ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 10

อู๋เป่าจางกลับไม่ได้ใส่ใจ

เด็กสาวจากตระกูลผู้ดีที่ยังไม่เคยเห็นโลกกว้างมาก่อนยามอยู่ต่อหน้าคนแปลกหน้ามักจะขี้อาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณหนูรองโจวที่อาศัยอยู่ใต้ชายคาผู้อื่นเช่นนี้ เกรงว่ายิ่งขลาดกลัวและระมัดระวัง ไม่กล้าก้าวพลาดแม้สักก้าวเดียว

นางพูดกับโจวเสาจิ่นต่อ “คุณหนูรอง ข้าเพิ่งมาจากบ้านเดิมที่เหมียนหยางแห่งซื่อชวน เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ออกนอกเมือง เห็นอะไรก็ล้วนรู้สึกตื่นตาตื่นใจทั้งยังแปลกใหม่ ข้าได้ยินเกี่ยวกับธรรมเนียมเก่าแก่ของจินหลิงมาว่า ในช่วงเทศกาลวันไหว้บ๊ะจ่างจะนำกระเทียมใส่ลงไปในหม้อต้มจนสุกแล้วให้เด็กกิน เด็กหนึ่งคนกินหนึ่งหัว กินแล้วจะไม่เป็นโรคบิดในฤดูร้อน และไม่มีพยาธิในท้อง จริงหรือไม่”

โจวเสาจิ่นแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

หัวคิ้วของอู๋เป่าจางขมวดขึ้นเล็กน้อย

คุณหนูรองผู้นี้เป็นอะไรกันแน่?

ตั้งแต่ที่นางเดินเข้าประตูมาจนถึงตอนนี้นางยังไม่ได้ยินเสียงพูดของคุณหนูรองผู้นี้แม้สักประโยคเดียว หรือว่าจะเป็นใบ้?

แต่ว่านางไม่เคยได้ยินใครพูดมาก่อน…

อู๋เป่าจางคิดแล้วคิดอีก กล่าวขึ้นอีกว่า “ตอนที่ข้าเข้าประตูมานั้นเห็นต้นไม้ลำต้นขนาดสองคนโอบรอบปลูกอยู่ข้างภูผาไท่หู กิ่งก้านใบเขียวชอุ่มอุดมสมบูรณ์ ยอดต้นไม้นั้นเกรงว่าจะสูงถึงหนึ่งจั้ง [1] ของพื้นดิน เจ้าทราบหรือไม่ว่านั่นคือต้นอะไร”

โจวเสาจิ่นไม่สนใจนางเช่นเดิม

อู๋เป่าจางมึนงงเล็กน้อยและไม่รู้จะทำอย่างไรต่อดี

นางไม่เคยพบเจอคนเช่นนี้มาก่อน

ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะอย่างไม่ปิดบังดังมาจากด้านหลัง

อู๋เป่าจางหน้าเขียวครึ้ม

นางหันศีรษะกลับไป พบว่าเป็นน้องสาวต่างมารดาของตนเอง น้องสามอู๋เป่าจือ

ใบหน้าของอู๋เป่าจือเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยถากถาง เอ่ยเสียงเบา “พี่ใหญ่ ผู้อื่นเขาไม่อยากสนทนากับท่าน ท่านก็อย่าฝืนเลย จะได้ไม่เป็นการทำลายชื่อเสียงอันดีงามของท่าน”

เส้นเลือดตรงขมับของอู๋เป่าจางนูนชัดขึ้น ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ายังคงอ่อนโยนเช่นเดิม กล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า “เป่าจือ ดูเจ้าสิกล่าวถ้อยคำอะไรออกมา ช่างไม่กลัวคนอื่นจะหัวเราะเยาะเอาได้” จากนั้นก็ยืดคอหันไปมองทางฮูหยินผู้เฒ่ากวนและฮูหยินอู๋ กล่าวขึ้นว่า “ท่านแม่และนายหญิงผู้เฒ่าเดินไปเกือบจะถึงศาลาริมน้ำแล้ว พวกเราเองก็ต้องรีบสักหน่อยถึงจะถูก” กล่าวจบ ก็รีบเดินผ่านโจวเสาจิ่น แล้วก้าวเท้ามุ่งหน้าไปทางฮูหยินผู้เฒ่ากวนและฮูหยินอู๋อย่างรวดเร็ว

