ยามดอกวสันต์ผลิบาน นิยาย บท 188

โจวเสาจิ่นเป็นห่วงจี๋อิ๋งยิ่งนัก

ครั้งก่อนจี๋อิ๋งยังบอกว่าตระกูลเจียวต้องการคิดบัญชีกับนาง พวกเขาไปหังโจวจากคลองใหญ่จิงหัง ซึ่งคลองใหญ่จิงหังนี้ก็คืออาณาเขตของกลุ่มเดินสมุทรนั่นเอง

นางกลัวว่าจี๋อิ๋งจะถูกพวกเขาค้นพบ

ชุนหว่านยิ้มพลางกล่าวว่า “แม่นางจี๋อิ๋งกำลังนอนอยู่ในห้องเจ้าค่ะ! กล่าวว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนหลับดีๆ วันนี้จึงต้องนอนช่วงกลางวันสักหน่อยเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นรู้สึกโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง

จี๋อิ๋งอาจจะกลัวถูกคนของกลุ่มเดินสมุทรค้นพบกระมัง!

ระมัดระวังตัวอยู่เสมอย่อมเป็นเรื่องที่ดี

ตกเย็น พวกเขาเปลี่ยนไปขึ้นเรือสำเภาสามเสาลำเล็ก

ที่กล่าวว่าเล็ก ความจริงแล้วเป็นเพราะไปเปรียบเทียบกับเรือสำเภาห้าเสาที่จอดเทียบท่าเรือเจิ้นเจียงเหล่านั้น

เรือสำเภาที่พวกเขาโดยสารมีขนาดยาวกว่าสี่ร้อยฉือ เสากระโดงเรือสูงตระหง่าน ใบเรือยาวเหยียด ราวกับยักษ์ตัวโตมโหฬารที่ยืนขวางอยู่เบื้องหน้าโจวเสาจิ่น

โจวเสาจิ่นแหงนมองเรือสำเภา พลางรู้สึกตะลึงพรึงเพริดเป็นอย่างมาก

กระทั่งนางขึ้นเรือแล้ว เห็นดาดฟ้าของเรือเคลือบเงาวาววับประหนึ่งพื้นผิวของกระจกเงา ห้องโดยสารก็ใหญ่กว่าห้องบนเรือสำราญเมื่อวานเป็นเท่าตัว ดวงตาจึงเบิกกว้างยิ่งขึ้นและกล่าวอะไรไม่ออกอยู่นานครู่หนึ่ง

ชุนหว่านและคนอื่นๆ ย่อมไม่อาจเก็บอาการตะลึงได้อย่างโจวเสาจิ่น พวกนางหลายคนประเดี๋ยวก็ลูบไล้โต๊ะเขียนหนังสือตัวใหญ่ที่ทำจากไม้หนานมู่ ประเดี๋ยวก็ลูบไล้ฉากกั้นห้องที่ฉลุลายเถาองุ่นเลื้อยพันกิ่งทับทิม พลางร้องชื่นชมอย่างห้ามไม่อยู่

ฝานหลิวซื่ออดกล่าวอย่างทอดถอนใจไม่ได้ว่า “หากว่าซือเซียงรู้เข้าล่ะก็ จะต้องเสียใจที่ไม่ได้ติดตามคุณหนูรองมาเห็นเป็นแน่ ข้าได้ตามคุณหนูรองออกเดินทางท่องเที่ยวในครั้งนี้ด้วย แม้นสิ้นใจตายก็จะไม่เสียใจแต่อย่างใดแล้วเจ้าค่ะ”

“พูดจาเหลวไหล!” โจวเสาจิ่นไม่ชอบใจน้ำเสียงของฝานหลิวซื่อ ชีวิตในชาตินี้ของพวกนางจะต้องดีกว่าชีวิตในชาติก่อนแน่นอน ชีวิตของฝานหลิวซื่อก็ต้องดีด้วยเช่นกัน จะมีโอกาสได้ติดตามนางไปชมทิวทัศน์ต่างๆ มากยิ่งขึ้น และได้เดินทางไปยังสถานที่ต่างๆ มากยิ่งขึ้น

ฝานหลิวซื่อกล่าวอย่างสำนึกผิดว่า “ดูปากนี้ของข้าสิเจ้าคะ…”

ภายหลังเมื่อคุณหนูรองแต่งงานแล้ว หากนางติดตามคุณหนูรองไปด้วย ย่อมจะได้เดินทางไปสถานที่ต่างๆ มากยิ่งขึ้นเป็นธรรมดา

นางหัวเราะแหะๆ

ทางด้านปี้เถากลับร้องตกใจเสียงเบาว่า “พี่สาวชุนหว่าน ท่านดูสิเจ้าคะ! โต๊ะกับเก้าอี้เหล่านี้ล้วนติดอยู่กับพื้นเรือเจ้าค่ะ”

โจวเสาจิ่นกับฝานหลิวซื่อหันหน้าไปดู ก็เห็นชุนหว่านกำลังออกแรงผลักเก้าอี้มีเท้าแขนข้างหน้านาง “โอ้ มันติดอยู่กับพื้นจริงๆ ด้วย!”

