ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 863

เพราะไม่รู้ที่มาของคู่ต่อสู้ จึงต้องคอยระมัดระวัง อู๋เป่ยหยิบเสื้อคลุมหยินหยางออกมาสวม หลังจากที่สวมเสื้อคลุมแล้ว เขาก็รู้สึกถึงพลังลึกลับที่เติมเต็มทั่วร่างกายของเขา ทวารทั้งเก้าของเขาก็สั่นเทา ดังนั้นพลังนี้ก็ถูกแบ่งออกเป็นเก้าส่วน แล้วเข้าสู่ทวารทั้งเก้าของเขา

ในเวลาเดียวกัน เสื้อคลุมหยินหยางยังคงปล่อยพลังออกมาเรื่อยๆ และเข้าสู่ทวารของเขา จากนั้นเข้าก็รู้สึกได้ถึง พลังของเสื้อคลุมหยินหยางผสานเข้ากับพลังในร่างกายของเขา

สิ่งที่น่าทึ่งกว่านั้นคือ มีข้อความปรากฏขึ้นในความคิดของเขา ซึ่งประกอบไปด้วยวิธีการใช้และผลที่ได้รับจากการใช้เสื้อคลุมหยินหยาง จากนั้นเขาถึงตระหนักได้ว่า เสื้อคลุมหยินหยางนี้มีประโยชน์ที่ยอดเยี่ยมมาก ก่อนหน้านี้เป็นเพราะฮองจินไม่มีพลังยุทธ์ เขาจึงไม่รู้วิธีการใช้เสื้อคลุมหยินหยาง

สำหรับขั้นพลังยุทธ์ของอู๋เป่ยในตอนนี้ สามารถร่ายคาถาการใช้งาน เสื้อคลุมหยินหยางนี้ได้สามแบบ และการใช้งานพิเศษอีกสองแบบ คาถาทั้งสามแบบแบ่งเป็น คาถาสายฟ้าอันดับที่สี่กรงสายฟ้า มนต์สะกดโลกันตร์รังไหมสีทอง และคาถาที่เจ็ดผนึกวิญญาณ การใช้งานพิเศษสองแบ่งออกเป็น การอำพรางตัวและการดำดิน

อย่างไรก็ตาม การใช้งานคาถาทั้งสามแบบและการใช้งานพิเศษสองแบบนี้ จะต้องใช้พลังงานร่างกายเป็นจำนวนมาก ระดับพลังยุทธ์ของเขาในตอนนี้ เขาไม่สามารถทำได้เต็มที่ สามารถทำได้เพียงครั้งคราวเท่านั้น

ในเวลานี้ ฟ้ามืดสนิทแล้ว จู่ๆโรงน้ำชาก็เงียบสงบ ไม่มีเสียงแม้แต่นิดเดียว แม้แต่ ถนนใกล้โรงน้ำชาก็เงียบสงบเช่นกัน

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ด้านนอกหน้าต่างถูกปกคลุมไปด้วยหมอก ทำให้ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจนในระยะสิบก้าว

อู๋เป่ยเปิดหน้าต่าง แล้วพูดเสียงดังว่า ：“หลบๆซ่อนๆมันไม่มีความหมาย ขึ้นมาเลย！”

หมอกปกคลุมไปทั่วถนน และมีร่างสองร่างปรากฏขึ้น พวกเขาเดินเร็วมาก เพียงกะพริบตาก็มาถึงด้านล่างตึก จากนั้นอู๋เป่ยก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นบันได

เสียงฝีเท้าไม่เร็ว แต่ละก้าวมั่นคงมาก ในที่สุด เขาก็เห็นผู้มาเยือน ทั้งสองเป็นยอดฝีมือขั้นหยางบริสุทธิ์ คนหนึ่งสวมชุดสีขาว อีกคนสวมชุดสีเทา

หลังจากที่ทั้งสองมาถึง พวกเขายืนอยู่สองฝั่งของบันไดราวกับว่ากำลังรอใครสักคน ไม่กี่วินาที ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง เด็กชายอายุสิบสองสิบสามปีเดินขึ้นมา เขาสวมชุดคลุมสีทอง ตัดผมรองทรงสั้น และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเย็นชา