อู๋เป่าจือร้อง ‘เฮอะ’ อย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง หันหน้ากลับมาที่โจวเสาจิ่นด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร กล่าวขึ้นว่า “เจ้าไม่ต้องสนใจนาง นางก็เป็นเช่นนี้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร มักจะคิดว่านางให้ความสนใจผู้อื่น ผู้อื่นก็จะต้องให้ความสนใจนางเช่นกัน” จากนั้นถามนางอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “ปีนี้เจ้าอายุเท่าไหร่หรือ ดูแล้วเหมือนกับว่าจะอ่อนกว่าข้าอย่างไรอย่างนั้น”

นางและพี่สาวแท้ๆ ของนาง อู๋เป่าหวานั้นคล้ายกันราวกับออกมาจากพิมพ์เดียวกัน หน้าตา รูปร่าง ท่าทางล้วนถอดแบบมาจากฮูหยินอู๋ ธรรมดาสามัญยิ่ง ทว่าสีผิวกลับเหมือนกับของอู๋เป่าจาง ขาวราวหิมะ ขาวใสและเนียนละเอียด เห็นได้ชัดว่าได้รับถ่ายทอดมาจากคนตระกูลอู๋ ส่วนนี้ทำให้พวกนางดูงดงามกว่าฮูหยินอู๋อยู่หลายส่วน พ้นจากการถูกเข้าใจว่าเป็นรูปโฉมของคนวัยกลางคน

อย่างไรก็ตาม พี่น้องตระกูลอู๋นี้ก็ไม่ใช่คนดีอะไร

ในชาติก่อน พวกนางเปิดศึกซึ่งหน้ากับอู๋เป่าจางไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นอู๋เป่าจางยังต้องเจ็บช้ำน้ำใจอยู่ภายใต้เงื้อมมือของพวกนางสองพี่น้องหลายต่อหลายครั้ง

โจวเสาจิ่นไม่อยากจะสนใจนางเช่นกัน

ทว่าเมื่อนางพบว่าอู๋เป่าจางที่เดินอยู่ด้านหน้าของพวกนางนั้นกำลังเงี่ยหูฟังนางกับอู๋เป่าจือคุยกัน นางพลันเปลี่ยนความคิด หันไปยิ้มให้อู๋เป่าจือ กล่าวเสียงเบาว่า “ข้าเกิดปีเจี่ยเซิน”

รอยยิ้มนั้นราวกับแสงแดดอบอุ่นในฤดูใบไม้ผลิ ที่ค่อยๆ เติมความมีชีวิตชีวาแก่มุมตาและหัวคิ้วของนาง ทำให้นางราวกับลมในฤดูใบไม้ผลิที่โบกพัดต้นหลัวให้พลิ้วอ่อนขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง

อู๋เป่าจือตะลึงงัน อุทานขึ้นมาว่า “เจ้างดงามยิ่งนัก!”

จริงหรือ

โจวเสาจิ่นอดไม่ได้ขมวดคิ้วขึ้น

เฉิงสวี่…ตอนที่ดื่มเหล้าเมามายนั้นก็เพ้อเช่นนี้

นางในภายหลังจึงรังเกียจความงามของตัวเองนัก

หากว่านางไม่งดงาม คงจะไม่ต้องพบเจอกับเรื่องเลวทรามเช่นนั้นใช่หรือไม่

นางมักจะถามตัวเองบ่อยๆ หลังจากที่ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย แต่ก็ไม่อาจหาคำตอบได้ ทำได้เพียงไม่แต่งหน้าทาปากอีกนับจากนี้เป็นต้นไป หนีให้ไกลจากเครื่องแป้งประทินโฉมเหล่านั้น

โจวเสาจิ่นก้มหน้าก้มตาลงเล็กน้อย ในใจพลันหนาวเยือก ไม่มีความอยากจะสนทนาอีก หมุนตัวเดินไปข้างหน้า

อู๋เป่าจือจ้องตาไม่กระพริบพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรให้โจวเสาจิ่นไม่พอใจ