“คงกลัวว่าพวกเราจะทำล้มระเนระนาดอย่างนั้นหรือเจ้าคะ” ปี้เถาเอ่ยถาม

ฝานหลิวซื่อเอ่ยตอบว่า “ข้าได้ยินคนกล่าวกันว่า บางครั้งขณะที่เดินทางทางทะเลจะประสบกับคลื่นลมพายุใหญ่ ไม่ต้องเอ่ยถึงข้าวของในห้องโดยสาร แม้แต่คนก็ล้มกลิ้งจนหงายได้ เรือลำนี้ต้องเป็นเรือเดินสมุทรเป็นแน่”

“จริงหรือเจ้าคะๆ” ปี้เถาหันมองตรงนี้ที หันมองตรงนั้นทีอย่างตื่นเต้น พลางกล่าวว่า “ไม่รู้ว่าเรือลำนี้เป็นเรือของตระกูลเฉิงหรือว่านายท่านสี่ไปขอยืมมานะเจ้าคะ”

“คงจะเป็นเรือของตระกูลเฉิงกระมัง” ชุนหว่านคาดเดาพลางกล่าวว่า “ข้าได้ยินพ่อบ้านข้างนอกบอกว่า ตระกูลเฉิงของพวกเรายังมีขบวนเรือด้วย”

โจวเสาจิ่นเม้มปากกลั้นยิ้ม

ตระกูลเฉิงของพวกเรา…ตั้งแต่เมื่อใดกันที่พวกสาวใช้ที่นางพามาอยู่ด้วยต่างเรียกตนเองว่าเป็นคนของตระกูลเฉิงกันแล้ว!

นางเปิดหน้าต่างเรือออกไปเบาๆ เพียงครึ่งฉื่อ

รอบๆ ล้วนมีแต่เรือลำเล็กกว่าเรือของพวกนาง นางเหลือบเห็นได้อย่างง่ายดายว่าตรงข้ามกับข้างๆ หน้าต่างเรือที่เปิดแย้มเอาไว้นั้นมีหนุ่มสาวอยู่คู่หนึ่ง ทั้งสองคนกำลังยืนอิงหน้าต่างมองออกไปข้างนอกพลางสนทนากันอย่างอิงแอบแนบชิดกันไปด้วย

ดวงหน้าของนางขึ้นสีแดงเรื่อ รีบปิดหน้าต่างเรือ แล้วบอกชุนหว่านว่า “รีบจัดเก็บข้าวของให้ไว พวกเรายังต้องไปคารวะฮูหยินผู้เฒ่ากัวอีก!”

หีบสัมภาระต่างๆ ได้ยกขึ้นมาไว้บนเรือก่อนที่พวกนางจะขึ้นเรือนานแล้ว

ชุนหว่านกับคนอื่นๆ หัวเราะคิกพลางขานรับว่า “เจ้าค่ะ” แล้วไปจัดเก็บสัมภาระอย่างคล่องแคล่วว่องไว

โจวเสาจิ่นล้างหน้าล้างตาใหม่อีกรอบ รอให้ชุนหว่านกับคนอื่นๆ เก็บข้าวของที่นางใช้ประจำไว้ในตำแหน่งประจำเรียบร้อยแล้ว ก็ออกไปดูข้างนอก เมื่อเห็นว่าบนดาดฟ้าเรือไม่มีผู้ใด โจวเสาจิ่นถึงได้ไปยังห้องโดยสารของฮูหยินผู้เฒ่ากัวพร้อมด้วยพวกสาวใช้

เฉกเช่นตอนที่อยู่บนเรือสำราญ เฉิงฉือพำนักอยู่หัวเรือ ฮูหยินผู้เฒ่ากัวพำนักอยู่กลางเรือ ส่วนโจวเสาจิ่นพำนักอยู่ข้างห้องของฮูหยินผู้เฒ่ากัว ค่อนไปทางท้ายเรือ เป็นห้องพักของบรรดาบ่าวรับใช้ของตระกูลเฉิง

ใครจะรู้ว่านางเพิ่งจะเดินเข้าห้อง ก็มีสตรีเข้ามาแจ้งว่า “ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ ฮูหยินของเฉินซู่หมิงผู้เป็นปลัดเจ้าเมืองเจิ้นเจียงมาขอคารวะท่านเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวประหลาดใจเล็กน้อย

โจวเสาจิ่นรีบลุกขึ้นมา พลางกล่าวว่า “เช่นนั้นข้ากลับห้องก่อนนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวค่อยมาสนทนาเป็นเพื่อนท่านเจ้าค่ะ!”

ทว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวกลับกวักมือเรียกนาง พลางกล่าวว่า “ไม่ต้องลำบากถึงเพียงนั้น เจ้าอยู่พบนางเป็นเพื่อนข้าก็แล้วกัน ฮูหยินเฉินผู้นี้กล่าวได้ว่าก็พอมีความสัมพันธ์กับตระกูลพวกข้าอยู่บ้าง บิดาของนางเป็นสหายร่วมราชสำนักกับนายท่านผู้เฒ่าของพวกข้ามาก่อน ตอนที่นางเป็นเด็ก ข้ายังเคยอุ้มนางในอ้อมอก เพียงแค่ตั้งแต่นายท่านผู้เฒ่าเสียชีวิตไป พวกข้าสองตระกูลก็ไม่ได้ไปมาหาสู่กันอีก ตอนที่นางให้คนส่งเทียบเชิญมาให้เมื่อช่วงบ่าย เป็นสื่อมามาที่เตือนความจำให้ข้า ข้าถึงจำได้”

สาเหตุที่ไม่ได้ไปมาหาสู่กันอีกนั้นเป็นเพราะเมื่อคนจากไปแล้วน้ำชาจึงเย็นชืด[1] หรือเป็นเพราะเดิมทีทั้งสองตระกูลก็มีความสัมพันธ์กันเพียงผิวเผินกันนะ

โจวเสาจิ่นครุ่นคิด แล้วอยู่รอพบฮูหยินเฉินพร้อมกับฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินเฉินอายุราวสามสิบห้าถึงสามสิบหกปี รูปร่างสูงใหญ่อวบอิ่ม ผิวขาวเนียนละเอียดหมดจด สวมเสื้อกั๊กปี๋เจี่ยผ้าฝ้ายสีม่วงดอกติงเซียง ครั้นเห็นหน้าฮูหยินผู้เฒ่ากัวแล้วขอบตาก็แดงเรื่อ พลางสะอึกสะอื้นกล่าวว่า “ข้าอยากจะไปเยี่ยมฮูหยินผู้เฒ่ามานานแล้วเจ้าค่ะ แต่ด้วยเหตุที่ไม่ได้พบหน้ากันมาหลายปี ข้ากลัวว่าฮูหยินผู้เฒ่าจะจำข้าไม่ได้เสียแล้ว ข้าจึงไม่กล้าไปพบ คาดไม่ถึงว่าฮูหยินผู้เฒ่ายังจดจำข้าได้อยู่…”

ฮูหยินผู้เฒ่ากัวยิ้มพลางให้สื่อมามาประคองฮูหยินเฉินขึ้นมา แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “เจ้าไม่ต้องเกรงใจ ข้าอายุมากแล้ว ความทรงจำไม่ดีนัก ไม่ได้ออกไปร่วมงานสังสรรค์ใดๆ แล้ว จึงไม่ทราบว่าตอนนี้เจ้าอาศัยอยู่ที่เจิ้นเจียง หลายปีก่อนได้ยินว่าบิดาของเจ้าตายจากไป มารดาของเจ้ายังสบายดีหรือไม่ ยังอาศัยอยู่บ้านเดิมหรือว่าติดตามพี่ชายของเจ้าไปประจำการอยู่ที่เมืองตงก่วนมณฑลก่วงตง ตอนนี้เจ้ามีบุตรกี่คนแล้ว อายุเท่าไรกันแล้ว เป็นคุณชายหรือว่าเป็นคุณหนู”

ถ้อยคำอบอุ่นและอ่อนโยน ประดุจสายลมอ่อนและฝนพรำ

นี่เป็นอีกด้านหนึ่งของฮูหยินผู้เฒ่ากัวที่โจวเสาจิ่นไม่เคยเห็นมาก่อน

นางตั้งใจฟังอย่างห้ามไม่อยู่

ฮูหยินเฉินผู้นั้นตอบทีละคำถาม ทั้งสองคนพูดคุยกันถึงเรื่องของวันวาน จวบจนท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นมืดมัวลง ฮูหยินเฉินผู้นั้นก็เปลี่ยนคำเรียกฮูหยินผู้เฒ่ากัวเป็นท่านป้าแทนเสียแล้ว และกล่าวอีกว่า “วันพรุ่งนี้ท่านอย่าเพิ่งไปเลยนะเจ้าคะ ให้ข้าได้แสดงน้ำใจของเจ้าบ้านสักหน่อย พาท่านไปเที่ยวชมเจิ้นเจียง เมื่อถึงเวลานั้นท่านค่อยออกเดินทางไปหังโจวก็ยังไม่สายเจ้าค่ะ”

“อย่าเลย!” ฮูหยินผู้เฒ่ากัวปฏิเสธนางอย่างสุภาพ “ข้าไปเขาผู่ถัวเพื่อถวายธูปเทียน ไม่อาจล่าช้าได้”

ฮูหยินเฉินผิดหวังเป็นอย่างมาก

ฮูหยินของเกาเย่าผู้เป็นเจ้าเมืองเจิ้นเจียงมาเยี่ยมเยียนฮูหยินผู้เฒ่ากัว

ฮูหยินเฉินรีบยืนขึ้นมา

ทว่าฮูหยินผู้เฒ่ากัวกลับไม่ขยับตัวแต่อย่างใด

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน