ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 709

เฉินจ้าว “ใช่แล้ว มีเยอะมาก เพียงแต่พวกเขาจะซ่อนตัวตนเอาไว้ ยิ่งกว่านั้นมียอดฝีมือคอยคุ้มกันตลอด”

ทั้งสองกำลังสนทนา มีร่างคนสองสายโดดลงมาจากท้องฟ้า ตกห่างจากพวกเขาไม่ไกล

อู๋เป่ยหันไปมอง พลังยุทธ์ของคนทั้งสองแข็งแกร่งทีเดียว หนึ่งในนั้นคือตี้เซียนขั้นสาม ส่วนอีกคนคือคนเซียนเหมือนเขา

ตี้เซียนคนนั้นหนวดขาวสีขาว เสื้อผ้าของเขาทั้งดำทั้งไหม้ เหมือนเพิ่งถูกไฟเผามา เวลานี้ สีหน้าของเขาดูร้อนใจ หันไปพูดกับชายหนุ่มที่มาด้วยกัน “รีบล้างหน้าแล้วหนีไปเถอะ”

ชายหนุ่มอายุยี่สิบต้นๆ เสื้อผ้าร่างกายสะบักสะบอมเหมือนเขา แม้กระทั่งผมก็ไหม้ เขาทิ้งตัวคุกเข่าลงพื้นแล้วพูด “อาจารย์ ผมขอโทษ!”

ชายชราโบกมือ “รีบไป รีบไปเดี๋ยวนี้!”

ชายหนุ่มโขกหัวคำนับสามครั้ง ลุกขึ้นหันหลังแล้ววิ่งทันที เขาไม่ใช่ตี้เซียน ไม่สามารถบินเป็นเวลานาน แต่ว่าเขาก็วิ่งเร็วเช่นกัน เพียงครู่เดียวก็หายไปจากสายตาของทุกคนแล้ว

เห็นชายหนุ่มไปไกลแล้ว ชายชราถอนหายใจ หลังจากนั้นหันไปมองทางเฉินจ้าว

เฉินจ้าวกำลังหลับตา ทำเหมือนกับว่าไม่เห็นอะไรสักอย่าง อู๋เป่ยก็เช่นกัน เขาหันหน้าไปทางอื่น กำลังกินผลไม้ที่หลานเยว่ให้เขาเงียบๆ

ชายชรามองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินเข้าไปกะทันหัน

เมื่อเขาอยู่ห่างจากเฉินจ้าวสิบกว่าก้าว เฉินจ้าวลืมตาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “เดินเข้ามาอีกก้าว ผมจะลงมือ!”

ชายชราพูดอย่างเย็นชา “ผมไม่มีอารมณ์มาสู้กับคนที่ฉันไม่รู้จัก ผมมาเพื่อเตือนพวกคุณสองคน สิ่งที่พวกคุณเห็นเมื่อกี้ ทางที่ดีที่สุดคืออย่าบอกคนอื่น!”

เฉินจ้าวพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณวางใจได้ สิ่งที่พวกเราไม่ชอบที่สุดคือยุ่งเรื่องชาวบ้าน พวกคุณจะฆ่ากันก็ฆ่าไปเถอะ”

ชายชรามองอู๋เป่ยกับเฉินจ้าวครู่หนึ่ง หลังจากนั้นกระโจนไปยังทิศทางของชายหนุ่มที่เพิ่งหนีไปก่อนหน้านี้ พร้อมกับเหยียดนิ้วออกไป มีแสงสีเทาสายหนึ่งพุ่งออกจากนิ้วของเขา

อู๋เป่ยเป็นคนสายตาดี เขามองเห็นอย่างชัดเจน แสงสีเทาเมื่อกี้คือกระบี่สั้นที่ขึ้นสนิม มันพุ่งออกไปเร็วราวสายฟ้า ผ่านไปครึ่งนาที กระบี่สั้นก็บินกลับมา ถูกเขาเก็บเข้าไปในแขนเสื้อ

อู๋เป่ยมองเห็นอย่างชัดเจน มีเลือดติดอยู่บนปลายกระบี่ หรือว่าเขาฆ่าชายหนุ่มเมื่อกี้เหรอ

หลังจากเก็บกระบี่ ชายชราถอนหายใจ จากนั้นทะยานขึ้นกลางอากาศ

เมื่อมาถึงดินแดนแห่งเซียน บินหรือเหาะเหินกลายเป็นเรื่องที่ค่อนข้างง่าย ยิ่งกว่านั้นบินได้ระยะทางที่ไกลกว่า และเร็วกว่าเยอะมาก

หลังจากชายชราไป เฉินจ้าวรีบลุกขึ้นยืนแล้วพูด “นายท่าน พวกเรารีบไปกันเถอะ!”

อู๋เป่ยไม่ถามมาก คนทั้งสองออกจากสถานที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว พวกเขาเพิ่งจากไปได้ไม่ถึงครึ่งนาที ชายชราคนนั้นกลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้เขาพาตี้เซียนที่มีพลังยุทธ์สูงกว่าเขากลับมาด้วยหนึ่งคน

เมื่อเห็นอู๋เป่ยกับเฉินจ้าวไม่อยู่แล้ว ชายชราพูด “ฮึ่ม! หนีเร็วใช้ได้”

คนที่มากับเขาอายุมากกว่าเล็กน้อย เขาพูด “ศิษย์น้อง เนื่องจากข้อผิดพลาดของผมกับคุณ ทำให้สูญเสีย ‘ยาประตูมังกร’ หนึ่งหม้อ สำนักตานติ่งเพื่อรวบรวมวัตถุดิบ เสียเวลาไปร้อยกว่าปี การผิดพลาดครั้งนี้ทำให้เกิดความสูญเสียครั้งใหญ่ หากไม่ใช่เพราะลูกศิษย์ของคุณรับผิดแทนพวกเรา พวกเราต้องถูกเจ้าสำนักลงโทษสถานหนักแน่นอน!”

ชายชราหนวดขาวถอนหายใจเบาๆ “ศิษย์พี่ ผมจัดฉากสถานที่เกิดเหตุไว้แล้ว ถึงเวลาพวกเราก็บอกว่าเขาขโมยยาไป เมื่อเป็นแบบนี้ ต่อให้พวกเรามีโทษ โทษก็ไม่ถึงขั้นฆ่า”

ศิษย์พี่คนนั้นพยักหน้า “ก็มีแต่วิธีนี้แล้ว เพียงแต่เมื่อกี้ทำไมต้องให้สองคนนั้นเห็นพวกคุณด้วย”