ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 932

จูชิงเหยียนปรบมือและพูดว่า: “ยอดเยี่ยมมาก ! ”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า : “เราเข้าไปก่อนเถอะ งานเลี้ยงวันเกิดวันนี้ จะต้องครึกครื้นมากแน่”

ที่ทางเข้าคฤหาสน์ สวี่จี้เฟยและสวี่เค่อหมิ่นสองลุงหลาน กำลังรออยู่ที่หน้าประตูเพื่อต้อนรับแขก เมื่อเห็นอู๋เป่ย สวี่จี้เฟยก็รีบวิ่งเข้าไปทักทายเขาแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “ศิษย์น้อง ในที่สุดคุณก็มาถึงแล้ว ”

อู๋เป่ยพูดด้วยรอยยิ้ม : “พี่สาม ถ้ามีเรื่องอะไรเดี๋ยวเราค่อยพูดกัน ฉันจะไปอวยพรวันเกิดให้นายท่านก่อน”

สวี่จี้เฟยพยักหน้า : “ตกลง ”

เขาเดินนำทาง เข้าไปในคฤหาสน์ และตรงไปที่ห้องโถง ไท่กงแห่งตระกูลสวี่ กำลังนั่งอยู่ที่ห้องโถงใหญ่เพื่อรับคำอวยพรวันเกิดจากแขก

แน่นอนว่าสวี่ไท่กงยังคงจำอู๋เป่ยได้ ในตอนนั้นอู๋เป่ยได้ช่วยชีวิตเขาไว้ เขารีบจับมืออู๋เป่ยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม : “เสี่ยวอู๋อ่า ดีใจมากที่คุณมา”

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า : “นายท่าน มาก็ไม่ได้นำของขวัญอะไรมาให้ นี่เป็นยาที่ผมหลอมด้วยตัวเอง ท่านโปรดรับไว้ด้วยครับ”

สวี่ไท่กงหยิบกล่องมาเปิดออก และเห็นยาสามเม็ดที่มีกลิ่นหอม เขายิ้มแล้วพูดว่า : “เสี่ยวอู๋ นี่คือยาอะไร？”

อู๋เป่ยกล่าว : “นี่คือยาอายุวัฒนะแห่งชีวิต หลังจากรับประทานแล้ว คุณจะมีอายุยืนยาวขึ้น คุณสามารถมีชีวิตอยู่ได้ร้อยปี และจะดูเด็กลง”

“ฮ่า ฮ่า คนสมัยนี้ ยังกล้าที่คุยโม้ด้วยเหรอ？”ทันใดนั้น ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

อู๋เป่ยหันศีรษะไป และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในวัยยี่สิบ จ้องมองเขาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

จูชิงเหยียนรู้ว่ายานี้มีค่าเพียงใด เธอขมวดคิ้วและพูดว่า : “คนโง่เขลาน่ากลัวยิ่งกว่าคนอวดดี”

ผู้หญิงคนนั้นขมวดคิ้วเมื่อได้ยินจูชิงเหยียน พูดประชดว่า : “เธอบอกว่าฉันโง่เหรอ？”

จูชิงเหยียน : “แล้วมันไม่ใช่เหรอ? ตัวเองพูดพล่อย ๆ ในสิ่งที่ไม่เข้าใจได้ และคาดเดาในสิ่งที่ไม่เข้าใจ นี่มันคือความโง่เขลาไม่ใช่เหรอ？”

ผู้หญิงคนนั้นโกรธมากจนปวดท้อง : “กล้าดียังไงมาพูดกับฉันแบบนี้ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร？”

ถัดจากหญิงสาว มีชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาตะคอกและพูดว่า : “คุณหนูหานชิวเป็นที่ปรึกษาอาวุโสของสถาบันวิทยาศาสตร์ชีวภาพในสหรัฐอเมริกา และเป็นผู้เชี่ยวชาญชั้นนำด้านวิทยาศาสตร์เพื่อการดำรงชีวิต เธอบอกว่าพวกคุณคุยโว เช่นนั้นพวกคุณก็จะต้องคุยโม้แน่”

อู๋เป่ยไม่สนใจที่จะโต้เถียงกับคนแปลกหน้าคนนี้ที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้น เขาส่งสัญญาณให้จูชิงเหยียนว่าไม่เป็นไร และยิ้มให้สวี่ไท่กง : “ไท่กง สำหรับยานี้ คุณกินยาหนึ่งเม็ดก่อนเข้านอนตอนกลางคืน ส่วนที่เหลือสามารถรับประทานได้หลังจากสามปี”

สวี่ไท่กงเชื่อโดยธรรมชาติว่ายาของอู๋เป่ยนั้นไม่ธรรมดา เขายิ้ม “เหอะ เหอะ” : “เสี่ยวอู๋ ขอบคุณนายมากเลยนะ”

หลังจากนั้น สวี่จี้เฟยก็เชิญอู๋เป่ยนั่งลงในห้องโถงเล็ก ๆ คนที่มาก็แบ่งออกเป็นสามหรือเก้าเกรดเช่นกัน ส่วนใหญ่ให้ของขวัญแล้วก็จากไป เพราะพวกเขายังไม่ผ่านคุณสมบัติที่จะเจอสวี่ไท่กง

ใครก็ตามที่มีสถานะขึ้นมาบ้าง ก็จะมาอวยพรวันเกิดสวี่ไท่กง และพูดสองสามคำก่อนออกไป ผู้ที่มีสถานะทางสังคมสูงขึ้นมาอีกหน่อย ก็จะสามารถอยู่ร่วมงานเลี้ยงวันเกิดได้ แต่จะนั่งได้เฉพาะในห้องโถงใหญ่เท่านั้น

ห้องนั่งเล่นเล็ก ๆ ที่สวยงาม เป็นที่ที่ตระกูลสวี่เอาไว้รับรองแขกผู้มีเกียรติ ทั่วทั้งจังหวัดสามารถนั่งที่นี่ได้ไม่เกินสิบคน

อู๋เป่ยและจูชิงเหยียนมาที่ห้องโถงเล็ก ภายในห้องโถงเล็กก็มีคนนั่งอยู่ห้าคนแล้ว เด็กคนหนึ่งและผู้ใหญ่สี่คน อู๋เป่ย ไม่รู้จักคนเหล่านี้ เขาพยักหน้า และนั่งบนเก้าอี้ตรงประตูกับจูชิงเหยียน

คนรับใช้นำชาและขนมมาให้ เมื่อไม่มีใครสนใจ อู๋เป่ยก็หยิบผลไม้ออกมามอบให้จูชิงเหยียน ผลไม้นี้ผูกติดกับตั๊กแตนโบราณ การรับประทานมันนั้นดีต่อร่างกายมาก

จูชิงเหยียนกัดไปหนึ่งคำ กลิ่นหอมที่อบอวลไปทั่วหัวใจและจิตวิญญาณของเธอก็โชยออกมา เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อายุสี่ขวบที่ดูน่ารักมาก เธอได้กลิ่นหอมจึงเดินไปหาอู๋เป่ยทันที และมองดูผลไม้อย่างสงสัย

“ลุงคะ นี่ผลไม้อะไรคะ กลิ่นหอมมาก หนูไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูดว่า : “ผลไม้ป่าที่ปลูกที่บ้าน”