ย้อนเวลาใหม่ครั้งนี้ขอยอมง้อเธอด้วยรัก นิยาย บท 1

รถเบนซ์สีดำคันหรูเคลื่อนตัวเข้าไปยังบ้านที่เงียบสงัด ชายหนุ่มผู้นั่งหลังพวงมาลัยเอะใจเล็กน้อยที่ตัวบ้านยังไม่เปิดไฟเพราะเวลานี้โดยปกติภรรยาของเขามักถึงบ้านแล้ว เขาเหลือบมองนาฬิกาบนข้อมือก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าเกือบเข้าตีหนึ่ง ตัวของเขาที่โหมงานจนแทบไม่ได้มองเวลาจึงตระหนักรู้ว่าดึกขนาดนี้ภรรยาเขาคงเข้านอนเป็นที่เรียบร้อย

ชายหนุ่มจอดรถไว้หน้าบ้านเช่นเคยก้าวลงจากรถก่อนจะหอบเอาแฟ้มเอกสารกองใหญ่ถือเข้าบ้าน กอดเอกสารไว้ด้วยมือหนึ่งในขณะอีกมือเอื้อมเปิดประตูบ้านก้าวเข้าไปยันห้องนั่งเล่น ท่ามกลางความมืดสายตาของเขากวาดไปมาในห้อง ความเงียบยามราตรีชวนให้บรรยากาศวังเวง เขาเลื่อนสายตาไปบริเวณโซฟา แล้วก็ต้องผงะ! เมื่อพบร่างหญิงสาวนั่งตัวตรงนิ่งหันหลังให้เขา ชายหนุ่มตกใจตัวโยนจนกองเอกสารร่วงหล่นกับพื้นเสียงดัง!! เขาเอื้อมมือไปเปิดไฟ

“โธ่! รันทำไมมานั่งเงียบ ๆ ตรงนี้” เขาก้มลงเก็บเอกสารจัดเข้าที่ก่อนจะเดินไปนั่งข้างภรรยาสาวที่นั่งอยู่หน้าโต๊ะกาแฟ เธอค่อย ๆ หันหน้ามา ดวงหน้าเมื่อกระทบแสงไฟขาวนวลทำให้เห็นว่า จมูกและดวงตาของเธอแดงนิด ๆ คล้ายกับว่าเพิ่งผ่านการร้องไห้

“นายจะอธิบายสิ่งเหล่านี้ว่ายังไง!” น้ำเสียงของเธอสั่นเครือเล็กน้อยก่อนจะชี้ไปที่กระดาษเอสี่วางเรียงรายบนโต๊ะ ในกระดาษเป็นภาพโฆษณาน้ำหอมที่เพิ่งออนแอร์ไปของลูกค้าเเบรนด์คู่แข่ง ทั้งภาพโฆษณารวมถึงภาพเนื้อหาโพสต์ตามสื่อโซเชียลมีเดียเป็นภาพกราฟิกคอนเซปต์น้ำหอมวางอยู่คู่ถ่านไม้และป่า

ชายหนุ่มหยิบกระดาษออกมาก่อนจะพบว่าเนื้อหาโฆษณาเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นงานของภรรยาสาวผู้รับผิดชอบดูแลโปรเจคนี้ของบริษัทเธอ ทว่ากลับถูกนำมาใช้ภายใต้บริษัทโฆษณาของเขา

“เอาล่ะ ฉันพอเข้าใจแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะตรวจสอบให้วันนี้ก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำนอนก่อน” ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับไหล่ของหญิงสาวก่อนจะถูกเบี่ยงหลบ

“ทำไม! ทำไมฉันต้องรอในเมื่อทุกอย่างมันชัดขนาดนี้ จะต้องตรวจสอบอะไรอีกถ้าไม่ใช่...” เขาที่รู้ว่าเธอกำลังจะกล่าวหาใครจึงพูดขัดขึ้นมาทันที

