ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 137

ภายในเรือนอวิ้นเจิน สถานการณ์ตึงเครียดยิ่งนัก

หยวนซื่อและเฉิงสวี่นั่งประจันหน้ากัน

เฉิงสวี่ดวงตาเบิกกว้าง กล่าวขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้ว่า “เหตุใดงานแต่งของพี่สาวใหญ่กับพี่สาวรองถึงตัดสินใจเลือกด้วยตัวเองได้ แต่ข้าไม่ได้หรือขอรับ”

“เพราะเจ้าเป็นบุรุษ เป็นบุตรหลานของภรรยาเอก เป็นคนที่จะรับช่วงต่อตระกูลเฉิงของพวกเรา” หยวนซื่อมองบุตรชายด้วยสายตาเยียบเย็น “หญิงสาวใช้ชีวิตอยู่ในเรือนชั้นในทั้งชีวิต หลังจากที่แต่งงานแล้วนอกจากต้องคอยดูสีหน้าของสามีและของแม่สามีแล้ว ยังต้องคอยสอดส่องสีหน้าของน้องสาวสามีและของสะใภ้ต่างๆ อีก ยามแก่ชราลง ต้องดูแม้กระทั่งสีหน้าของบุตรชาย แต่บุตรชายนั้นออกเดินทางไปทั่วทุกที่ เข้าออกทั้งสถานที่ทั่วไปและสถานที่ราชการ นำเกียรติและความรุ่งโรจน์มาสู่วงศ์ตระกูล ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เห็นชาติบ้านเมืองเป็นสำคัญ เรือนชั้นในนั้นเป็นเพียงสถานที่พักผ่อนชั่วครั้งชั่วคราวของพวกเจ้าเท่านั้น ราชสำนักต่างหากถึงจะเป็นสถานที่ที่พวกเจ้าสมควรอยู่และเป็นสถานที่ที่พวกเจ้าจะได้สำแดงความสามารถ”

เฉิงสวี่ได้ยินแล้วใบหน้าแดงก่ำ กล่าวว่า “การบ่มเพาะศีลธรรมอันดีงามกับผู้บริหารบ้านเมืองให้ปกครองประเทศได้อย่างสงบสุขนั้น ความสงบสุขของเรือนชั้นในไม่สำคัญเลยหรือขอรับ”

เสียงพูดของเขายังไม่ทันจบลง หยวนซื่อก็เปล่งเสียงเย้ยหยันออกมาครั้งหนึ่ง และกล่าวขึ้นว่า “แล้วเป็นผู้ใดที่อยากให้เรือนชั้นในไม่สงบสุข ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือ มีถนนที่ใหญ่และราบเรียบเตรียมเอาไว้ให้ไม่ยอมเดิน เจ้ากลับดึงดันที่จะมุ่งหน้าเดินไปยังทางตัน เรื่องนี้เป็นท่านย่าของเจ้าที่เห็นด้วยหรือเป็นบิดาของเจ้าที่เห็นด้วยกันแน่ แล้วผู้ใดกันแน่ที่สร้างเรื่องวุ่นวายอยู่ตรงนี้”

เฉิงสวี่ปรารถนาจะกล่าวแต่ก็หยุดไป

เขาอยากจะพูดเหลือเกินว่า เรื่องจำพวกที่ว่าให้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ให้มีชื่อเสียงถูกจารึกลงในหน้าประวัติศาสตร์นั้น ล้วนเป็นเรื่องที่คนเป็นผู้กระทำ แต่ผลลัพธ์ขึ้นกับสวรรค์เป็นผู้ตัดสิน ใครจะกล้ารับประกันได้ว่าตัวเองจะต้องเป็นผู้ประสบความสำเร็จได้อย่างแน่นอน แต่การแต่งงานกับภรรยาที่ตัวเองชื่นชอบสักคนนั้นเป็นเรื่องที่อยู่ตรงหน้าเขา ในเวลานี้เขาเพียงอยากจะให้ความสำคัญกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

