ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 710

อู๋เป่ยฮึหนักๆหนึ่งที : “ถ้าเขาทำอะไรสกปรก ก็ปล่อยให้ทำสกปรกไปเลย ยังไงสะพวกเราก็อยู่ในดินแดนแห่งเซียนไม่กี่วันเอง ดินแดนแห่งเซียนใหญ่ขนาดนี้ โอกาสที่พวกเราจะพบกันอีกครั้งนั้นน้อยมากจนไม่มีเลย”

เฉินจ้าวพยักหน้า : “เป็นเช่นนั้นจริงๆ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องกังวล”

ทั้งสองคนสนทนาหลายประโยค จากนั้นเดินทางต่ออีกครั้ง

ขนาดของดินแดนแห่งเซียน ใหญ่ยิ่งกว่าโลกภายนอกสะอีก เฉินจ้าวและอู๋เป่ยเดินทางหนึ่งวัน ค่อยเดินทางมาถึงว่านหลงหลิง ในเวลานี้ ฟ้ามืดแล้ว

เมื่อเห็นว่าใกล้จะเดินทางมาถึงตำแหน่งที่ถังเหมินอยู่แล้ว อู๋เป่ยพบว่าหนึ่งวันของดินแดนแห่งเซียน ก็เท่ากับยี่สิบสี่ชั่วโมงเช่นกัน ก็เลยถาม : “เหล่าเฉิน ดูเหมือนว่าดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ของดินแดนแห่งเซียนจะแตกต่างจากภายนอก”

ที่แท้ เขารู้สึกถึงแสงของดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ที่นี่ ล้วนแล้วหลอมรวมเข้ากับพลังวิญญาณ

เฉินจ้าว : “ดวงอาทิตย์และดวงจันทร์เหมือนกัน เพียงแต่ สิ่งที่พวกเราเห็นคือดวงอาทิตย์และดวงจันทร์ในมิติสูง หนึ่งในนั้นมีมันหลักการที่ลึกซึ้งอย่างยิ่ง ผู้น้อยก็ไม่ค่อยเข้าใจมากนัก เพียงแค่เคยได้ยินคนอื่นพูดเท่านั้น”

อู๋เป่ย : “ดินแดนแห่งเซียนแห่งนี้ เป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ”

หลังจากเข้าสู่ว่านหลงหลิง เพิ่งเดินได้สักพัก จู่ๆอู๋เป่ยก็หยุดเดิน สิ่งที่เห็นตรงหน้าคือชายหาดหินที่เต็มไปด้วยวัชพืช มีงูยักษ์ตัวหนึ่งยาวยี่สิบกว่าเมตร มีสีสันนอนขดตัวอยู่ตรงนั้น ดวงตาที่เหมือนโคมไฟของมันจ้องมองอย่างเย็นชามาที่อู๋เป่ยและเฉินจ้าว

ข้างตัวงูยักษ์มีกระดูกสีขาวกองหนึ่ง ถ้าหากมองใกล้ ๆ จะเห็นว่าข้างในมีกระดูกคน และกระดูกสัตว์อยู่

เฉินจ้าวขมวดคิ้ว พูด : “นายท่านระวัง งูตัวนี้ได้กลายเป็นสภาพอากาศแล้ว ภายในรัศมีหนึ่งหมื่นก้าวกลายเป็นอณาเขตของมันแล้ว!”

ไม่ต้องให้เฉินจ้าวพูด อู๋เป่ยก็รับรู้ได้ถึงสภาพอากาศของรอบๆตัว มีพลังที่มองไม่เห็น ผูกมัดร่างกายของเขาไว้

“งูตัวนี้เย่อหยิ่งมาก มันมองไม่ออกเหรอว่าคุณเป็นตี้เซียน”

เฉินจ้าว : “ถ้าหากพวกเราสามารถทะลวงอณาเขตของมันได้ มันก็จะไม่โจมตีพวกเรา ถ้าหากทำไม่ได้ ก็เป็นการบ่งบอกว่าพลังของพวกเราอ่อนแอกว่ามัน มันจะกินพวกเราอย่างไม่ลังเล”

อู๋เป่ยเปิดใช้พลังตาเทพ ก็พบว่างูยักษ์ตัวนี้ปล่อยสนามพลังครอบคลุมรัศมีหนึ่งพันเมตร สนามพลังแบบนี้ แนวทางต่างกันแต่ผลลัพธ์คล้ายกับสนามเทพผีที่เขาฝึกฝน เพียงแต่พลังนั้นทรงพลังกว่ามาก

ในปากของงูยักษ์ อมลูกปัดไว้ในปาก สนามพลังขนาดใหญ่นี้ดูเหมือนจะเล็ดลอดออกมาจากลิ้นของมัน!

“หืม” ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย เรียกหนังมนุษย์เหยียนหยางออกมาทันที ถาม : “เหยียนหยาง เจ้าสามารถฆ่างูตัวนี้ได้หรือไม่”

เหยียนหยางพยักหน้า : “ได้นายท่าน”

อู๋เป่ย : “ไปได้แล้ว ฆ่ามันสะ”

เหยียนหยางลงมือทันที พุ่งไปทางงูยักษ์ราวกับสายฟ้า เพียงแต่ เมื่อระยะของมันอยู่ห่างจากงูยักษ์สิบเมตร เห็นได้ชัดว่าความเร็วนั้นช้าลง ยิ่งเข้าใกล้งูยักษ์เท่าไหร่ สนามพลังก็แข็งแกร่งขึ้นเท่านั้น แม้แต่ปรมาจารย์ผู้ส่งสูงอย่างเหยียนหยางแบบนี้ก็สูงเสียพลังอย่างมาก

ดูเหมือนว่างูยักษ์จะตกใจอย่างมาก มันรับรู้ได้ถึงอันตราย งูยักษ์เงยหน้าขึ้นแล้วขู่ฟ่อๆ เป็นการแสดงท่าทางของการโจมตี

จู่ๆหนังมนุษย์เหยียนหยางก็กางออก ใหญ่ขึ้น หัวของงูถูกพันทันที จากนั้นก็หดตัวลงอย่างรุนแรง

“แกร็ก!”

เสียงดังที่คมชัด หัวงูแตกเป็นเสี่ยงๆ ร่างกายของงูค่อยๆอ่อนลง ในที่สุดมันก็เงียบและไม่เคลื่อนไหว หลังจากนั้น อณาเขตหายไป อู๋เป่ยค่อยเดินไปทางงูยักษ์

หนังมนุษย์กางออก กลับมาเป็นมนุษย์เล็กปกติอีกครั้ง หัวงูถูกแบนและตาถูกบีบออก เห็นได้ชัดว่าน่าสังเวชอย่างมาก

อู๋เป่ยเปิดปากงู ล้วงลูกปัดสีดำที่อยู่ข้างในออกมา ใหญ่เท่ากำปั้น เมื่ออยู่ในมือหนักอย่างมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขามีพลังเทพ เกือบจะถือไม่อยู่แล้ว

เฉินจ้าวถาม : “นายท่าน นี่คืออะไร”