองไว้สำหรับพวกเราแล้ว!"

เมิงจื๋อซ่อนตัวอยู่ในความมืดเมื่อเห็นเหตุการณนีแล้ววก็โกรธมาก ผู้ชายคนนี้กล้ามากที่กล้าหยาบคายต่อท่านผู้นำ! แต่เขาไม่ได้รับคำสั่งของอู๋เป่ยจึงไม่สามารถดำเนินการอะไรได้ เขาจึงเรียกผู้จัดการโรงแรมมา

เจ้าของโรงแรมแห่งนี้ เป็นสาวกของลัทธิเฉยเทียน ที่มักจมาะจัดกิจกรรมที่นี่