แต่เขาก็เข้าใจดีว่า เขาไม่อาจกล่าวคำพูดพวกนี้ออกไปได้

หากว่าคำพูดเหล่านี้ถูกกล่าวออกไป เช่นนั้นคงได้ทำให้บ้านไม่สงบสุขจริงๆ เป็นแน่

ไม่เพียงมารดาที่ผิดหวัง แม้แต่ท่านย่าและบิดาผู้ที่ไม่เคยหมดหวังในตัวเขาก็อาจจะผิดหวังอย่างยิ่งด้วยเช่นกัน

เฉิงสวี่มองมารดา ด้วยสีหน้าผิดหวังยิ่งนัก

หยวนซื่อใจอ่อนยวบลงในทันที

นึกถึงใบหน้าสดใสดุจแสงตะวันของบุตรชายในวัยเด็ก มือน้อยป้อมๆ ที่ยามได้กินของอร่อยก็มักจะหยิบของกินนั้นจากปากของตัวเองมาป้อนให้นาง…น้ำเสียงของนางจึงอ่อนโยนลงมากอย่างห้ามไม่อยู่ กล่าวเสียงเบาว่า “เจียซ่าน เรื่องต่างๆ บนโลกใบนี้ มีได้รับก็ต้องมีสูญเสียบ้าง หน้าที่ความรับผิดชอบของเจ้าไม่อนุญาตให้เจ้าดื้อดึงทำตามใจตัวเองได้ พวกเราไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องอื่น ลองนึกถึงองค์ฮ่องเต้ ภายใต้ฟ้าอันกว้างใหญ่นี้ ล้วนเป็นแผ่นดินขององค์ฮ่องเต้ ฉะนั้นพระองค์ควรจะเป็นผู้ที่สำคัญที่สุดภายใต้ผืนฟ้าแห่งนี้แล้วใช่หรือไม่ พระองค์อยากแต่งตั้งหลินกุ้ยเฟยเป็นฮองเฮา แต่หลินกุ้ยเฟยไร้ซึ่งทายาทชายสืบสกุล สภาในราชสำนักจึงไม่เห็นด้วย พระองค์จึงจำต้องแต่งตั้งเสียนเฟยผู้ให้กำเนิดพระโอรสองค์โตเป็นฮองเฮา แม้แต่องค์ฮ่องเต้ยังต้องปฏิบัติตามกฎอันสามัญนี้ นับประสาอะไรกับปุถุชนคนธรรมดาอย่างพวกเราเล่า เสาจิ่นเป็นคนดี แต่หากนางถือกำเนิดมาจากครอบครัวขุนนางที่สืบทอดต่อกันมายาวนาน แม่ไม่เพียงไม่ขัดขวางเจ้า ยังจะคิดหาวิธีช่วยเจ้าให้ได้แต่งกับนางด้วยซ้ำ ส่วนเจ้าก็เป็นคนดี แต่หากเจ้าเป็นเพียงบุตรชายคนโตของครอบครัวทั่วไป แม่ก็คงจะไม่ขอร้องเจ้าเช่นนี้ เจ้ารับการเลี้ยงดูและสนับสนุนจากตระกูลเฉิงแล้ว ก็ต้องตอบแทนตระกูลเฉิง นี่เป็นชะตาของเจ้า และก็เป็นชะตาของเสาจิ่นด้วย เจ้าจะสนใจแต่ตัวเองโดยไม่สนใจผู้อื่นนั้นไม่ได้”

เฉิงสวี่ไม่ยอมแพ้ เขากล่าวขึ้นว่า “เช่นนั้นท่านอาสี่เล่า เขาสอบได้จิ้นซื่อแล้วแต่กลับไม่รับราชการ อายุก็ล่วงเลยยี่สิบปีแล้วแต่ก็ยังไม่แต่งงาน เหตุใดพวกท่านไม่ไปเจ้ากี้เจ้าการเขาบ้าง กลับจับจ้องแต่ข้าไม่ยอมปล่อย”

