ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 990

ก่อนฟ้าจะมืด อู๋เป่ยก็สอนเฉินเสี่ยวถงถึงวิธีการขัดเกลาพลังเวทย์ และทันทีที่ฟ้ามืด ชายคนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาถูกอุ้มเอามา เมื่อเขามาถึงประตู เขากคุกเข่าลงกับพื้นเสียงดัง"ตุบ" "ท่านผู้สูงศักดิ์ ฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดช่วยฉันด้วย อู้ว มันเจ็บปวดเหลือเกิน...."

ที่แท้แล้วหลังจากที่ชายคนนี้กลับไป นั้นเป็นเมื่อดังที่อู๋เป่ยกล่าว หนึ่งชั่วโมงต่อมาเขารู้สึกอึดอัดและหายใจไม่ออก สามชั่วโมงต่อมามีเลือดออกจากทวารทังเจ็ด จากนันเขาก็เจ็บปวดไม่ทั่วร้าง เขารู้สึกอยู่ไม่สู้ตาย อึดอัดจนอยากจะฆ่าตัวตาย

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ฉันคิดว่าคุณจะทนต่อได้อีกครึ่งชั่วโมง ดูเหมือนว่าคุณจะทนต่อความเจ็บปวดได้ไม่ดีนัก"

ชายคนนั้นร้องไห้แล้วพูดว่า "ท่านผู้สูงศักดิ์ ฉันผิดไปแล้ว ฉันสมมควรตาย ฉันไม่กล้ารื้อสนามเด็กเล่นอีกแล้ว"

อู๋เป่ย "สนามเด็กเล่นคือสถานท่สำหรับช่วยเหลือเด็กๆ ที่ทำอะไรไม่ถูกในสังคม สถานที่แบบนี้คุณกล้าที่จะทำลายทิ้ง คุณยังมีความเป็นคนไหม?"

ชายคนนั้นตบหน้าตัวเอง "ฉันผิดไปแล้ว ฉันมันไม่ใช่คน ท่านผู้สูงศักดิ์ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย"

อู๋เป่ยพูด "สนามเด็กเล็กของเด็กๆต้องการเงินลงทุน คุณบริจาคมาก่อนห้าพันล้านสิ"

ใบหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว "ฉันไม่มีห้าพันล้านหรอก ทั้งตัวฉันรวมกันมีไม่เกินสามพันล้าน"

อู๋เป่ยพูดอย่างใจเย็น "ถ้าไม่มีเงิน คุณก็ไปยืมสิ แต่คุณควรรีบหน่อย คุณมีเวลาอีกแค่สิบสองชั่วโมงในการหาเงิน ถ้าคุณไม่สามารถหาเงินมาในสิบสองชั่วโมง คุณจะต้องตามอย่างอนาถ"

"สหาย ได้โปรดมีเมตตาด้วย แบบนี้คุณทำเกินไปแล้ว"

ทันใดนั้นกมีเสียงดังมาจากด้านหลังชายคนนั้น

อู๋เป่ยมองไปเห็นชายคนหนึ่งสวมชุดลัทธิเต๋าเดินเข้ามาช้าๆ ออกมาจากฝูงชน การฝึกฝนของบุคคลนี้ไม่ธรรมดา เขาคงเป็นนักบวชลัทธิเต๋าในช่วงปลายของการคัดกรองพระเจ้า

อู๋เป่ยเหลือบมองเขา แต่ไม่พูดอะไรและเพียงแค่ถอนหายใจ กลิ่นอายของเทพศักดิ์สิทธิ์ที่น่ากลัวมาก หากนักบวชลัทธิเต๋าตองการจะพูดอะไร ใบหนาของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เขาคุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดด้วยเสียงสั่นเทา "ผู้นอย ได้พบกษัตริย์เที่ยงแท้!"

ขอบเขตของเขานั้นไม่สูงมาก ที่สามารถพบเจอไดก็มีเพียงแต่กษัตริย์เที่ยงแท้แล้ว

อู๋เป่ยไม่ได้อธิบายอะไรแล้วพูดอย่างใจเย็น "คุณมาจากเขาลูกไหนล่ะ?"

นักบวชลัทธิเต๋าคนนั้นกล่าวอย่างรวดเร็ว "ผู้น้อยฝึกยุทธ์ที่เขาอู๋ตาง"

"คุณเป็นศิษย์เขาอู๋ตาง?"

"ผู้น้อยไม่ได้เป็นศิษย์ของเขาอู๋ตาง เพียงแต่ฝึกยุทธ์ที่นั่น" เขารีบอธิบายอย่างเร่งรีบ

อู๋เป่ยพยักหน้า "ไปเถอะ"

ชายคนนั้นหันหลังกลับและจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ชายผู้ที่คุกเข่าบนพื้นแสดงรอยยิ้มที่น่าเกลียด ยิ่งกว่าการร้องไห้ เขาจ้างผู้เชี่ยวชาญที่มีคนรู้จักหลายคนมา ทำไมถึงขี้ขลาดขนาดนี้ หลบไปโดยไม่ทำอะไรเลย!

อู๋เป่ย "อยากจะให้ฉันให้เวลาคุณอีกหน่อยไหม จะได้หาคนมาช่วยอีก?"

ชายคนนั้นรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว "ไม่ ไม่ ห้าพันล้าน ฉันจะเตรียมมาให้ทันที!"

อู๋เป่ยเหลือบมองเวลาแล้วพูดว่า "ก่อนฟ้าจะสร่าง คุณจะต้องเตรียมมาให้พร้อม ไม่เช่นนั้นฉันคงจะคุณไม่ได้"