ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 890

ชายหนุ่มผิวขาว ใบหน้าเหลี่ยมใหญ่ และสูงพอๆเขา เขาเป็นปรมาจารย์คนเซียนระดับสอง ให้คนแบบนี้มาเป็นผู้นำ เขาคิดว่านี้เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลง และจะเปลี่ยนเป็นคนที่เหมาะสมกว่านี้มาในภายหลัง

ชายหนุ่มมองอู๋เป่ย เขาหรี่ตาลง "นายเป็นใคร? ใครให้นายเข้ามา?"

อู๋เป่ยพูดเสียงดัง "ผู้นำคนก่อน อู๋เป่ย ฉันมาที่นี่เพื่อทวงหนี้"

ชายหนุ่มพูดตะคอก "ที่แท้ก็ผู้นำคนก่อน ยินดีที่ได้พบฉันป๋อหลุน ผู้นำคนใหม่ ในอนาคตเทียนหลงไม่เกี่ยวข้องกับนายแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ทางที่ดีนายอย่ามาที่เทียนหลงอีก"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ที่ฉันมา เพื่อทวงหนี้"

ป๋อหลุนพูดตอบอย่างใจเย็น "จะเอาหนี้? ไม่มีปัญหา ฉันจะให้คนจ่ายคืนให้ ไดเงินแล้วก็ไป ไม่ต้องอยู่นาน"

ฮวาเจี๋ยหยูเดินขึ้นมาพูด "ท่านผู้นำ พวกเรามีคำถามเกี่ยวกับการติดหนี้ผู้นำคนก่อนเป็นเงินแสนล้านดอลลาร์สหรัฐ ในปีนี้จะต้องจ่ายคืนสี่แสนล้านดอลลาร์ ปีหน้าและปีในแบ่งเป็นปีละหนึ่งแสนล้านดอลลาร์"

ป๋อหลุนแทบจะกระโดขึ้นแล้วตะโกนว่า "อะไรนะ? แสนล้านดอลลาร์?"

แนวคิดเรื่องเงินแสนล้านดอลลาร์คืออะไร? นี้มันมากกว่าผลผลิตทางเศรฐกิจทั้งหมดของเทียนจิงในปีที่แล้วตั้งหนึ่งเท่า เงินมากขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงเขา แม้แต่เบื้องหลังเขาก็ไม่สามารถชดใช้เงินจำนวนมหาศาลนี้ได้！

ป๋อหลุนกลอกตาแล้วพูดว่า "หนี้นี้เกิดขึ้นระหว่างดำรงตำแหน่ง ไม่มีผลอะไรทั้งนั้น！"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "จะปฎิเสธเหรอ? ได้！"

เขาพูดกับฮวาเจี๋ยหยู "เธอไปแจ้งกับสมาชิกเทียนหลงทุกคนให้ใช้ยาพันธุกรรม แล้วบอกพวกเขาว่าตราบใดที่พวกเขาเต็มใจลาออก ฉันจะปรุงยาพันธุกรรมระดับสูงให้กับพวกเขา นอกจากนี้ ฉันจะให้เงินพวกเขาเพิ่มอีกสิบเท่า"

ฮวาเจี๋ยหยูกระพริบตา "ได้ค่ะ"

ป๋อหลุนโมโก "นายกล้าใช้ประโยชน์จากเทียนหลง นายกล้านักนะ！"

อู๋เป่ย "นายเป็นหนี้ฉันหลายแสนล้านแต่คิดจะผิดนัดชำระหนี้ แน่นอนว่าฉันต้องการชดเชยความเสียหาย นอกจากนี้ฉันเป็นศิษย์ชั้นสูงของพรรคฉู่ซานจิ้น พวกนายติดหนี้ไม่คืนเงิน ฉันจะต้องให้อาจารย์ออกมาจากเขาออกมาขอเงินด้วยตัวเอง!"

ป๋อหลุนรู้ว่าเรื่องนี้สำคัญมาก หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ออกจากห้องโถงไป ดูเหมือนว่าเขาจะติดต่อกับผู้บังคับบัญชาของเขา

อู๋เป่ยเพียงรออยู๋ในห้องโถงใหญ่ สามาชิกของเทียนหลงค่อยๆเข้ามาสมัครงานกันในห้องโถง มีคนหนึ่งพูดขั้น "ท่าน ฉันจะลาออก ท่านไปที่ไหนฉันก็จะไปที่นั้น"

คนอื่นๆทั้งหมดก็เห็นด้วย พวกเขามีความประทับใจต่ออู๋เป่ยอย่างมาก หลังจากที่อู๋เป่ยเข้ารับตำแหน่ง ไม่เพียงแต่เงินเดือนของพวกเขามี่เพิ่มมากขึ้น แต่พวกเขายังได้รับยาพันธุกรรมราคาแพงซึ่งช่วยเพิ่มวามแข็งแกร่งให้พวกเขา ด้วยผู้นำที่ดีขนาดนี้ พวกเขาจึงไม่อยากที่จะยอมแพ้ แม้ว่าจะต้องลาออกจากเทียนหลงแต่ก็ยังคงติดตามอู๋เป่ยต่อไป

สิบนาทีต่อมา ป๋อหลุนก็กลับเข้ามา แชาพูดว่า "อู๋เป่ย มีคนอยากเจอนาย ไม่รู้ว่านายกล้าไปไหม?"

อู๋เป่ย "อืม ใครกันที่อยากเจอฉัน?"

ป๋อหลุน "คนจากเบื้องบนของฉัน"

อู๋เป่ย "นายจะบอกว่าเป็นกลุ่มคนที่อยู๋ข้างนักบุญใช่ไหม? ถ้าพวกเขาอยากจะเจอฉันก็ได้ ฉันจะรออยู่ที่นี้"

ป๋อหลุน "ฉันอยาจะเชิญนายไปกับฉัน"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ฉันกับนายไม่สนิทกัน ฉันไม่อยากไปกับนาย"

ป๋อหลุนขมวดคิ้ว เขาครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ได้ งั้นก็มาเจอกันที่เทียหลง

อู๋เป่ยไม่อยากพูดไร้สาระกับเขา จึงกลับมาที่ห้องที่เขาเคยอยู่ เมื่อเจอมาถึงองค์รักษ์หลงเว่ยก็กระโดดข้ามกำแพงเข้ามายี่สิบคน

อู๋เป่ยมองดูพวกเขาแล้วพูดว่า "ตอนนี้ฉันไม่ใช่ผู้นำของพวกคุณแล้ว พวกคุณไม่จำเป็นต้องติดตามฉันแล้ว"

องค์รักษ์หลงเว่ยเป็นคนที่เชื่อฟังคำสั่งมาที่สุดมาโดยตลอด แต่ในเวลานี พวกเขาทั้งหมดล้วนหยุดนิ่ง

อู๋เป่ย "มีอะไรกัน?"

องค์รักษ์หลงเว่ยคนหนึ่งพูด "ท่านจะเป็นผู้นำของเราตลอดไป พวกเราพูดคุยหารือกันแล้ว จะลาออกจากเทียนหลงแล้วติดตามท่านไป"