พูดไปมากมายขนาดนี้แล้ว ก็ยังไม่เข้าหูบุตรชายแม้สักประโยค

หยวนซื่อโกรธจนรู้สึกศีรษะอื้ออึงไปหมด รู้ดีว่าต่อให้ตนพูดอีกสักเท่าไรก็ไม่มีประโยชน์ นางจึงกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “หากเจ้าเป็นได้อย่างอาสี่ของเจ้าเช่นนั้น โดยที่ไม่ใช้เงินของตระกูลสักแดงเดียว และหากแยกตระกูลออกไปตอนนี้ก็สร้างตระกูลของตัวเองขึ้นมาได้แล้วละก็ ข้าก็จะไม่เจ้ากี้เจ้าการกับเจ้าเช่นกัน!”

เฉิงสวี่ได้ยินแล้วก็ตัวสั่น กระโดดตัวโหยงขึ้นมาในทันใด กล่าวว่า “เช่นนั้นย่อมได้ ท่านแม่ ถือว่าพวกเราตกลงกันตามนี้ หากข้าเป็นได้อย่างท่านอาสี่ที่ไม่ใช้เงินของตระกูล ไม่พึ่งพาตระกูลก็มีชีวิตที่ดีได้ ท่านก็ต้องยอมให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจเรื่องแต่งงานของตัวเอง”

หยวนซื่อแทบจะกระอักเลือด โชคดีที่นางยังไม่ได้ถูกบุตรชายทำให้โกรธจนขาดสติไปทั้งหมด กล่าวออกไปตามสัญชาตญาณว่า “เจ้ารอได้ แต่หญิงสาวนั้นรอไม่ได้ หญิงสาวเมื่อถึงวัยปักปิ่นก็ต้องแต่งงาน กลัวแต่ว่านี่จะเป็นความต้องการของเจ้าเพียงฝ่ายเดียวกระมัง”

เฉิงสวี่รู้ว่ามารดาต้องการกดดันเขา

แต่เขาไม่ใช่คนที่จะยอมให้ผู้อื่นมากดได้ง่ายดายขนาดนั้น

สมองของเขาขบคิดอย่างว่องไว

ปีถัดจากปีหน้าคือปีติงโหย่ว จะมีการจัดสอบจวี่เหรินในช่วงดอกกุ้ยบานในฤดูใบไม้ร่วง ถ้าเขาสอบจวี่เหรินผ่าน ก็จะค่อยๆ เป็นเหมือนอย่างท่านอาสี่ที่ไม่ต้องพึ่งพาตระกูลอีกต่อไปแล้วกระมัง

เขากล่าวขึ้นในทันใดว่า “เช่นนั้นก็ได้ พวกเราจะทำตามข้อตกลงนี้ในเวลาเพียงสามปี ถ้าหากหลังจากสามปีแล้วข้าไม่พึ่งพาตระกูลอีก ท่านก็ต้องทำตามข้อตกลงระหว่างเราด้วย ในทางตรงข้าม หากหลังจากสามปีแล้วข้าไม่อาจยืนหยัดด้วยตัวเองได้ ข้าก็จะรักษาสัญญาและทำตามที่ท่านจัดเตรียมเอาไว้”

สามปีหลังจากนี้ โจวเสาจิ่นก็ถึงวัยปักปิ่นแล้ว

หยวนซื่อเปล่งเสียงหนึ่งออกมาว่า “ได้”

รอให้บุตรชายสอบจวี่เหรินผ่านแล้วเขาก็จะค้นพบว่า หากไม่มีการสนับสนุนจากครอบครัว การจะเข้าร่วมสอบจิ้นซื่อในช่วงฤดูใบไม้ผลิที่จัดสอบสามปีต่อครั้งและรับเพียงครั้งละสามร้อยคนนั้นยากลำบากเพียงใด

