ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 887

จี้รัวเฟยพยักหน้า "ไม่ผิด การดูดซับหลังงานคุณภาพสูงถือเป็นสิทธิพิเศษของเผ่าราชวงค์ แต่ตอนนี้ไม่มีเผ่าราชวงค์แล้ว และมีคนเพียงไม่กี่คนที่สามารถดูดซีบพลังงานระดับสูงนี้ได้ ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจมัน"

จากนั้นเธอก็พูดว่า "เมื่อเวทย์ปีศาจสงบลง ฉันจะพาคุณไป ใช่สิ คุณเปิดช่องเทพแล้ว?"

อู๋เป่ย "เปิดแล้ว"

จี้รัวเฟยพยักหน้า "พวกเราก็ไม่ต่างกันมาก ฉันก็เปิดช่องเทพแล้ว แต่ว่าระดับพลังในการดูดซับนั้นเทียบกับฉันแล้วสูงกว่า ดูเหมือนคุณจะมีปรมาจรย์ค่อยชี้แนะ "

อู๋เป่ย "ใช่แล้ว พลังการดูดซับยิ่งมาก พลังยุทธ์ก็ยิ่งแข็งแกร่ง"

จี้รัวเฟย "ร่างของคุณเป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์ แสดงว่าเปิดช่องวิญญาณทั้งเห้าแล้ว ในอนาคตช่องวิญญาณก็จะเปิดออกทั้งหมด คุณก็จะเป็นอัจฉริยะอันดับต่นๆ ไม่น่าจินซวินไป๋จึงไว้ใจส่งคุณมา เขาดูออกนานแล้วว่าคุณจะมีอนาคตที่ดี"

อู่เป่ยถามเธอ "ตระกูลจี้ของคุณ มีอัจฉริยะเปิดช่องเทพไหม?"

จี้รัวเฟย "แน่นอนว่ามี ตระกูลจี้ของพวกเรา กลุ่มอัจฉริยะได้ถูกส่งไปยังสวรรค์เพื่อรับการพัฒนานานแล้ว ตอนี้พวกเขาได้เข้าร่วมกับกองกำลังหลักที่แตกต่างกันไป เมื่อถึงเวลาตระกูลจี้จะเข้าสู่กองทัพของดินแดนแห่งเซียน และมีตำแหน่งที่นั่ง"

อู๋เป่ยตกตะลึง "ส่งคนไปดินแดนแห่งเซียนนานแล้วเหรอ? ยอมเยี่ยม"

จี้รัวเฟยยิ้มแล้วพูดว่า "คุณเป็นบุตรที่ภาคภูมิแห่งสวรรค์ ความสำเร็จในอนาคต เกรงว่าแม้แต่ฉันตระกูลจี้ ก็ยังห่างไกล"

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า "มองฉันสูงขนาดนั้นเลยเหรอ?"

จี้รัวเฟยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "อย่างน้อยฉันกเป็นอัจฉริยะของตระกูลจี้ แต่ไม่มีใครสามารถเทีบยกับคุณได้"

สองคนดื่มชาพูดคุย ไม่รู้ว่าพระอาทิตย์ขึ้นสูงถึงเสาไม้ไผ่สามต้น มันเริ่มเป็นเวลาสายแล้ว อู๋เป่ยจึงขอตัวลาไปก่อน เขาอยากกลับไปที่รอบๆเกาะชิงหลง เพื่อป้องกันการบุกรุกของเวทย์ปีศาจ

เมื่อกลับมาที่ค่ายทหารก่อน เขาก็เห็นโจวเทียนกังกำลังนับจำนวนหัวของเวทย์ปีศาจก็ถามว่า "หัวพวกนี้ทำไมไม่โยนทิ้งไป?"

โจวเทียนกังยิ้มแลวพูดว่า "ใต้เท้า พวกนี้เป็นคุณธรรมทหาร ทิ้งไม่ได้"

อู๋เป่ยตกตะลึง "คุณธรรมทหาร?"

โจวเทียนกังพยักหน้า "ใต้เทียน หัวเวทย์ปีศาจนี้สามารถแลกเปลี่ยนเป็นเงินยันต์อย่างน้อยสิบเงินยันต์ ยิ่งเวทย์ปีศาจมีระดับสูงราคาก็ยิ่งแพง"

เขาคิดอยู่ครู่แล้วพูดว่า "หัวพวกนี้ กองทัพจวินไม่ต้องการเหรอ?"

โจวเทียนกัง "ใต้เท้า นี้คือแม่ทัพจี้แห่งจตุรเทพมอบให้พวกเขา มีมากว่าสามหมื่นตัว ถือเป็นคำขอบคุณของเธอ"

อู๋เป่ยพยักหน้า "พูดเช่นนี้ ที่พวกเราฆ่าเวทย์ปีศาจก็สามารถนำมาเปลี่ยนเปนเงินได้"

โจวเทียนกัง "ใช่ขอรับใต้เท้า คุณธรรมทหารที่ได้รับจะถูกแบ่งให้เท่าๆกัน ท่านมอบให้ใครก็เท่าไหร่ ใครก็มีเท่านั้น"

ตอนนีอู๋เป่ยมีตำแหน่งสูงที่สุด เทียบเท่ากับทำหน้าที่แทนแม่ทัพแห่งจตุรเทพ พลังอำนาจยิ่งใหญ่นัก

อู๋เป่ยพยักหนา "นั้นก็ไม่เลว มีโอกาส พวกเราไปฆ่าเวทย์ปีศาจเยอะหน่อย"

เมื่อเห็นว่าค่ายทหารไม่มีเรื่องอะไร เขากบินไปที่เกาะชิงหลง

เมื่อร่อนลงที่ค่ายใหญ่ อู๋เป่ยรู้สึกว่าบรรยากาศไม่ถูกต้องนัก ทหารทั้งหมดก็ไม่อยู่ในที่ลานฝึก และมีคนยืนอยู่หน้าค่ายของแม่ทัพแห่งจตุรเทพเต็มไปหมด

เขารีบมาที่หน้าค่าย คาดไม่ถึงจะมียามเฝ้าประตูสองคน พวกเขาหยุดและพูดอย่างเย็นชา "พลโทซงกำลังประชุม หามคนนอกเขา！"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว "ฉันคือมือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพ คุณไม่รู้เหรอ?"