“อย่ากล่าวหากันลอย ๆ วีอาจไม่ได้เป็นคนทำ คงมีอะไรบางอย่างผิดพลาด” เขาใช้สองมือลูบหน้าพยายามสงบสติอารมณ์

“ขโมยผลงานกันหน้าด้าน ๆ แบบนี้เหรอ ผิดพลาด! คีร์ นายก็รู้ว่างานชิ้นนี้ฉันเสียเวลาคิดมันนานแค่ไหน ทำไมจู่ ๆ มันถึงไปโผล่ที่นั่น ฉันเสียหายหนักมากจะไม่ให้โมโหเลยเหรอ เหอะ ฝันเถอะ!” รันตวาดกลับ ตลอดช่วงเย็นมานี้สติของเธอคล้ายจะหลุดจากร่าง เมื่อแพลนโฆษณาน้ำหอมที่เตรียมออนแอร์วีคหน้ากลับถูกแบรนด์น้ำหอมคู่แข่งลอกเลียนแบบชิงออนแอร์ลงเมื่อเช้านี้ภายใต้การทำโฆษณาของบริษัทสามีเธอ

“ฉันก็จะตรวจสอบให้ เธอจะมาตวาดอะไรใส่ฉันตั้งสติหน่อยสิ” เขาหันไปพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงฉุน

“เรื่องของฉันมันสำคัญกับนายบ้างไหม” เธอจ้องหน้าเขาราวกับกำลังคาดหวังคำตอบ

“เป็นอะไรของเธออีก” เขาเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง ระยะหลังมานี้พวกเขาระหองระแหงกันบ่อยครั้ง ถึงอย่างนั้นก็เป็นเพราะงานของเขาที่ยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้เธอ แต่รันควรเข้าใจเขาบ้างในเมื่อทุกอย่างที่ทำก็เพื่ออนาคตของเราทั้งสองคน

“ฉันไม่น่าถาม ไม่น่ากล้าเอาตัวเองไปเทียบกับงานอันทรงคุณค่าของนาย แต่ฉันก็อยากรู้ว่าเรื่องของเรามันสำคัญกับนายบ้างหรือเปล่า ในเสี้ยวหัวใจนายเคยให้คุณค่ากับเรื่องของเราบ้างไหม น้ำหนักของฉันในใจนายมันมากแค่ไหน” ระหว่างที่เธอพูดน้ำตาของเธอก็ค่อย ๆ กลิ้งลงมา ทุกอย่างทิ้งตัวลงในความเงียบสักพักก่อนที่เธอจะเอ่ยคำพูดด้วยเสียงเบา

“วันนี้วันที่เท่าไหร่”

ในจังหวะนั้นคีร์จึงเบิกตากว้างขึ้น เขาลืมอีกแล้ว! วันนี้มัน.. วันครบรอบแต่งงานของเขาและเธอ ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัว เขารู้ตัวดีว่าควรเอ่ยคำว่าขอโทษแต่ปากเจ้ากรรมกับเอ่ยอะไรไม่ออกอยากอธิบายว่าวันนี้เขาก็เจอปัญหาหนักไม่ต่างกัน แต่ก็คล้ายว่าถ้าพูดออกไป คงโดนหญิงสาวตรงหน้ากล่าวว่าเป็นข้ออ้างอีกแน่ เขาผิดเต็มประตู

“คีร์ ฉันเหนื่อยแล้วล่ะ ฉันน่าจะเชื่อแม่เรื่องนาย” รันสูดหายใจเข้าลึก ๆ หนึ่งครั้งก่อนจะใช้มือปาดน้ำตาออกจากทั้งสองแก้ม เขาเอื้อมมือไปจับแขนของเธอไว้ ก่อนจะค่อย ๆ พูด

“ฉัน...”

“ฉันว่าเราหย่ากันเถอะ ฉันขอเวลาเตรียมตัวถ้าพร้อมแล้วฉันจะให้ทนายติดต่อไป” รันพูดตัดบทพลางลุกขึ้นยืน คีร์ลุกคว้าตัวเธอไว้แต่หญิงสาวกลับสะบัดตัวออกอย่างแรง