***

โจวเสาจิ่นไม่รู้ว่าบางครั้งชาตินี้กับชาติก่อนก็อาจจะมีเหตุการณ์ที่ทำให้คนหวาดกลัวเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้งได้

งานชมดอกเบญจมาศในวันนั้น นางหลบอยู่ในเรือนหว่านเซียงไม่ออกไปไหน เฉิงสวี่เองก็ไม่ได้หาข้ออ้างนั่นนี่เพื่อมาหานาง ระหว่างที่นางรู้สึกโล่งอกอยู่นั้น ขณะเดียวกันก็รู้สึกเป็นกังวลและหวาดกลัวไปด้วย ไม่รู้ว่าเฉิงสวี่อาจจะโผล่ออกมาตอนไหนอีกบ้าง

นางลอบสืบข่าวจากปี้อวี้และคนอื่นๆ ว่าช่วงนี้เฉิงสวี่ทำอะไรบ้าง

“…อยู่เป็นเพื่อนคุณชายหมิ่นตลอดเลยเจ้าค่ะ” ปี้อวี้กล่าว “ได้ยินฮวนสี่บอกว่า คุณชายหมิ่นชวนคุณชายใหญ่ไปขอเข้าศึกษาที่สำนักศึกษาหลวง ดูเหมือนว่าคุณชายจะตอบรับแล้ว ฮูหยินเองก็เห็นดีด้วยเป็นอย่างมาก ยังเขียนจดหมายไปแจ้งนายท่านใหญ่แล้วฉบับหนึ่ง ถ้าหากคุณชายใหญ่ไม่เปลี่ยนใจ หลังจากที่ฉลองเทศกาลหันอี[1]เสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณชายใหญ่กับคุณชายหมิ่นก็จะเดินทางเข้าเมืองหลวงพร้อมกันเจ้าค่ะ”

เทศกาลหันอีในวันที่หนึ่งเดือนสิบ ทุกๆ บ้านต่างมีการเผาเครื่องบูชาและกราบไหว้บรรพชน

โจวเสาจิ่นตกตะลึง

ชาติก่อน เฉิงสวี่อยู่ที่จินหลิงโดยตลอด

คงไม่ใช่เพราะว่าได้รับผลกระทบจากการกลับมามีชีวิตใหม่ของนางหรอกกระมัง

แต่หากเป็นเช่นนี้ กลับถือว่าเป็นการได้รับผลกระทบในทางที่ดี นางจะได้ไม่ต้องคอยระแวดระวังเฉิงสวี่ด้วยความหวาดกลัว หลังจากที่เฉิงสวี่ไปเมืองหลวงแล้วเขาก็จะได้เปิดหูเปิดตาให้กว้างไกล บางทีเขาอาจจะคิดได้ว่านางก็เพียงคนธรรมดาดาษดื่นทั่วไปคนหนึ่งและยอมปล่อยมือจากนางในที่สุดก็เป็นได้

นี่ถือเป็นข่าวดีเรื่องหนึ่ง!

โจวเสาจิ่นอารมณ์ดียิ่งนัก นางถือปูไปเยี่ยมจี๋อิ๋งด้วยหลายตัว

จี๋อิ๋งเห็นว่าปูแต่ละตัวล้วนตัวใหญ่เท่าปากถ้วย นางอยากกินจนน้ำลายสอ กล่าวว่า “หลายปีมาแล้วที่ข้าไม่ได้กินปูที่ตัวใหญ่มากขนาดนี้ ข้าจำได้ว่าข้าฝังไหสุราแดงเอาไว้ไหหนึ่ง จะไปนำออกมาดื่มก็แล้วกัน”

“อย่าเลยๆๆ” โจวเสาจิ่นรีบห้ามนางเอาไว้พลางกล่าว “สุราแดงนั้นยิ่งฝังให้นานรสชาติยิ่งดี พวกเราฝังต่อไปอีกสักหลายๆ ปีไม่ดีกว่าหรือ”

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน