ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 871

อู๋เป่ยไม่ต้องการพูดมากให้เสียเวลา เสื้อคลุมหยินหยางเปล่งแสงอัศจรรย์ และมันก็เปล่งเสียงคำสาปออกมา ซึ่งนั่นคือคาถาผนึกวิญญาณ

ทันทีที่คาถานั้นออกมา วิญญาณแรกเกิดของชิงมู่เจินจวินก็สั่นสะท้าน และในเวลาเดียวกันเชือกสีม่วงทองก็ลอยเข้าไป พันตัวของเขาในทันที ในเวลาเดียวกันเหยียนหยางก็ลงมือ ช่วยเชือกสีม่วงทองมัดตัวชิงมู่เจินจวินเอาไว้

ชิงมู่เจินจวินตะโกนด้วยความโกรธ ：“นายคิดว่าฝีมือแค่นี้ จะสามารถควบคุมฉันได้เหรอ?”

อู๋เป่ยกระโดดตัวขึ้นกลางอากาศ คว้าตราธรรมเสี่ยวซีเทียน และทุบมันลงบนหัวของเขาอย่างแรง

เสียงดัง“ปัง” ชิงมู่เจินจวินถูกทุบจนตาลาย และมีรอยตราประทับอยู่บนหน้าผากของเขา

“ปัง”

การโจมตีครั้งที่สอง ครั้งที่สาม อู๋เป่ยมีพลังมาก ภายในไม่กี่หมัดก็ทุบตีจนชิงมู่เจินจวินหัวแตกเลือดไหล เขาหวาดกลัวและโมโห จึงคำรามซ้ำแล้วซ้ำอีก

การโจมตีครั้งที่สิบ ชิงมู่เจินจวินรู้สึกหวาดกลัว หัวของเขาเต็มไปด้วยอบตราประทับ เขารู้สึกว่าพลังของตัวเองนั้นอ่อนลงมาก และไม่สามารถหลุดจากการพันธนาการของเชือกสีม่วงทองกับผิวหนังมนุษย์ได้

เขาตะโกนว่า ：“หยุดนะ！”

แน่นอนว่าอู๋เป่ยไม่ยอมหยุด และยังคงโจมตีเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

การโจมตีครั้งที่สิบสอง ชิงมู่เจินจวินก็กระอักเลือดออกมา ：“ไว้ชีวิตฉันเถอะ！”

ในที่สุดอู๋เป่ยก็หยุด และพูดอย่างเย็นชา ：“นายจะยอมเมตตาศัตรูเหรอ?”

ชิงมู่เจินจวินพูดว่า ：“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะให้ผลประโยชน์กับนาย”

อู๋เป่ยกะพริบตา ：“อ๋อ นายจะผลประโยชน์อะไรกับฉันเหรอ?”

ชิงมู่เจินจวิน ：“คัมภีร์โอสถชิงตี้ ฉันมีสำเนาส่วนแรกของสูตรยานี้！”

อู๋เป่ยใจเต้นรัว คัมภีร์โอสถชิงตี้นั้นมีชื่อเสียงมาก ถูกจารึกไว้ในจี้หยกและแผ่นหยก เขาถามว่า ：“ทำไมนายถึงมีคัมภีร์โอสถชิงตี้?”

ชิงมู่เจินจวิน ：“ฉันเคยเข้าไปในซากปรักหักพังยุคก่อนประวัติศาสตร์ และได้มาโดยบังเอิญ”

อู๋เป่ย ：“สำนักตันติง รู้เรื่องคัมภีร์โอสถชิงตี้ไหม?”