เขาเดินเข้ามาทีละก้าว ราวกับผู้ใหญ่ เดินไปนั่งตรงข้ามอู๋เป่ย จากนั้นดมชา แล้วพูดว่า ：“ชาชั้นดี”

อู๋เป่ย ：“เชิญตามสบาย”

เด็กชายสวมชุดคลุมสีทองรินชาหนึ่งถ้วยให้ตัวเอง แล้วจิบชา เขายกแก้วด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วพูดว่า ：“ฉันนึกว่านายเป็นผู้บำเพ็ญที่แข็งแกร่งมาก กล้ามาหาเรื่องพวกเรา ตอนนี้ดูเหมือนว่า นายยังไม่ใช่ระดับตี้เซียนใช่ไหม?”

อู๋เป่ย ：“โชคดีที่ฉันยังไม่ใช่ระดับตี้เซียน ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคงตายกันหมดแล้ว”

เด็กชายวางถ้วยชาลง แล้วพูดว่า ：“นายคุกเข่าแล้วคำนับสามครั้ง ฉันจะยกโทษให้นาย แต่นับจากนี้ไป นายต้องฟังคำสั่งของฉัน”

อู๋เป่ยเยาะเย้ย ：“นายไม่สูง แต่ทักษะการโอ้อวดของนายค่อนข้างสูง”

เด็กชายถอนหายใจเบาๆ ：“ในเมื่อนายรนหาที่ตาย ฉันก็จะสนองความต้องการนายเจ้า”

ชายชุดสีขาวและชายชุดสีเทาเคลื่อนไหวพร้อมกัน โดยจับไหล่ของอู๋เป่ยทั้งซ้ายและขวา แต่ทันใดนั้น สายฟ้าลองลูกก็ฟาดลงบนไหล่ของอู๋เป่ย

“เปรี๊ยง”เสียงฟ้าผ่า ชายขั้นหยางบริสุทธิ์ทั้งสองถูกตาข่ายสายฟ้าครอบไว้ และถูกแผดเผาทันที จากนั้นก็กลายเป็นศพสองร่าง！

เด็กชายตัวสั่นไปทั้งตัว เขารีบลุกขึ้นยืน จ้องมองอู๋เป่ยราวกับว่าเห็นผี ：“นาย......ใช้คาถาเป็น?”

อู๋เป่ย ：“ไม่ต้องกลัว นั่งลง” เขาโบกมือให้เด็กชาย

เด็กชายไม่ได้นั่งลง สีหน้าเขาดูแย่มาก แล้วพูดว่า ：“ฉันประเมินนายต่ำไป！แต่ก็ไร้ประโยชน์ แม้ว่านายจะฆ่าพวกเขา แต่นายก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเรา！”

อู๋เป่ย ：“ถ้าอย่างนั้นก็เรียกคนมาเพิ่ม ฉันของเตือนนาย ทางที่ดีเอาผู้บำเพ็ญขั้นเปลี่ยนแปลงทางจิตวิญญาณ ไม่เช่นนั้นมันจะน่าเบื่อ”

เด็กชายโกรธจนปวดท้อง แล้วพูดว่า ：“ได้！ นายรอแป๊บ！”

เขาเดินไปที่หน้าต่างแล้วใช้มือส่งสัญญาณ วินาทีต่อมา ลมเยือกเย็นก็พัดเข้ามาในห้อง มีหญิงชราที่ถือไม้เท้ารูปภูตผีก็ปรากฏตัวขึ้น ผิวหนังเหี่ยวย่น สวมชุดสีดำ เธอหลังค่อมเล็กน้อย มีกระดิ่งห้อยอยู่ บนไม้เท้ารูปภูตผี เสียงดังกริ๊งๆ

เมื่อหญิงชราเห็นเด็กชาย เธอก็คุกเข่าลงกับพื้น แล้วพูดด้วยความเคารพ ：“คารวะคุณชายซิง”