ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 805

ดื่มไปสิบกว่าอึก อู๋เป่ยพูด "จื่อยี่ พอแล้ว ฉันของนอนสักงีบ"

ถังจื่อยี่พยักหน้า "ได้ ฉันจะเฝ้าอยู่ข้างนอกนะ"

ถังจื่อยี่ออกมาจากห้อง ผิวมนุษย์ชิ้นหนึ่งลอยออกมา เธอไม่กลัว เพราะรู้ว่าผิวหนังชิ้นนี้คือเพื่อนของอู๋เป่ย มันชื่อเหยียนหยาง

"เหยียนหยาง อู๋เป่ยจะไม่เป้นอะไรใช่ไหม?"เธอยังคงเป็นกังวลอยู่

เหยียนหยาง "สถานะการณ์ของการถอนโรคครั้งใหญ่ แตกต่างกันไปในแต่ละคน ฉันก็พูดยาก แต่เขาเป็นเซียนได้รับโชคลาภมากมาย จะตองไม่เป็นไรแน่"

ถังจื่อยี่ถอนหายใจเบาๆ "ฉันไม่รู้ว่าเขาป่วยมานานแค่ไหนแล้ว"

เหยียนหยาง "ที่จริงแล้วการถอนโรคครั้งใหญ่ถ้าเวลาผ่านไปนาน อาการจะยิ่งรุนแรง ความสำเร็จของท่านเซียนก็จะยิ่งมากขึ้น"

ถังจื่อยี่ตกตะลึง "ป่วยนานอาการก็ยิ่งรุนแรง ความสำเร็จก็ยิ่งมาก?"

เหยียนหยาง "ใช่แล้ว การถอนโรคครั้งใหญ่มักเกิดขึ้นได้ไม่นาน เทียบกับการถอนโรคขนาดเล็กนั้นสันกว่ามาก แต่ด้วยเหตุนี้ การถอนโรคครั้งใหญ่มีความรุนแรงมาก สามารถถึงชีวิตได้ แต่คนกลับค้นพบว่า การถอนโรคครั้งใหญ่นานเท่าไหร่ อาการรุนแรงมาก การเปลี่ยนแปลงก็จะยิ่งสมบูรณ์มากขึ้นเท่านั้น"

ถังจื่อยี่รู้สึกเป็นกังวล แต่ตอนนี้เธอจะทำอะไรได้ นอกจากรออยู่ด้านนอกเท่านั้น

ภานในห้อง อู๋เป่ยรู้สึกเป็นตะคิวในช่องท้อง รู้สึกเหมือนมีเครื่องบดเนื้อ กำลังบดลำไส้ของเขา มันเจ็บปวดอย่างมาก

เขามีเหงื่อเย็นผุดออกมาก และรู้สึกอ่อนแอ เขากัดฟันไม่กรีดร้อง

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป เขารู้สึกว่าลำไส้มีการเคลื่อนไหว จึงเรียกถังจื่อยี่เข้ามา

ถังจื่อยี่รีบเข้ามาหา "ที่รัก เป็นอย่างไรบ้าง?"

อู๋เป่ย "ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ"

ถังจื่อยี่รีบเข้าไปอุ้มเขา แต่ทันทีที่เธอสัมผัสเขา อู๋เป่ยกกรีดน้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

ถังจื่อยี่สะดุ้งตกใจไม่กล้าขยับตัว เธอพูด่า "ที่รัก พี่เจ็บมาเลยเหรอ? ไม่อย่างนั้นพี่อึบนเตียงไหม เดียวฉันให้คนมาทำความสะอาด"

อู๋เป่ยหลับตาแล้วพูดว่า "ฉันปล่อยออกไปแล้ว"

ถังจื่อยี่ถอดกางเกงของอู๋เป่ยออก และเหนว่าอุจจาระของเขาออกมาเป็นเลือดสีแดงสด ส่งกลิ่นคาว

ถังจื่อยี่รีบเช็ดทำความสะอาดให้เขา นำน้ำร้อนมาขัดเชด เธอร้องไห้ไปเช็ดไป "ทำไมถึงมีเลือดละ อาการป่วยรุนแรงเกินไปแล้ว พี่อยากไปโรงพยาบาลไหม?"

อู๋เแ่ยไม่อยากจะลืมตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา "เด็กโง่ ฉันนี้ไงหมอ เธออย่ากลัวไปเลย ร่างกายของฉันกำลังสร้างระบบย่อยขึ้นมาใหม่ ตับ ลำไส้ กระเพาะ ตับอ่อน อื่นๆ ทั้งหมดจะถูกแทนที่ด้วยอันใหม่ ดังนั้นฉันเลยอึของเสียพวกนี้ออกมา จื่อยี่ มันเหม็นเกินไป ใครคนอื่นมาทำเถอะ"

ถังจื่อยี่ส่ายหน้า "ฉันกลัวพวกเขาทำไม่ดี ฉันทำเอง ที่รัก พี่ตองอดทนเอาไว้นะ เหยียนหยางบอกว่า ยิ่งอาการหนักก้จะยิ่งผ่านไปเร็ว"

อู๋เป่ยฝืนยิ้ม "ฉันก็หวังเช่นนั้น"

อย่างไรก็ตาม สถานการณ์กลับแย่ลงเรื่อยๆ อู๋เป่ยเริ่มเข้าขั้นโคม่า มีไข้สูง ถังจื่อยี่วัดไข้เขา มันสุ.ถึง 45 องศา

คนที่รู้ อุณหภูมิที่สูงกว่าสี่สิบองศา โปรตีนจะเสื่อมสภาพ สี่สิบห้าองศาไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้แล้ว

ถังจื่ออี้ไม่หลับไม่นอน ไม่ห่างกาย หัวใจของเธอยังคงแขวนอยู่

เมื่อถึงตอนเที่ยง ตงหวงก็ปรากฏตัวที่หน้าประตู เขานั่งอยู่หน้าเตียง มองดูอู๋เป่ยที่นอนหมดสติ

ถังจื่ออี้ปาดน้ำตาแล้วถามว่า "ตงหวง อู๋เป๋ยจะไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ตงหวงพยักหน้าราวกับจะปลอบใจถังจื่อยี่

ในขณะนั้น จู๋ๆอู๋เป่ยก็ลืมตาขึ้น แล้วกระอักเลือดออกมาเต็มปากพร้อมกับเสียง"หว่ะ"และกลิ่มคาวเลือดที่คละคลุ้ง