ชิงมู่เจินจวิน ：“ไม่รู้ เพราะอาศัยคัมภีร์โอสถชิงตี้ ฉันถึงได้ค่อยๆกลายเป็นปรมาจารย์แห่งโอสถของสำนักตันติง”

สำหรับกษัตริย์เที่ยงแท้ อู๋เป่ยไม่กล้าประมาท เขาหยิบเข็มน้ำแข็งวิญญาณออกมาสิบสองเล่ม แทงเข้าไปในส่วนต่างๆของร่างกายชิงมู่เจินจวิน และผนึกเขาไว้ในน้ำแข็ง

หลังจากนั้น เขาจึงให้เหยียนหยางปล่อยมือออก และพบคัมภีร์โอสถชิงตี้ครึ่งหนึ่งในร่างของชิงมู่เจินจวิน

ครึ่งแรกของคัมภีร์โอสถชิงตี้ ถูกแกะสลักไว้บนแผ่นหยก บ้างเป็นอักขระโบราณ บ้างเป็นอักขระอมตะ อัดแน่นไปด้วยอักขระนับล้านตัว

เขามองดูอย่างรวดเร็ว ก็รู้ว่าเป็นของแท้ เพราะคัมภีร์โอสถปลอมนั้นไม่สามารถหลอกตาเขาได้

เขาเก็บแผ่นหยก และให้เหยียนหยางมัดเขาไว้อีกครั้ง จากนั้นเขาจึงดึงเข็มน้ำแข็งวิญญาณออก แล้วถามเขาว่า ：“ส่วนที่เหลืออยู่ที่ไหน?”

ชิงมู่เจินจวิน ：“ถ้านายยอมปล่อยฉัน ฉันจะมอบคัมภีร์โอสถส่วนที่เหลือให้กับนาย”

อู๋เป่ยจ้องมองเขา ：“นายคิดว่าฉันจะเชื่อนายเหรอ?”

ชิงมู่เจินจวินพูดอย่างใจเย็น ：“เชื่อไม่เชื่อก็แล้วแต่นาย”

อู๋เป่ยครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ยิ้มแล้วพูดว่า ：“ไม่เป็นไร ฉันจะพาตัวนายกลับไปที่พรรคฉู่ซานจิ้นก่อน อาจารย์ฉันรู้ว่าสำนักตันติงต้องการทำร้ายฉัน ต้องต้อนรับนายอย่างดีแน่นอน ถ้าเซียนกษัตริย์โกรธขึ้นมา ไม่รู้ว่าสำนักตันติงของนายจะรับมือไหวไหม?”

สีหน้าของชิงมู่เจินจวินดูไม่ค่อยดี แม้ว่าสำนักตันติงจะได้รับการสนับสนุนจากกองกำลังหลักหลายแห่ง แต่รากฐานยังตื้นเขิน ไม่สามารถเทียบกับพรรคฉู่ซานจิ้นได้ หากพรรคฉู่ซานจิ้นโจมตีสำนักตันติงจริงๆ เขาก็จะกลายเป็นคนบาปไปตลอดกาล

เขารีบพูดทันทีว่า ：“สหายอู๋ จริงๆแล้วฉันไม่ได้มีเจตนาจะทำร้ายนาย แค่ชื่นชมทักษะการปรุงโอสถของนาย และต้องการขอคำแนะนำจากนายก็เท่านั้น”

อู๋เป่ยไม่เชื่อคำพูดของเขาเลยสักคำ แล้วพูดว่า ：“ชิงมู่เจินจวิน นายพูดจาไร้สาระมากมายขนาดนี้ สู้พูดความจริงมาดีกว่า”

ชิงมู่เจินจวินถอนหายใจ ：“สหาย นายต้องการให้ฉันทำอะไร ถึงจะยอมปล่อยฉันไป?”

อู๋เป่ย ：“บอกฉันมาว่าคัมภีร์โอสถชิงตี้ส่วนที่เหลืออยู่ที่ไหน”

ชิงมู่เจินจวินเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า ：“อยู่ในถ้ำที่ฉันอาศัยอยู่”

อู๋เป่ย ：“ถ้าของนายอยู่ในดินแดนแห่งเซียนเหรอ?”

ชิงมู่เจินจวิน ：“ไม่ใช่ดินแดนแห่งเซียน แต่อยู่ในดินแดนเหลียนหลง”

ดวงตาของอู๋เป่ยเป็นประกาย ：“ถ้ำแห่งนั้น เป็นสถานที่ที่พบคัมภีร์โอสถชิงตี้เหรอ?”

ชิงมู่เจินจวิน ：“ใช่แล้ว ด้วยความสามารถของฉัน จึงเอามาได้เพียงแค่ส่วนแรกเท่านั้น”