ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 1

นางฝันเห็นเฉิงลู่อีกแล้ว!

สีหน้าที่น่ากลัว กรรไกรที่วิบวับแวววาว สองมือขาวเนียนละเอียดที่ถูกย้อมจนแดงฉานด้วยเลือด ท้องฟ้าสีครามราวถูกฟอกด้วยน้ำ ความเจ็บปวดที่มากจนไม่อาจสูดลมหายใจ ทั้งหมดผสมคละเคล้าเข้าไว้ด้วยกัน เสมือนกับตาข่ายที่กางออก แล้วรัดนางไว้แน่นอยู่กลางตาข่าย

พี่สาวบอกว่า นางถูกรบกวนด้วยสิ่งของที่ไม่ดี

แต่เพราะเหตุใดทุกอย่างในความฝันนั้นช่างเสมือนจริงนัก

นางจำได้อย่างแม่นยำแม้กระทั่งอุณหภูมิของเลือดที่อาบอยู่บนมือและความเจ็บปวดยามถูกบีบคอแน่น

ทว่าหากว่านี่ไม่ใช่ความฝัน แล้วนางหนีรอดจากเงื้อมมือของเฉิงลู่ ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง และยังกลับมาในช่วงเวลาที่ตนเองอายุสิบสองปีอย่างปลอดภัยได้อย่างไร

ภายในจิตใจของโจวเสาจิ่นเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและไม่เข้าใจ ยังมีความไม่สงบอีกเล็กน้อย

เตียงขนาดเล็กที่ทาด้วยน้ำมันเคลือบเงาแขวนไว้ด้วยผ้าม่านบางเบาที่ทอจากใยหนอน แสงจางๆ ของยามรุ่งสางลอดเข้ามาตามช่องตาข่ายหน้าต่างที่ติดไว้ด้วยกระดาษ ทำให้มองเห็นโถดอกเหมย แจกันลายดอกไม้ และต้นอวี้ซื่อ [1] ที่วางประดับอยู่บนชั้นวางแกะสลักที่ทาด้วยน้ำมันเคลือบสีแดงอันล้ำค่าที่ตั้งอยู่ด้านข้างของหน้าต่างนั้นได้รางๆ

นี่คือห้องนอนของนาง

ห้องนอนที่อยู่มาแล้วสิบสองปี

ภายในความทรงจำของนาง หลังจากนี้นางยังจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสามปี จนกระทั่งอายุสิบห้าปี…เฉิงลู่และอู๋เป่าจางหมั้นหมายกันแล้ว นางถูกเฉิงเจียหลอกให้ไปด้านหลังสวนดอกไม้ ได้พบกับเฉิงสวี่ที่ดื่มเหล้ามาจนเมามาย

โจวเสาจิ่นตัวสั่นเล็กน้อย หยุดความทรงจำนั้นลงกะทันหัน

จะต้องมีอะไรบางอย่างที่ไม่ถูกต้องเกิดขึ้นเป็นแน่!

นางนึกแล้วนึกอีก ดึงผ้าห่มออกและลงจากเตียง เดินไปยังห้องเล็กที่อยู่ด้านข้าง

ข้างในนั้นมี**บของนางวางไว้ และยังมีกระจกทรงตะวันตกขนาดครึ่งตัวหนึ่งบานที่ท่านพ่อให้คนขนกลับมาฝากนางและพี่สาวเมื่อหลายวันก่อน

หน้าตาของคนในกระจกราวกับภาพวาด ท่วงท่าอ่อนโยนบอบบาง รูปโฉมงามสง่า เสมือนกับต้นกล้วยไม้บริสุทธิ์ต้นหนึ่งที่ได้รับการดูแลอย่างพิถีพิถันอยู่ในห้องเรือนกระจก ชูช่อพร้อมที่จะเบ่งบาน

นี่คือตนเองอย่างแน่นอน

ทว่าก็เหมือนกับว่าไม่ใช่!

ในความคิดของโจวเสาจิ่นมีอีกหนึ่งใบหน้าปรากฎออกมา

ผิวที่ขาวเนียนละเอียด คิ้วที่ขมวดมุ่น สภาพที่ดูเหนื่อยล้า ใบหน้าที่บางซีด…ลักษณะใบหน้าคล้ายกับคนในกระจกเจ็ดถึงแปดส่วน ทว่าสีบนใบหน้ากลับไม่เท่าหนึ่งในสามส่วนของคนในกระจก…เสมือนกับว่าคนในกระจกได้รับความเจ็บปวดมา จนสีซีดเผือด

นั่นถึงจะดูเหมือนเป็นตนเอง!

ความคิดแวบขึ้นมา โจวเสาจิ่นตื่นตกใจอย่างมากไปทีหนึ่ง

ทว่าเมื่อเชื่อมโยงเรื่องนี้เข้าด้วยกัน ก็ราวกับน้ำที่ล้นภูเขาทองคำ ที่อุดอย่างไรก็อุดไว้ไม่อยู่

นางฝันร้ายหรือ เห็นได้ชัดว่าเป็นการเกิดใหม่ด้วยซ้ำ!

ทว่าพี่สาวคือคนที่เชื่อถือได้และพึ่งพาได้มากที่สุดในชีวิตของนาง จะหลอกนางได้อย่างไร

โจวเสาจิ่นกัดริมฝีปาก อยากจะขยับเข้าไปใกล้หน้ากระจกแล้วมองอย่างละเอียดอีกครั้ง ทว่ากลับมีเสียงบางอย่างดังเข้ามาจากนอกประตู และยังมีเสียงเบานุ่มและอ่อนโยนทว่าสงบใจผู้คนได้ของพี่สาว โจวชูจิ่น “คุณหนูรองยังไม่ตื่นอีกหรือ เมื่อคืนนางหลับสบายดีหรือไม่ ได้พูดอะไรแปลกๆ อีกหรือเปล่า”

“ไม่มีเจ้าค่ะ” เป็นเสียงตอบของแม่นมฝานหลิวซื่อของโจวเสาจิ่น “ธูปหอมคลายความเครียดที่ท่านผสมขึ้นมาเองนั้นใช้ได้ผลยิ่งนัก คุณหนูรองนอนหลับจนถึงฟ้าสว่าง ข้ากับซือเซียงเฝ้าอยู่ที่หน้าเตียงตลอด จนเห็นว่าฟ้าสว่างแล้วจึงเหลือชุนหว่านเอาไว้ แล้วกลับห้องมาล้างหน้าล้างตา”

โจวเสาจิ่นออกมาจากห้องเล็กด้านข้างนั้นอย่างลุกลี้ลุกลน แล้วเอนตัวนอนลงบนเตียง

มองเห็นเพียงผ้าม่านโยกไหวทีหนึ่ง โจวชูจิ่นก็เดินเข้ามาด้วยความช่วยเหลือจากฉือเซียงสาวใช้ผู้อ่อนน้อมถ่อมตน

“ลำบากพวกเจ้าแล้ว!” นางกล่าว “เดี๋ยวให้แม่นมฝานไปเบิกเงินจากสมุดบัญชีมาห้าเหลี่ยง ถือเสียว่าเป็นค่าขนมที่ข้ามอบให้ทุกคน”

ซือเซียงกล่าวขอบคุณเสียงเบาสองสามครั้ง

โจวชูจิ่นเดินเข้ามา

โจวเสาจิ่นหลับตาลงแสร้งทำเป็นหลับ

โจวชูจิ่นไม่ได้สงสัยอะไร โน้มตัวลงไปแตะหน้าผากของโจวเสาจิ่นอย่างอ่อนโยน ยังกระชับผ้าห่มแนบลำตัวให้นาง หลังจากนั้นถอนหายใจทีหนึ่ง สั่งแม่นมฝานหลิวซื่อเสียงเบาว่า “เพราะว่าธูปหอมนี้ใช้ได้ผล ต่อจากนี้ไปยามคุณหนูรองเข้านอน พวกเจ้าก็จงจุดมันไว้ ข้าได้รับอนุญาตจากท่านยายแล้ว วันนี้จะเดินทางไปที่วัดฮุ่ยจี้ทางตอนใต้ของเมืองเสียหน่อย ได้ยินมาว่าน้ำมนต์ศักดิ์สิทธิ์ของท่านแม่ชีจิ้งฟาง ท่านเจ้าอาวาสวัดนั้นสามารถขับไล่สิ่งชั่วร้ายและรักษาโรคได้อย่างหายขาด ข้าจะไปทำพิธีให้คุณหนูรอง และขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ พวกเจ้าทุกคนอยู่ในจวนดูแลคุณหนูรองให้ดี ห้ามให้เกิดเรื่องวุ่นอันใดขึ้นเป็นเด็ดขาด ข้าจะรีบกลับมาก่อนยามเซินเจิ้ง [2] หากว่ามีคนถามว่าทำไมช่วงสองวันนี้ไม่เห็นคุณหนูรอง เจ้าก็บอกไปว่าคุณหนูยังไม่หายดีจากไข้หวัด ไม่เหมาะจะออกไปข้างนอก เข้าใจหรือไม่” ตอนที่กล่าวถึงประโยคสุดท้าย น้ำเสียงของนางเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

“เจ้าค่ะ!” บรรดาสาวใช้เห็นสีหน้าของนาง ทุกคนล้วนรับคำสั่งด้วยความระมัดระวัง

โจวชูจิ่นแตะที่หน้าผากของโจวเสาจิ่นอีกครั้ง แล้วค่อยออกจากห้องไป

ขอบตาของโจวเสาจิ่นเปียกชุ่ม

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน