ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 738

อู๋เป่ยเป็นถึงปรมาจารย์ด้านศิลปะย่อมมีความกล้าอยู่แล้ว เขาเดินตามต้วนหลงไปที่ห้องหนังสือ เขากดบนตู้หนังสือ ตู้หนังสือแยกออกจากกันแบ่งเป็นทั้งสองฝั่งเผยให้เห็นทางเดิน

ต้วนหลงพูดว่า: "ข้างล่างนี้คือที่ที่ผมไว้ฝึกซ้อม" พูดจบเขาก็เดินเข้าไป

อู๋เป่ยเดินตามอยู่ไม่ห่าง เขาลงบันไดแล้วเข้าไปในห้องลับที่มีพื้นที่กว้างประมาณ 200 ตารางเมตร ห้องลับนั้นล้อมรอบด้วยกำแพงเหล็กที่ทำจากแผ่นเหล็กหนา ข้างในห้องว่างเปล่า

เมื่อเข้าไปในห้องลับ อู๋เป่ยมองไปรอบ ๆ แล้วถามว่า "นี่เป็นหลักฐานที่คุณพูดถึงเหรอ?"

ต้วนหลงเดินไปที่กำแพงแล้วใช้มือกด มีเสียงดัง "คลิก" ประตูด้านหลังอู๋เป่ยปิดโดยอัตโนมัติ

เขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง: "ทันทีที่ประตูนี้ปิด อีก 3 ชั่วโมงมันถึงจะเปิดได้เองอัตโนมัติ"

อู๋เป่ยหรี่ตา: "ต้วนหลง คุณต้องการจะทำอะไร"

ต้วนหลงหันกลับมาและพูดเสียงนิ่ง: "ดูเหมือนว่าต้วนชุนจะพูดถูก คุณดูมีความลับซ่อนอยู่ ผมอยากรู้มากว่าการผจญภัยแบบไหนกัน ที่ทำให้ในเวลาสั้น ๆ คุณก็สามารถพัฒนาได้เร็วขนาดนี้"

“คุณอยากรู้เหรอ?” อู๋เป่ยจ้องเขา

ต้วนหลงก็จ้องเขาเช่นกัน: "คุณเต็มใจที่จะบอกไหมล่ะ?"

อู๋เป่ยหัวเราะเสียงเย็น: "มันก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณมีความสามารถพอที่จะทำให้ผมพูดไหม"

ต้วนหลง: "เดิมทีผมไม่ต้องการฆ่าคุณ แต่ว่าถังเหมินอยู่เบื้องหลังคุณ เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้วผมคงไม่สามารถถอยกลับไปได้แล้ว"

อู๋เป่ย: “ คุณคิดว่าคุณฆ่าผมได้เหรอ"

ต้วนหลงตอบเสียงนิ่ง: "ใช่ ถ้าคุณมันก็เหมือนการฆ่ากระต่ายตัวหนึ่ง"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว เขาพบว่าพลังที่แปลกประหลาดและทรงพลังกำลังตื่นขึ้นอย่างช้าๆในร่างกายของต้วนหลง เมื่อเห็นพลังนี้ เขาจึงพูดดเวยน้ำเสียงจริงจัง: "คุณไม่ใช่ต้วนหลง!"

ต้วนหลงพูดว่า: "ฉันนี่แหละ ต้วนหลง แต่ว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่แค่ต้วนหลงธรรมดาอีกต่อไป"

อู๋เป่ยหัวเราะเยาะ: "ผมคิดว่าคุณแข็งแกร่งมาก แต่กลับกลายเป็นว่าคุณถูกวิญญาณชั่วร้ายเข้าสิง!"

ต้วนหลงหัวเราะ: "ฮ่าๆๆ วิญญาณร้าย? คุณแน่ใจเหรอ?"

หัวใจของอู๋เป่ยจมดิ่ง เขาตระหนักว่าร่างกายของต้วนหลงเปล่งประกาย แสงสีเทาน้ำเงิน ออร่าของเขาก็มีพลังมากกว่าวิญญาณชั่วร้ายมาก!

"ข้าคือพระเจ้า!" ดวงตาของต้วนหลงพ่นเปลวไฟสีฟ้าเทาออกมา รัศมีรอบตัวเขาก็น่ากลัวอย่างแปลกประหลาด

เมื่อเผชิญหน้ากับออร่านี้อู๋เป่ยรู้สึกตัวเล็กลงมาก เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณเป็นพระเจ้าที่อาศัยอยู่ที่ต้วนหลง?”

ใบหน้าของต้วนหลงไม่มีอารมณ์ใดๆ และเขาพูดด้วยเสียงเรียบนิ่ง: "ข้าเป็นเทพเจ้าอมตะ มนุษย์ผู้ถ่อมตน ข้าจะมอบทุกสิ่งให้กับเจ้า!"

อู๋เป่ยหัวเราะเสียงเย็น: "พระเจ้าอมตะ? ระดับพลังยุทธ์ของคุณต่อให้ระดับสูงสุดก็อยู่แค่ขั้นระดับเที่ยงแท้ คุณยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นพระเจ้าอยู่อีกเหรอ?"

ต้วนหลงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า เขาโจมตีอู๋เป่ยด้วยฝ่ามือ แม้ว่าเขาจะเร็ว แต่พลังหมัดของอู๋เป่ยนั้นไม่ธรรมดา ภายในช่วงพริบตาเขาก็ยื่นกำปั้นไปข้างหน้าเพื่อป้องกันการโจมตี

"ตู้ม!"

เขาถูกพัดหายไปราวกับลูกปิงปอง จากนั้นก็กระแทกกำแพงเหล็กอย่างแรงจนเกิดเสียงอู้อี้

แม้ว่าเขาจะฝึกฝนพลังวรยุทธตั้งรับที่ดีที่สุด แม้ว่าหมัดของเขาจะแข็งแกร่งราวกับเทพเจ้า แต่แรงกระแทกนั้นรุนแรงมากจนเขารู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายของเขากำลังจะแตกสลาย

เขายิ้ม พยายามลุกขึ้นยืน จ้องไปที่ต้วนหลงแล้วถามว่า "ตอนนี้คุณไม่ใช่ต้วนหลงแล้วใช่ไหม"

ต้วนหลงพูดว่า: "ข้าคือต้วนหลง ต้วนหลงคือข้า"

อู๋เป่ยถอนหายใจเบา ๆ จากนั้นหยิบหน้ากากฟ้าทมิฬออกมา เขาสวมมันแล้วพูดว่า: "เทพเจ้าฟ้าทมิฬช่วยผมหน่อยเถอะ ผมได้พบกับคนแบบคุณเข้าแล้ว"