ทั้งสองคนเต็มไปด้วยความหยิ่งยโส "ฉันไม่สนว่าคุณจะเป็นมือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพหรือมือขวาแม่ทัพแห่งจตุรเทพ ต่อหน้าพลโทซงคุณไม่ใช่อะไรทั้งนั้น！"

อู๋เป่ยโกรธมากเขาคือผู้ฝึกยุทธ์ชั้นกษัตริย์ จะทนต่อความโกรธเช่นนี้ได้อย่างไร? โบกมือใส่ยามเฝาประตูทั้งสองกถูกกระแทกออกด้วยพลังอันน่าสะพรึง หลังจากนั้นล้มลงกับพื้นพวกเขาก็กระตุกทั้งตัว น้ำลายฟูมปาก

พลโทซงมีสีหน้าที่ดูไม่ได้ เขาไม่คิดว่าอู๋เป่ยจะกล้าทำแบบนี้ ใครให้ความกล้าเขากัน? เขาก็รู้ตำแหน่งของตัวเองทันทีแล้วรีบพูดว่า "มือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพ ไดโปรดอภัยความไม่รู้และเย่อหยิ่งก่อนหน้านี้ให้ฉันด้วย"

อู๋เป่ยจ้องมองเขา แล้วพูดว่า "ดีมาก คุณออกไปข้างนอกค่าย พูดตะโกนสิ่งที่คุณทำอะไรผิด"

พลโทซงรู้สึกเสียใจมาก เมื่อคิดว่าพ่อของเขาเป็นผู้พิทักษ์ของนักบุญศักดิ์สิทธิ์ เขาดอยกว่าคนๆเดียวแต่เหนือกว่าคนเป็นหลายร้อยล้าน วันนี้เขาถูกรังแกโดยมือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพตัวน้อยคนนี้！

แต่สถานการณ์นี้บุคคลนี้แข็งแกร่งกว่า อู๋เป่ยกล้าฆ่าเขา เขาไม่สามารถต้านทานได้ กังนั้นเมื่อเทียบกับชีวิต ศักดิ์ศรีก็ไม่สำคัญแล้ว รักษาชีวิตสำคัญกว่า！

พลโทซงไม่เต็มใจยอมแพ้ แต่เขาก็ยังออกไปจากเต็นท์อย่างเชื่อฟัง แล้วพูดต่อหน้าเหล่าทหารนับไม่ถ้วนพูดว่า "ฉันหยาบคายต่อหน้ามือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพ รู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง อยากจะขอโทษต่อมือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพอย่างเปิดเผย"

เขาพูดติดต่อกันสิบครั้งก่อนที่เสียงของอู๋เป่ยจะดังขึ้น "กองทัพชิงหลงไม่ต้องการพลโท คุณไปได้แล้ว"

พลโทซงตอบ "ขอรับ"

เมื่อออกไปจากค่าย ดวงตาของพลโทซงเต็มไปดวยความโกรธแค้น เขาพูดที่ละคำ "มือซ้ายแม่ทัพแห่งจตุรเทพ ถ้าฉันไม่ได้ล้างแค้นนี้ ฉันซงซื่อเจินขอสาบานจะไม่เป็นคน！"

ซงซื่อเจินหนีออกไปด้วยความลำบากใจ หยางเทียนฮวาก็รีบพูด "ใต้เท้า ท่านอย่าไปทำให้นักบุญศักดิ์สิทธิ์ขุ่นเคืองเลย"

อู๋เป่ยตอบกลับอย่าใจเย็น "นักบุญศักดิ์ศิทธิ์ไม่เกี่ยวกับพวกเรา เขาสามารถแทรกแซงได้แค่ครั้งเดียว แต่ถ้ามีครั้งที่สองละก็ จะต้องมีคนไม่เห็นด้วยแน่"

หลังจากพูดคุยกับจีรัวเฟยแล้ว เขากรู้ว่าเบื้องหลังแม่ทัพแห่งจตุรเทพแต่ละคนนั้น มีพลังนับไม่ถ้วน เป็นตัวแทนของผลประโยชน์มากมาย ไม่ว่านักบุญศักดิ์สิทธิ์จะทรงพลังแค่ไหน มีเพียงเหยีบยหลงประเทศเดียวที่จะครอบครอง กองกำลังอื่นที่ไม่ใช่เหยียนหยางอาจจะไม่เห็นด้วยกับเขา

หยางเทียนฮวา "ใต้เท้าพูดก็ถูก แต่ระวังไว้ก่อนก็ดี"

อู๋เป่ย "ไม่จำเป็น ฉันยังต้องไปเกาะซวนหวู่ หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่นี่ โปรดบอดฉันให้ทันเวลา"

หยางเทียนฮวาและหลูเทียนชุ่นตอบ "มีเราสองคนปกป้องเกาะชิงหลงอยู่ ใต้เท้าโปรดวางใจ！"