นางอยู่ที่บ้านก็เป็นที่รักและโปรดปราน นึกถึงว่านี่เป็นครั้งแรกที่ตนเองชื่นชมรูปโฉมของผู้อื่นอย่างจริงใจเช่นนี้ ฝ่ายตรงข้ามไม่เพียงไม่ชอบ ยังเดินหนีไปอีก พลันรู้สึกไม่พอใจยิ่ง คิ้วขมวดจนเป็นปม ตัดสินใจว่าจะต่างคนต่างเดินกับโจวเสาจิ่น แต่เมื่อหางตาเหลือบไปเห็นอู๋เป่าจางที่หันศีรษะกลับมาชำเลืองมองนางอย่างรวดเร็วครั้งหนึ่ง ในใจนางร้องเตือน ครุ่นคิด จึงข่มอารมณ์โกรธไว้ก่อน แล้วหัวเราะร่าไล่กวดโจวเสาจิ่นไป ฝืนดึงแขนของโจวเสาจิ่นเอาไว้ แสร้งทำท่าทีกระโดดโลดเต้นอย่างยินดีพลางยิ้มและเอ่ยขึ้นว่า “พี่สาว ข้าพูดอะไรผิดไปทำให้ท่านไม่พอใจใช่หรือไม่ ข้าต้องขออภัยพี่สาวด้วย! พี่สาวอย่าโกรธข้าเลย!” ไม่รอให้โจวเสาจิ่นได้พูด ก็เอ่ยขึ้นมาอีกว่า “พี่สาว ข้าเกิดปีอี๋โหย่ว อ่อนกว่าท่านหนึ่งปี พี่รองของข้าเกิดปีกุ่ยเว่ย แก่กว่าพี่สาวหนึ่งปี พวกข้าเพิ่งมาถึงจินหลิงเมื่อเดือนสิบเอ็ดของปีก่อน ท่านแม่รั้งให้อยู่แต่ในจวนทำงานเย็บปักถักร้อยทุกวัน น่าเบื่อยิ่งนัก หากว่ามีตรงไหนที่ข้าไร้มารยาท พี่สาวอย่าถือสาข้าเลย”

คำพูดของอู๋เป่าจือทั้งร้อนรนทั้งรีบร้อน ทำให้ฮูหยินผู้เฒ่ากวนและคนอื่นๆ ที่เดินอยู่ข้างหน้าหันศีรษะกลับมาทีละคน

สีหน้าของโจวชูจิ่นดูเป็นกังวล ทั้งกังวลว่าคุณหนูโจวเสาจิ่นจะระเบิดอารมณ์โกรธออกมาโดยไม่คำนึงถึงสถานการณ์ ทำให้แขกขุ่นเคืองใจ ทั้งกังวลว่านางนั้นไม่เก่งเรื่องการใช้ถ้อยคำ ถูกคุณหนูสามของตระกูลอู๋ผู้นี้รังแก ทว่ากลับถูกคนอื่นหวดตีอีกหนึ่งรอบ

โจวเสาจิ่นอดไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองอู๋เป่าจือที่ชอบกวนน้ำให้ขุ่นผู้นี้ แต่ว่านางเป็นคนที่ไม่เก่งโต้เถียงกับผู้คน โดยเฉพาะในยามที่กำลังร้อนรน นางยิ่งพูดอะไรไม่ออก ขอบตาของนางแดง ดูแล้วดวงตาเกือบจะหลั่งน้ำตาออกมา ทว่าใบหน้าที่ดูน่าเอ็นดูและแววตาของอู๋เป่าจือมีความพึงพอใจพาดผ่าน ทำให้นางฝืนดึงน้ำตากลับไป ใบหน้าแดงก่ำอย่างโกรธเคือง

ในชาติก่อน นางก็โต้เถียงไม่เป็น ถึงได้ถูกเฉิงเจียข่มทุกอย่าง

ชาตินี้ยังจะเดินบนทางเดิมของชาติที่แล้วอีกหรือ

ยิ่งไปกว่านั้นเด็กสาวตรงหน้าผู้นี้อ่อนกว่านางหนึ่งปี หากว่านางถูกเด็กสาวเพียงคนเดียวทำให้โกรธจนพูดไม่ออกเช่นนี้ จะมีหน้าไปสู้หน้าพี่สาวที่ใส่ใจและรักนางมาตลอดได้อย่างไร

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน