ย้อนเวลาใหม่ครั้งนี้ขอยอมง้อเธอด้วยรัก นิยาย บท 4

บทที่ 3 โอกาสมีค่าดั่งทองคำพันชั่ง

เราเลิกกันดีไหม

เราเลิกกันดีไหม

เราเลิกกันดีไหม

เสียงรันที่บอกเลิกเขาดังสะท้อนก้องไปมาในหัว ภาพในหัวของผู้ป่วยที่นั่งบนเตียงตอนนี้กลับเหมือนเห็นหญิงสาวตรงหน้า มีร่างโคลนนิ่งออกมาสามสี่คน ทุกคนยืนล้อมเตียงของเขาพูดเหมือนกันว่าเราเลิกกันดีไหม คีร์ก้มหน้าตั้งสติหลับตานิ่งมือของเขากำผ้าห่มของโรงพยาบาลแน่นสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเธอที่จ้องมาทางเขาราวกับคาดคั้นรอตอบ

รันมองชายหนุ่มด้วยแววตาคาดหวัง ลึก ๆ เธอก็แอบรู้สึกว่าใจร้ายไปไหมที่บอกเลิกเขาทั้ง ๆ ที่เขาสภาพเป็นอย่างนี้ แต่เมื่อใคร่ครวญ ไตร่ตรองมาเป็นอย่างดีตลอดทั้งวันเธอจึงตัดสินใจว่า ความสัมพันธ์นี้ควรตัดไฟแต่ต้นลมจะประวิงเวลาให้เธอต้องพบเจอเรื่องทรมานไปทำไม

“ทำไมเธอถึงอยากเลิก” คีร์ถามเธอ สีหน้าของเขายังฉายแววตกใจน้ำเสียงมีความกังวลอยู่หลายส่วน รันมองเขาก่อนจะค่อย ๆ พูดออกไป ในหัวพยายามสรรหาคำที่ไม่ทำร้ายเขามากนัก เอาน่า จริง ๆ ในใจเธอก็ยังพอมีคุณธรรมอยู่บ้าง รันคิด

“ฉันแค่ อยากใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นไม่อยากวิ่งตามใครอีกแล้ว” ทันทีที่พูดจบ คีร์ก็รีบถามกลับทันที

“เธอยังรักฉันอยู่ไหม หมายถึงไม่ต้องรักเหมือนเดิมก็ได้” รันมองคนตรงหน้าอีกครั้ง วันนี้เขาดูแปลกไปบ้าง ปกติเขาแทบไม่แคร์เธอเลยไม่ใช่เหรอ น้อยครั้งที่จะพูดจาหวานหูใส่ เขามักจะมั่นใจในตัวเองมั่นใจนักหนาวางตัวราวกับเป็นพระเอกที่หลุดมาจากซีรีส์เกาหลีเรื่องใดเรื่องหนึ่ง เธอนั่งนิ่งพลางพยายามเค้นหาคำตอบในใจ

“ฉัน.....ก็ยังรักนาย แต่ถ้าให้พูดกันตามจริง ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมแล้ว” เธอพูดออกไป เขาตอบกลับมาทันที คล้ายกับเห็นประกายในแววตา

“ถ้างั้นหมายความว่าเธอยังรักฉันถูกไหม ที่จะเลิกคงเพราะตัวฉันมันทำไม่ดีกับเธอไว้สินะ” เขาพูดก่อนจะพยักหน้ากับตัวเอง

“ใช่เพราะงั้นเราก็ ...เลิกกันนั่นแหละเนอะ เอาเป็นว่า”

“หึ ไม่เลิก” คีร์ตอบกลับมาในทันที จนรันที่กำลังพูดอยู่ชะงัก

“อะไรนะ?” รันถามกลับ

“ฉันยังไม่อยากเลิก รันฉันไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อฉันไหมแต่ฉันในตอนนี้ไม่เหมือนอดีตอีกแล้วขอโอกาสฉันสักครั้ง ขอให้ฉันได้ทำอะไรเพื่อเธอบ้างเถอะนะ” คนป่วยบนเตียงเอื้อมมือมาจับมือหญิงสาว เขามองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาจริงจัง จนทำให้หญิงสาวเกร็งไปกับสีหน้านี้ของเขา

“ที่ผ่านมาฉันก็ให้โอกาสนายมาตลอด” น้ำเสียงนิ่ง ๆ ของหญิงสาวพูดขึ้น